Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία βρέθηκαν αντιμέτωπες με τα ίδια περίπου οικονομικά προβλήματα. Κοιτάξτε όμως την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι επενδυτές στις τρεις αυτές χώρες. Το 2012 στην Ιρλανδία οι ξένες άμεσες επενδύσεις ήταν 29.4 δις δολάρια, στην Πορτογαλία 12.4 και στην Ελλάδα μόλις 2.9, που και αυτές στην πραγματικότητα ήταν αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου θυγατρικών επιχειρήσεων. Προσωπικά πιστεύω ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει στη χώρα μας, αν πρώτα η κυβέρνηση δεν αλλάξει τις βασικές παραμέτρους και προϋποθέσεις που απαιτούνται. Και οι προϋποθέσεις αυτές ουδόλως επηρεάζονται από το μνημόνιο ή το ΔΝΤ. Απλώς υπενθυμίζω ότι ακόμη και η Αγγλία είχε καταφύγει στο ΔΝΤ το 1976.
Προσωπικά δεν είμαι ενάντια στο μνημόνιο, τη στιγμή μάλιστα που κανένα κόμμα δεν έχει προετοιμάσει έστω ένα υποτυπώδες εναλλακτικό πρόγραμμα διαχείρισης της ελληνικής κρίσης. Είμαι όμως κάθετα αντίθετος να εκλαμβάνεται το μνημόνιο μόνο ως μέσο εξαναγκασμού της δημοσιονομικής τακτοποίησης της Ελλάδας και τίποτε περισσότερο.
Πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι όσες φιλότιμες προσπάθειες και αν καταβάλουμε, και πάλι η χώρα μας δεν θα τα καταφέρει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της χωρίς νέο δανεισμό, ο οποίος πιστεύουν, όπως το πιστεύω και εγώ, δεν θα υπάρξει. Ισχυρίζονται επίσης ότι στην ίδια θέση θα βρεθεί ακόμη και με ένα νέο PSI το οποίο δεν θα είναι ακριβώς PSI αλλά ίσως μία μετακύληση των χρεών της Ελλάδας στο απώτερο μέλλον. Προσωπικά πιστεύω ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να καρκινοβατεί στη σημερινή της κατάσταση, αν δεν χειροτερέψει, για πολλά ακόμη χρόνια.
Δεν αντιλαμβάνομαι τον λόγο για τον οποίο θα πρέπει το κράτος συνεχώς να φορολογεί την ακίνητη περιουσία και μάλιστα πάνω σε ανύπαρκτες αντικειμενικές αξίες και δεν αλλάζει τους φορολογικούς συντελεστές αν μη τι άλλο για να φαίνεται και κάπως «έντιμο». Αλλά ως φαίνεται, κάποια μέλη της κυβέρνησης εξακολουθούν να ζουν στην εποχή της «φούσκας» και εξακολουθούν να είναι αθεράπευτοι νοσταλγοί του κρατικού ευδαιμονισμού και δανεισμού που οδήγησαν τη χώρα ως εδώ.
Και κάτι ακόμη: Αν η στατιστική μάς τα λέει καλά, από την ημέρα που έκλεισε η ΕΡΤ έως σήμερα έχουν μείνει χωρίς δουλειά πάνω από 10.000 εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και φυσικά πολλοί εξ αυτών όχι μόνο δεν θα πάρουν τις παχυλές αποζημιώσεις των εργαζομένων της ΕΡΤ, αλλά ούτε καν αποζημίωση. Εσείς ακούσατε να ενδιαφέρεται κανείς γι’ αυτούς; Ή μόνο όσοι εργάζονται στον δημόσιο τομέα έχουν ψυχή και οικογένεια;
Σημείωση
Φέτος το δωδεκάρι μας στη Eurovision το δώσαμε στο Αζερμπαϊτζάν και μας έδωσε τον αγωγό και 1.5 δις… λένε. Του χρόνο ξέρουμε τώρα σε ποια χώρα θα το δώσουμε.
(Ακούσατε τίποτε για το ποιος θα πληρώσει τις αποζημιώσεις των 20.000 στρεμμάτων του ΤΑΠ, και αν θα χρεώνουμε διόδια; Γιατί πολύ φοβάμαι ότι ίσως κάνουμε τις ίδιες συμφωνίες με τους αζέρους που κάναμε και με τους Ρώσους και πληρώνουμε το αέριο 30% πιο ακριβά από ότι η υπόλοιπη Ευρώπη)!
