Τούτη την περίοδο όλοι δοκιμαστήκαμε, πελαγώσαμε, βαλτώσαμε, πιθανά αναθεωρήσαμε και επαναπροσδιορίσαμε τον εαυτό μας και τους ανθρώπους γύρω μας. Ήταν και είναι ακόμη καιρός περισυλλογής για εκείνους που τελικά αξιοποίησαν γόνιμα τις μέρες του covid 19.
O υγιής άνθρωπος μπορεί πάντα να «κινηθεί…», να δημιουργήσει, να παράξει να εξελιχθεί ακόμη κι αν πρακτικά οι κοινωνικές και περιβαλλοντικές συνθήκες δεν ευνοούν. Το πνεύμα κι η ψυχή, δεν λειτουργούν με νόρμες, δεν τιθασεύονται. Στην θάλασσα μέσα μας, καπεταναίοι είμαστε μόνο εμείς και ως ορίζει το δίκαιο εν πλω αποκλειστικός κύρης, είναι μόνο ο εαυτός μας.
Ήταν λοιπόν η ιδανική ευκαιρία να αδράξουμε το πηδάλιο, να μελετήσουμε επιμελώς την πυξίδα και να χαράξουμε ορθά την ρότα, κατευθύνοντας το πλεούμενο της ζωής μας, προς την εσωτερική μας ανάταση.
Κάποιοι από μας λειτούργησαν έτσι, κάποιοι άλλοι ακόμη παλεύουμε με τα κύματα κι όλα τα στοιχειά της «φύσης» μας αλλά και του κόσμου που μας περιβάλλει.
Αυτοί που ακόμη μάχομαστε με τις αντάρες και τις φουρτούνες, ίσως βρούμε απάγκιο, λιμάνι, ίσως αντλήσουμε σθένος, από εκείνους τους πολύ όμορφους ανθρώπους που παραμένουν μοναχοί χρόνια τώρα. Από αυτούς τους σπουδαίους, δυνατούς, αγέρωχους ανθρώπους, που η πανδημία της απομόνωσης, ταυτίζεται με την καθημερινότητά τους. Από τους ανθρώπους εκείνους, που ανεξαρτήτως, ηλικίας, οικονομικής δυνατότητας, κατάστασης υγείας, παραμένουν ενεργοί, εφευρετικοί αξιόμαχοι και απίστευτα δραστήριοι.
Μία τέτοια γυναίκα είναι η κα Σοφρώνη Ζαφειράτου κάτοικος Αγκώνα ετών 85 συν -πλην.
Η γνωριμία μας ήταν επεισοδιακή όταν με έφερε σε πραγματικά δύσκολη θέση απαιτώντας να συμμετάσχει στο Μονοπάτι του Ανέμου, έναν εξαιρετικά δύσκολο αγώνα δρόμου ορεινής κατάβασης πριν 4 περίπου χρόνια και μάλιστα φορώντας….. παντόφλες!
Μετά την 4η επιτυχή αθλητική παρουσία της, τερματίζοντας πάντα αλώβητη και με το κεφάλι ψηλά, αναρωτιέμαι πως μπόρεσα κάποτε να αγχωθώ και να αμφιβάλλω, αφού γνωρίζω ότι οι αγώνες σχεδόν πάντα κερδίζονται με την ψυχή. Όταν πήγα πρώτη φορά σπίτι της κάτι έφτιαχνε, χρόνια τώρα όποτε πάω σπίτι της σίγουρα κάτι φτιάχνει. «Συγχώρα με» μου λέει «είμαι ακατάστατη» κι εγώ νιώθω πάντα αμήχανα διότι αισθάνομαι ότι η παρουσία μου απλά διαταράσσει τον εξαιρετικά τακτοποιημένο και απίστευτα καθαρό χώρο της. Ο κήπος, οι πετρόκτιστες κατασκευές, το σιντριβάνι, όλα τα έχει επινοήσει και κατασκευάσει μόνη της, με πέτρα, λάσπη, ξύλα, ασβέστη, χώμα στόκο, τσιμέντο ….. . Τα λουλούδια της κόσμημα, τα κεντήματά της περίτεχνα, η γραφή της εξαιρετικά καλαίσθητη, ο προφορικός λόγος της διαυγής και προσεγμένος, το σερβίρισμά της ιεροτελεστία και η μαγειρική της σπουδαία. Τα ρυζόγαλά της δε, έχουν γράψει ιστορία στις εκδηλώσεις του χωριού, τόσο για την ανυπέρβλητη γεύση τους όσο και για τις απίστευτες ποσότητες που έφτιαχνε μόνη της πάντα μόνη της, για να προσφέρουμε στους επισκέπτες που μετείχαν στις δράσεις μας. Ακόμη κι όταν είχε τρέξει 10 χιλιόμετρα ορεινού αγώνα , είχε φτιάξει 100 ρυζόγαλα και όλη μέρα μαστόρευε –ό,τι άλλο είχε στο πρόγραμμά της να ολοκληρώσει εκείνη την μέρα-, αναχωρούσε τελευταία από τον χώρο των δρώμενων. Έπρεπε αδιαπραγμάτευτα να βοηθήσει εμάς τους νεώτερους στο καθάρισμα και το συμμάζεμα. Φύλαξα προσεκτικά μια πέτρα, κειμήλιο για μένα, είναι από την παραλία της Αγ.Κυριακής , μια από τις πολλές που μάζεψε και μετέφερε με τα πόδια, για να τις ζωγραφίσει με μία νέα τεχνική που προσπαθούσε να μάθει.
Αυτή η πολύ γοητευτική γυναίκα μέσα κι έξω, που είναι πάντα περιποιημένη και εμφανισιακά, -από σεβασμό προς τον εαυτό της, αξιοπρέπεια και λεβεντιά -, ζει εντελώς μοναχή επί σειρά ετών. Όταν της μιλήσεις στο τηλέφωνο έτσι από έγνοια , όταν προσφερθείς να συνεισφέρεις σε κάτι, περιμένεις απλά να σου πει το γνώριμο πλέον «παιδί μου θα το τακτοποιήσω εγώ ότι θέλω» κι ας ξέρεις ότι είναι πολύ δύσκολο να έρθει στην πόλη για φάρμακα , γιατρό ή προμήθειες.
Αυτή η γυναίκα όπως και πολλές άλλες γυναίκες, όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι γύρω μας, αφανείς αλλά το ίδιο υπέροχοι, έχουν δουλέψει με φροντίδα με τον εαυτό τους αξιοποίησαν γόνιμα την απομόνωση τους έφεραν γαλήνη στην θάλασσα της ψυχής τους..
Ο φόβος του ιού κάποια στιγμή θα παρέλθει κι όλοι μας θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα της κοινωνικής μας παρουσίας,. Θα απολαύσουμε την συναναστροφή, την επικοινωνία και ότι μας στέρησε ο εγκλεισμός. Μέχρι τότε ας προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι , εκτιμώντας το πλέον ουσιαστικό δώρο , τον ίδιο τον εαυτό μας , βρίσκοντας την ψυχή και αξιοποιώντας τις δυνατότητές μας όπως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που «αντέχουν» δημιουργικά, την μοναχικότητά τους
Σαμόλη Ευαγγελία
