Ήταν το 1995 σε ηλικία 54 ετών όταν έπαθα το πρώτο μου έμφραγμα, το οποίο ξεπέρασα αφού η καρδιά μου έκανε παράπλευρη κυκλοφορία και δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα παραπάνω εκτός από ένα στεφανιογράφημα.

Πέρασαν έκτοτε 27 ολόκληρα χρόνια μέχρι που τον Μάρτιο του 2022 με ξαναβρήκε ένα δεύτερο έμφραγμα. Εδώ απλώς να σημειώσω ότι στα 50 μου παρουσιάστηκε και διαβήτης τύπου Β και το λέω , γιατί όταν θα εξιστορήσω τα όσα συνέβησαν ήμουν σχεδόν ινσουλονιεξαρτόμενος, ένα επιβαρυντικό στοιχείο του οργανισμού. Παρέμεινα ν στο νοσοκομείο του Αργοστολίου για λίγες ημέρες όπου και πήρα εξιτήριο με την παρατήρηση να φύγω ανυπερθέτως για Πάτρα ή Αθήνα προκειμένου να κάνω στεφανιογραφία γιατί υπήρχε σοβαρό πρόβλημα.

Στην Αθήνα δεδομένου ότι ο υιός μου ήταν γιατρός στον «Ευαγγελισμό» και είχα και σπίτι και μάλιστα με το απαγορευτικό επισκέψεων λόγω κορωνοϊού ήταν το προσφορότερο μέρος για να πάω.

Όταν γύρισα σπίτι από το νοσοκομείο και αφού είχα κανονίσει το ραντεβού με τον γιατρό στην Αθήνα (δεν αναφέρω ημερομηνίες γιατί δεν τις συγκρατώ δεδομένου ότι και τα γεγονότα ήταν ραγδαία), με πιάνει και μένα κορωνοϊός, με αποτέλεσμα να αναβληθεί το ραντεβού.

Πέρασαν κάποιες ημέρες και ξεπεράστηκε και ο κορωνοϊός, οπότε κλείστηκε καινούργιο ραντεβού για την 30ην Μαρτίου 2022.

Εδώ θα ήθελα να δικαιολογήσω όλον αυτόν τον πρόλογο, γιατί θεωρώ με όσα παρακάτω θα εξιστορήσω ότι είναι συναρτώμενος των όσων εν συνεχεία συνέβησαν.

29 Μαρτίου 2022 παραμονή της μετάβασης για Αθήνα είπα να ξαπλώσω νωρίς για να είμαι ξεκούραστος για το ταξίδι μετά όσα πέρασα.
Ήταν 9 το βράδυ όταν ξάπλωσα, αλλά κατά τις 11 ξύπνησα αισθανόμενος κάποια δύσπνοια. Έπεφτα και σηκωνόμουν για να αναπνεύσω και αυτό το υπέφερα μέχρι στις 4 το πρωί οπότε πλέον και βλέποντας να χάνω την αναπνοή μου ξύπνησα την σύζυγό μου να ξαναπάμε στο νοσοκομείο.
Όταν μπήκα στο αμάξι αισθανόμουν ότι ήλθε το τέλος και λέω στην γυναίκα μου, «Αννούλα μου μέχρι εδώ ήταν, δεν θα αντέξω μέχρι το νοσοκομείο». Παρ’ όλα αυτά και βοηθούσης της ώρας που δεν υπήρχε κίνηση φθάσαμε νιώθοντας να παίρνω τις τελευταίες μου αναπνοές.

Αφού πλέον με παρέλαβαν και μου έκανα τα δέοντα με συνέφεραν και μου είπαν ότι έπαθα πνευμονικό οίδημα και ίσα που με πρόλαβαν.

Δεν θα ήθελα να μακρηγορήσω και πολλά θα μπορούσα να παραλείψω, όμως τα λέω όπως έγιναν γιατί παρόλη την ταλαιπωρία μου, ένιωθα κάτι μέσα μου να μου δίνει κουράγιο και μια δύναμη που με ξεπέρναγε με αποτέλεσμα παρ’ όλο που θεωρούμουν ξεγραμμένος να τους δίνω κουράγιο ότι όλα θα πάνε καλά και να γελάνε γιατί ακόμα δεν ήλθε η ώρα μου. Τότε όμως δεν περνούσε τίποτε από το μυαλό μου και ούτε κι εγώ μπορούσα να εξηγήσω αυτήν την δύναμη αφού γνώριζα καλύτερα από όλους την κατάστασή μου.

Την ίδια μέρα λοιπόν 30 Μαρτίου αποφασίστηκε να φύγω αεροπορικώς για την Αθήνα κατευθείαν από το νοσοκομείο με την μεσημβρινή πτήση.

Φθάνοντας στην Αθήνα πήγαμε κατ’ ευθείαν στον «Ευαγγελισμό» και κει με παρέλαβαν για τις καθιερωμένες εξετάσεις.
Ο γιατρός που θα μου έκανε την επέμβαση «Ανοικτής Καρδιάς», όπως συνήθως αναφέρεται, ο κος Χαρίτος είπε ότι θα κάνουμε την επέμβαση ή πριν ή μετά το Πάσχα. Τελικά αποφασίστηκε να γίνει στις 9 Μαΐου για να δυναμώσω ακόμη λίγο.

Δυο μέρες πριν την επέμβαση, πριν κοιμηθώ, έκανα όπως κάθε βράδυ την προσευχή μου και μεταξύ των άλλων απευθυνόμενος στην γλυκιά μου Παναγία είπα. «Παναγία μου αν όλα πάνε καλά σε παρακαλώ γύρισέ με στο σπιτάκι μου, αν όμως ο καλός Θεός έκρινε πως ήλθε η ώρα μου, τότε πάρε με κοντά σου. Πιστεύω ότι όσα έπραξα στη ζωή μου είναι αρκετά , με έφθασες σε μια ηλικία που με αξίωσες να απολαύσω όσα ποτέ μου δεν θα μπορούσα να ονειρευτώ, σε ευχαριστώ και φεύγω με το όνομά σου στο στόμα μου. Για ένα μόνο σε παρακαλώ, για τα όσα αμαρτήματα μου δείξε μου το μέγα σου έλεος και μη με αφήσεις να υποφέρω.

Ήταν 11 το βράδυ όταν μετά από αυτό αποκοιμήθηκα.
Θεέ μου βοήθα με να αποδώσω αυτό που πράγματι συνέβη γιατί τα μάτια μου δεν βλέπουν το χαρτί και τα δάκρυα που ανεβαίνουν θολώνουν τα γράμματα.

Ήταν 1 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα όταν είδα αυτό το όνειρο. Ένα σύννεφο υπέρλαμπρο τόσο φωτεινό και τόσο εξωπραγματικό που δεν μπορώ να το περιγράψω και μέσα από αυτό το σύννεφο άκουσα μια φωνή που χωρίς να γνωρίζω , χωρίς να μου παρουσιαστεί καρφώθηκε στο μυαλό μου ότι ήταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και συγχρόνως ένα χέρι βγήκε από αυτό και μου είπε «σήκω πάμε».
Ξύπνησα έντρομος με την καρδιά μου να κτυπά δυνατά και ακανόνιστα. Κάθισα λίγο να συνέλθω και σιγά – σιγά άρχισα να σκέπτομαι και με καθαρό μυαλό πια έβαλα την λογική μου για να εξηγήσω το φαινόμενο.
Σκέφτηκα λοιπόν τι ζήτησα, «να μην υποφέρω», ωραία λοιπόν, γιατί να υποφέρω αφού θα κοιμάμαι; Οπότε ή ξυπνάω καλά ή συνεχίζω τον ύπνο μου! Άρα δεν θα νιώθω τίποτε. Επομένως πάει αυτό λύθηκε.

Τι άλλο ζήτησα, « αν όλα πάνε καλά να γυρίσω σπίτι μου, αν όχι να με πάρει κοντά του ο καλός Θεός».

Ξέρω απ’ όσα έχω διαβάσει ότι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, ο αρχιστράτηγος όλων των άλλων Ουρανίων Στρατιών είναι και θαυματουργός, αλλά και προπομπός των ψυχών, κάτι που με γαλήνεψε και γέμισα το είναι μου με μια απίστευτη ηρεμία και θάρρος και μάλιστα ήλθε και σαν εξήγηση γιατί και από πού αντλούσα όλη αυτή την ψυχραιμία από όλα τα δεινά που πέρασα, δίνοντας μάλιστα κουράγιο και στους άλλους.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι για να έλθει ο Αρχάγγελος αυτή την στιγμή δυο εξηγήσεις μπορεί να δοθούν και μάλιστα και οι δυο καλές.

Μου είπε «σήκω πάμε», τι άλλο μπορεί να σημαίνει από το, ή πάμε σπίτι, ή ήλθα να σε συνοδεύσω στα Ουράνια. Ποιος λοιπόν ασθενής δεν θα αισθανόταν καλά και έτοιμος να αντιμετωπίσεις την όποια κατάσταση.

Γι ‘ αυτό και στον γιατρό όταν με ρώτησε πως αισθάνομαι όταν πια ήμουν στο χειρουργικό κρεβάτι του απάντησα, προχώρα γιατρέ και μη φοβάσαι ότι και να γίνει γιατί έχουμε Άγιο, για να εισπράξω την απάντηση «Τρελοκεφαλονίτη».

Αυτά είχα να ιστορίσω και μπορώ να πως ότι 2 ½ χρόνια τώρα με έτρωγε αυτή η έγνοια και κάτι μέσα μου συνεχώς με παρακινούσε μετ’ επιτάσεως να γράφω αυτό το περιστατικό – θαύμα-.

Πολλοί με έχουν συμβουλεύσει ότι τα θαύματα, γιατί περί θαύματος πρόκειται, πρέπει να γράφονται και να ομολογούνται, όχι για την δική μας προβολή, αλλά για την δόξα του Μεγάλου Θεού και των Αγίων του.
Αρχάγγελέ μου Μιχαήλ μετά των πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου προς τον Κύριον ημών Ιησού Χριστό ας ελεήσει και ας μας σώσει τους αμαρτωλούς . ΑΜΗΝ.

ΥΓ.
Επειδή συνήθως στα θαύματα παρέχονται και σημάδια για να επιβεβαιωθεί το συμβάν, έχω να αναφέρω τα εξής:
Στην πολυκατοικία που έχω ένα διαμέρισμα, δίπλα υπάρχει και μια γκαρσονιέρα ενός Ζακυνθινού ονόματι Κώνστας Μπονορόπουλος, ένας ζωντανός άνθρωπος καλοσυνάτος και κοντά στον Θεό. Αυτού λοιπόν του αρέσουν οι εκδρομές και τις ημέρες εκείνες πήγε μια εκδρομή στην Καβάλα, όπου εκτός των άλλων τους πήγανε και στην Θάσο όπου υπάρχει και η εκκλησία του Αρχάγγελου Μιχαήλ. Σκέφτηκε λοιπόν ο άνθρωπος που ανάρρωνα από την επέμβαση να μου φέρει μια εικονίτσα του Αρχαγγέλου. Πού ευρίσκεται το περίεργο; Βρίσκεται στο ότι το συγκεκριμένο άτομο είχε παντελή έγνοια από το όνειρο που είχα δει και η εικόνα ήλθε να επιβεβαιώσει ότι όντως στο όνειρό μου ήταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ.
Επίσης μια ακόμα εμφάνιση του ήταν όταν μετά το χειρουργείο ο πρώτος που με πήρε να μου ευχηθεί καλή ανάρρωση, ήταν ένας φίλος ονομαζόμενος Μιχάλης Αυγεράκης.

Εγώ τα δικά μου συμπεράσματα τα έχω βγάλει και ο καθένας τα δικά του. Ευχή για τον κόσμο όλον, ας είναι βοήθεια μας ο των Ουρανίων σταριών Αρχιστράτηγος ο Αρχάγγελος Μιχαήλ.
Έμπλεος αγάπης και πίστεως προς τον Τριαδικό μας Θεό και στην Υπεραγία Θεοτόκο μας, γονυπετής και με ταπεινότητα μπροστά στην μεγαλοσύνη τους επιζητώ και ελπίζω στο μέγα τους έλεος.

Αργοστόλι
Κωνσταντίνος Γ. Μουρελάτος
(Μέγγουλας)