Το σεντούκι των αναμνήσεων, που άνοιξε διάπλατα από την ανεύρεση ενός ξεχασμένου κειμηλίου από το πέρασμά μου από το Πολεμικό Ναυτικό, δεν είναι εύκολο να κλείσει. Το προσπάθησα αλλά απέτυχα παταγωδώς.

Οι αναμνήσεις όρμησαν σα σίφουνας έξω από το σεντούκι. Ήθελαν να μου θυμίσουν ότι «από το χθες δεν μπορείς να ξεφύγεις, γι’ αυτό πρόσεχε πώς θα κινηθείς σήμερα γιατί θα το βρεις μπροστά σου αύριο».

Το πολύτιμο αυτό κειμήλιο ήταν -όπως έγραψα και στο περασμένο σημείωμα μου- η ναυτική φανέλα που φορούσα την προτελευταία μέρα στο Ναυτικό Στρατολογικό Γραφείο Πειραιά (ΝΣΓΠ), στη Φρεαττύδα. Πάνω της είχε φιλοτεχνήσει ένα σκίτσο ο αξέχαστος συνάδελφος, φίλος και ζωγράφος Μιχάλης Σκιαδόπουλος.

Υπηρέτησα στη διάρκεια της δικτατορίας.

Το Πολεμικό Ναυτικό είχε ταχθεί στο πλευρό του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου στο αντιπραξικόπημα που είχε εκδηλωθεί στις 13 Δεκεμβρίου 1967.

Το βασιλικό αντικίνημα, όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι, κατέρρευσε μέσα σε λίγες μέρες. Οι συνταγματάρχες της επταετίας συνέχισαν να κρατούν το τιμόνι της πατρίδας και εμείς την ανάσα μας.

Η ζωή στο Ναυτικό και φυσικά στο ΝΣΓΠ συνεχίστηκε χωρίς ιδιαίτερα απρόοπτα.

Αξιωματικοί και ναύτες κάναμε αυτό που είμασταν ταγμένοι να κάνουμε στη Ναυτολογία. Κρατούσαμε ζωντανή με πένες, σφραγίδες και υπογραφές την κρατική γραφειοκρατία.

Οι μέρες περνούσαν ήρεμα, γαρνιρισμένες με αξέχαστα περιστατικά μέχρι και την απόλυσή μου το Δεκέμβριο του 1969

Είχα γίνει το δεξί χέρι του υποδιευθυντή (υποδιοικητή, αν θέλετε) της υπηρεσίας, έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Ήταν ένας πανέξυπνος άνθρωπος με δημοκρατικά «πιστεύω». Καταγόταν από τη Ζάκυνθο και τον διέκρινε ένα αστείρευτο χιούμορ!

Μια μέρα με κάλεσε στο γραφείο του και μου είπε:

– Ξέχασα να πάρω εφημερίδα. Πάρε 4 δραχμές και πήγαινε να μου αγοράσεις «Τα Νέα».
Ξαφνιάστηκα γιατί «Τα Νέα» ήταν μια εφημερίδα καθόλου αρεστή στο καθεστώς των συνταγματαρχών. Ξεπέρασα γρήγορα την έκπληξή μου και του είπα:

– Μα η εφημερίδα κάνει 2 δραχμές…
– Μεσσάρη, θα πάρεις δύο εφημερίδες. «Τα Νέα» που θα διαβάσω και την «Ακρόπολη»…
– Τί τη θέλετε την «Ακρόπολη»;
– Να τυλίξεις μέσα «Τα Νέα». Θα είσαι σε… μυστική αποστολή!
Ο υποδιευθυντής μου ήθελε να διαβάσει την εφημερίδα που τον εξέφραζε πολιτικά αλλά και παράλληλα ήθελε να προστατευθεί από τα αδιάκριτα μάτια που την περίοδο της χούντας ήταν πολλά και παντού! Η «Ακρόπολη» θα ήταν το περιτύλιγμα καμουφλάζ!

Η αποστολή μου στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα «από δεξί χέρι του υποδιευθυντή μου» να γίνω ακόμα… δεξιότερο!

Την εποχή εκείνη οι στρατευμένοι έπρεπε να φορούν πάντα και παντού τη στολή τους.

Οι περισσότεροι δεν το τηρούσαν. Ανάμεσά τους και εγώ.

Έμενα, την εποχή εκείνη, στην οδό Ιωάννη Δροσοπούλου στην Κυψέλη.

Μόλις επέστρεφα σπίτι φορούσα πολιτικά και έβγαινα. Αυτό συνεχιζόταν για καιρό μέχρι που μια μέρα με κάλεσε ο διευθυντής του ΝΣΓΠ στο γραφείο του και μου είπε με αυστηρό τόνο:

– Μεσσάρη δε σου αρέσει η στολή του ναύτη.
– Μου αρέσει κ. Διευθυντά…
– Ε, τότε γιατί δε τη φοράς εκτός υπηρεσίας;
Κοκκάλωσα!

– Δε σε τιμωρώ αλλά αν σε ξαναδώ χωρίς στολή θα φας την καμπάνα σου…
Τί είχε συμβεί; Απλά ο Διευθυντής μου, όπως διαπίστωσα, έμενε σε ένα ρετιρέ απέναντι από εκεί που έμενα εγώ! Αν έχεις τύχη διάβαινε…

Από τότε ο Διευθυντής έπαψε να με βλέπει με ή χωρίς στολή, εκτός υπηρεσίας. Απλά μετακόμισα σε άλλη διεύθυνση!

Γιώργος Μεσσάρης

Υ.Γ.: Η στήλη θα απουσιάσει για λίγο καιρό. Πάει διακοπές μαζί με τον υπογράφοντα. ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟΣ ΕΤΟΣ.

Το Ναυτικό Νοσοκομείο Πειραιώς και η κεντρική πύλη του κτηριακού συγκροτήματος όπου βρισκόταν και το ΝΣΓΠ. Στην ένθετη φωτογραφία η αφεντιά μου έξω από την πύλη.