Άλντα Μαρία Μανωλάτου
Γεννήθηκα στην Πορτογαλία, στις Αζόρες νήσους, στο μέσο του Ατλαντικού. Γνώρισα τον Γαβριήλ Μανωλάτο στο Μόντρεαλ του Καναδά. Ερωτευτήκαμε και παντρευτήκαμε στη Σάμη, στην παλιά εκκλησία. Στα Γρίλια, βαπτίστηκα πριν το γάμο, για να γίνω ορθόδοξη. Με τον αγαπημένο μου Γαβριήλ, αποκτήσαμε τρία παιδιά. Τον Αργύρη, τον Σπύρο που γεννήθηκαν στο Μόντρεαλ και βαπτίστηκαν στη Σάμη και τον Μανώλη που γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Οκτωβρίου και βαπτίστηκε στα Γρίλια. Αποκτήσαμε όμως και τέσσερα εγγόνια. Τον Γαβριήλ τον νεότερο, και τον Νικόλα, παιδιά του Αργύρη μας και της Δέσποινας μας και από τον Σπύρο μας και την Ελένη μας, αποκτήσαμε τον Οδυσσέα και την Αλκυόνη.
Αισθάνομαι τυχερή και χαρούμενη που ζούμε στην Ελλάδα και καμαρώνω που είμαστε Κεφαλλονίτες.
ΣΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ
Η «ιστορία» μου, ελπίζω να μπορέσω να την τελειώσω…, ξεκίνησε με μικροπροβλήματα υγείας όπως τουλάχιστον εγώ τα ένιωθα. Εμφάνισα ίκτερο και στομαχικές διαταραχές σε κάθε μικρό ή μεγαλύτερο γεύμα μου. Επισκέφτηκα τη γαστρεντερολόγο μας και μετά από κάποιες εξετάσεις μου συνέστησε να αναφερθώ σε νοσοκομείο που εφημερεύει. Εφημέρευε ο «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ» γνωστό και «φημισμένο…» νοσοκομείο. Στα εξωτερικά επείγοντα περιστατικά αφού μου έκαναν μερικές εξετάσεις και συμβουλευτήκαν και το ιατρικό ιστορικό μου, αποφάσισαν ότι θα πρέπει να νοσηλευτώ στη γαστρεντερολογική κλινική του νοσοκομείου. Όμως η διαδικασία εισαγωγής μου ήταν πολύ χρονοβόρα και υπέρμετρα κουραστική γιατί θα έπρεπε να έρθουν και τα αποτελέσματα από το μοριακό τεστ για κόβιντ 19 (τον γνωστό κορονοϊό). Οι γιατροί της εφημερίας ήταν συγκεντρωμένοι σαν σε άτυπη συγκέντρωση ξενοιασιάς. Ο σύζυγό μου, απευθύνθηκε δύο φορές στους συγκεντρωμένους γιατρούς αναζητώντας τα αποτελέσματα του μοριακού τεστ για την κόβιντ 19. Η απάντηση ήταν μονότονη: δεν είναι έτοιμα. Σε τρίτη αναζήτηση των αποτελεσμάτων μία κυρία γιατρός, ρώτησε το όνομα του ασθενή και ψάχνοντας σε κάποιο συρτάρι βρήκε τα αποτελέσματα που ήταν αρνητικά. Μετά από συνολική αναμονή δέκα ώρες περίπου, με μεταφέρουν στην γαστρεντερολογική κλινική του νοσοκομείου. Ήταν 9 Δεκεμβρίου 2022. Με βάζουν στην αίθουσα με το φορείο που με μετέφεραν γιατί δεν υπήρχε κρεβάτι. Χωρίς σεντόνια χωρίς μαξιλαροθήκη, με σκεπάζουν μόνο με μία κουβέρτα. Ο Γαβριήλ επεσήμανε το γεγονός στην προϊσταμένη νοσηλεύτρια της κλινικής παρατηρώντας ότι η κουβέρτα σαν μοναδικό σκέπασμα, χωρίς σεντόνια, ίσως είναι μολυσμένη διότι δεν απολυμαίνονται οι κουβέρτες τόσο συχνά όσο τα σεντόνια. Η προϊσταμένη μας απάντησε ότι δεν υπάρχουν άλλα σεντόνια για τους ασθενείς και δεν θα μπορούσε η ίδια να λύσει τα προβλήματα του Συστήματος Υγείας. Φέραμε σεντόνια από το σπίτι, που ήταν όμως έγχρωμα. Το κρεβάτι μου, ήταν πάντα το φορείο που με μετέφεραν.
Η πρώτη μέρα ήταν κουραστική έως εξουθενωτική. Η δεύτερη, απογοητευτική και μαρτυρούσε επερχόμενα προβλήματα. Η προϊσταμένη νοσηλεύτρια της πτέρυγας, μάς ανακοινώνει ότι η συντονίστρια γιατρός (διευθύντρια) της γαστρεντερολογικής κλινικής, κυρία Κατοπόδη, πρότεινε να μου κάνουν εξαγωγή από το νοσοκομείο να κάνω κάποιες εξετάσεις που μου είχε γράψει η ιδιώτης γαστρεντερολόγος του ΕΟΠΥΥ και αν οι εξετάσεις δείξουν ανησυχητικά στοιχεία να ξανακάμω εισαγωγή. Ο σύζυγός μου και εγώ είχαμε αντίρρηση στην προτεινόμενη λύση (μη θεραπεία). Όταν η συντονίστρια γιατρός έκανε επίσκεψη στους θαλάμους ο Γαβρίλης, τής μίλησε για το θέμα. Αφού η κυρία Κατοπόδη επιβεβαίωσε την πρόθεσή της για εξαγωγή μου, ο Γαβριήλ της απαντά ως εξής: Κυρία διευθύντρια με όλο το σεβασμό, βρίσκω την απόφασή σας κάπως παράλογη και αντιδεοντολογική. Αν το νοσοκομείο αδυνατεί να κάμει τις εξετάσεις που χρειάζονται και πρέπει να απευθυνθούμε σε ιδιωτικά εργαστήρια, να μεταφερθεί τότε η ασθενείς με ασθενοφόρο του νοσοκομείου όχι όμως να γίνει εξαγωγή. Εάν πάλι το νοσοκομείο δεν διαθέτει ασθενοφόρο, πολύ ευχαρίστως, με την άδεια σας, να μεταφέρω εγώ την ασθενή σε ιδιωτικό εργαστήριο για να γίνει η εξέταση που χρειάζεστε. Αυτό όπως που προτείνετε είναι νομίζω αντιδεοντολογικό και παράλογο.
Η κυρία Κατοπόδη απάντησε: «δε θα μου πεις εσύ τι είναι δεοντολογικό ή αντιδεοντολογικό» και έφυγε με τη συνοδεία των γιατρών και των νοσηλευτών.
Την τρίτη μέρα στο νοσοκομείο, έκανα προγραμματισμένο ενδοσκοπικό υπέρηχο για να διερευνηθεί η αιτία του ίκτερου και της πολύ υψηλής τιμής χολερυθρίνης που παρουσίαζα. Τα αποτελέσματα τα ανακοίνωσαν με λεπτομέρειες στον Γαβρίλη. Όταν τον ρώτησα, μου είπε ότι, υπάρχει κάποιος ερεθισμός στο πάγκρεας που διογκώθηκε και φράζει το σωληνάκι από το συκώτι που παράγει τη λεγόμενη χολή και δεν μεταφέρεται στην χοληδόχο κύστη για να περάσει στο έντερο για την επεξεργασία των τροφίμων. Η χολή, συσσωρεύεται στο αίμα και έτσι παρουσιάζω υψηλή τιμή χολερυθρίνης περίπου 18, ενώ θα έπρεπε να είναι κοντά στο ένα. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος χρειάστηκε να μου τοποθετήσουν στεντ συνθετικό ώστε να μεταφέρεται η χολή από το συκώτι στη χοληδόχο κίστη και στο έντερο. Παρά ταύτα, δεν λειτούργησε το συνθετικό στεντ και μου τοποθέτησαν άλλο μεταλλικό στεντ. Ούτε και αυτό λειτούργησε και σχεδίαζαν να μου τοποθετήσουν «Διαδερμική Παροχέτευση Χοληφόρων» δηλαδή σωληνάκι που θα συνέδεε τα αγγεία από το συκώτι, που παράγουν τη χολή, με το έντερο και θα έβγαινε έξω από το δέρμα για να μαζεύεται η χολή σε σακουλάκι. Να πω, ότι ο ερεθισμός στο πάγκρεας ήταν καρκίνος και όχι απλός ερεθισμός. Ο Γαβρίλης μου, που ήταν συνέχεια μαζί μου, κάποιες φορές φαινόταν με βουρκωμένα μάτια και προσπαθούσε να το κρύψει. Η κυρία Κατοπόδη δεν παρουσιάστηκε πλέον μετά την πρώτη επίσκεψή της. Η γιατρός που με έβλεπε στο εξής ήταν η κυρία Αλμπάνη.
Οι μέρες περνούσαν και περιμέναμε να μου γίνει η διαδερμική παροχέτευση. Και ξαφνικά, ενώ «νοσηλευόμουν» στην γαστρεντερολογική κλινική, νέος γιατρός με επισκέπτεται. Συστήνεται ως χειρούργος, ονόματι, Μαπαμιχαήλ και ότι θα κάνουμε χειρουργείο για το πρόβλημα που αντιμετώπιζα αλλά πρώτα θα πρέπει να κατεβάσουμε τη χολερυθρίνη κάτω από 5μονάδες, ενώ ήταν 18. Μου ανακοινώνει ότι στο εξής θα ανήκω στη χειρουργική κλινική και όχι στην γαστρεντερολογική, παρότι, για μερικές μέρες ακόμα θα βρίσκομαι στο γαστρεντερολογικό θάλαμο. Μου φάνηκε παράξενο και σαν ξεφόρτωμα ή πούλημα από την κυρία Αλμπάνη στον κύριο Παπαμιχαήλ. Δέχθηκα όμως την απόφαση, σκεπτόμενη ότι ίσως είναι και καλύτερα στη χειρουργική γιατί ακόμα ήμουν στο φορείο που με μετέφεραν στο θάλαμο και όχι σε κρεβάτι και επίσης στη χειρουργική που θα με μετέφεραν λίαν προσεχώς, δεν θα αντιμετώπιζα θέμα κλοπής όπως στη γαστρεντερολογική που μου έκλεψαν, το βράδυ που κοιμόμουν, το κινητό τηλέφωνό μου, βραδινοί επισκέπτες κλέφτες. Μετά την πρώτη επίσκεψη του κυρίου Παπαμιχαήλ πέρασαν τρεις μέρες και δεν με επισκέφτηκε κανένας γιατρός παρότι εκκρεμούσε και η Διαδερμική Παροχέτευση. Τρία ραντεβού που είχα με τον «επεμβατικό ακτινολόγο» για το εν λόγω σωληνάκι ακυρώθηκαν. Ο σύζυγός μου ρωτούσε γιατί ακυρωνόταν η εν λόγω επεμβασούλα χωρίς όμως απάντηση. Οι μέρες περνούσαν μεταφέρθηκα στη χειρουργική κλινική αλλά η επέμβαση από τον επεμβατικό ακτινολόγο δεν γινόταν. Είμαι ήδη στο νοσοκομείο 20 μέρες και έχω χάσει περισσότερα από 25 κιλά βάρους. Να διευκρινίσω ότι τα φαγητά που μας έφερναν δεν ήταν για ανθρώπους. Πιστεύω ότι οι πρόσφυγες ή οι επιζώντες πολέμου με δυσκολία θα έτρωγαν τέτοια φαγητά. Πολλοί ασθενείς ερμήνευαν αυτή την αηδιαστική διατροφή σαν κόλπο για να μένουν τροφές και να τις πουλάνε, κάποιοι, σε χοιροστάσια.
Το τέταρτο ραντεβού με τον επεμβατικό ακτινολόγο ακυρώνεται και αυτό. Ο Γαβρίλης, ζητά να δει τον γιατρό μου, τον κύριο Παπαμιχαήλ. Πηγαίνει στο γραφείο του και ο γιατρός λέει: Περίμενε έξω. Περιμένει περίπου 45 λεπτά και δεν καλείται από τον γιατρό. Ο σύζυγος, ξανακτυπά την πόρτα του γραφείου του, μπαίνει και άρχισε να μιλά στον γιατρό για το ραντεβού που ακυρώθηκε για τέταρτη φορά. Τον διακόπτει ο γιατρός Παπαμιχαήλ λέγοντάς του «δεν σε ακούω». Ήταν μεσημέρι, 30 Δεκεμβρίου 2022. Η απάντηση του Παπαμιχαήλ ήταν τόσο εξοργιστική και απάνθρωπη που ο Γαβρίλης αντέδρασε λέγοντας στον αυθάδη και αλαζονικό Παπαμιχαήλ: Το δε σε ακούω να το πεις όταν είσαι στο σπίτι σου, στον παππού σου και στον πατέρα σου. Εδώ είναι δημόσιο νοσοκομείο και αν δεν μπορείς να φέρεσαι στους ασθενείς με ιατρική δεοντολογία να φύγεις και να εξαφανιστείς. Να δώσετε άμεσα εξιτήριο στη σύζυγό μου και να ετοιμάσετε και ιατρικό ιστορικό…
Η αντιπαράθεση ήταν έντονη και καθώς φαίνεται, την άκουσε και ο διευθυντής της Χειρουργικής στο διπλανό γραφείο. Στις μία το μεσημέρι, για πρώτη φορά όσο βρισκόμουν στην χειρουργική, γίνεται ιατρική επίσκεψη στον θάλαμό μου από τον διευθυντή της χειρουργικής συνοδεία των γιατρών και του κυρίου Παπαμιχαήλ. Μας πλησιάζει ο κύριος διευθυντής με τη συνοδεία του και μας λέει: Αν ο επεμβατικός ακτινολόγος δεν θέλει ή δεν μπορεί να κάμει τη διαδερμική παροχέτευση χοληφόρων, δεν μπορούμε να του βάλουμε το περίστροφο στον κρόταφο. Λέγοντας αυτά, δίνει εντολή στην προϊσταμένη να ετοιμάσει τον φάκελο εξαγωγής με αναλυτικό ιατρικό ιστορικό. Να σημειώσω, ότι όσες μέρες ήμουν στη χειρουργική κλινική, βροχή έπεφταν τα «φακελάκια», χωρίς καν σε φάκελο, από κάποιους ασθενείς στου ιατρικούς επισκέπτες.
Ο «ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ»
Μέχρι να ετοιμαστούν τα έγραφα εξαγωγής και το ιατρικό ιστορικό πέρασαν ώρες και πλησίαζε βράδυ. Εν τω μεταξύ, σαν από μηχανής θεός, βρίσκει ο σύζυγός μου το τηλέφωνο ιδιώτη επεμβατικού ακτινολόγου και του τηλεφωνεί. Αυτός δούλευε σε ιδιωτική κλινική αλλά και σε δημόσιο νοσοκομείο. Εγγυάται ότι μπορεί να κάνει την επέμβαση στην ιδιωτική «ΕΥΡΩΚΛΙΝΙΚΗ». Κλείνουμε ραντεβού νωρίς το βράδυ, μόλις βγήκαμε από τον Ευαγγελισμό, στις 30 Δεκεμβρίου 2022. Γίνεται η εισαγωγή μου στην ΕΥΡΩΚΛΙΝΙΚΗ και περιμένουμε τον ακτινολόγο. Ήρθε, μας καθησύχασε, μας εξήγησε και μας είπε ότι θα γίνει η επέμβαση άμεσα. Με μετέφεραν στο χειρουργείο και ο σύζυγός μου περίμενε. Δεν με νάρκωσαν ούτε τοπικά. Με ψαχούλευε στην κοιλιά ενώ ήμουν κάτω από μηχάνημα ακτινοσκόπησης και ξαφνικά με τρύπησε και ένιωσα αφόρητο πόνο. Τελειώσαμε μου είπε, ενώ ούρλιαξα από τον πόνο. Σε λίγο με μετέφεραν στο δωμάτιό μου που περίμενε ο σύζυγος και που ήταν ήδη ενήμερος. Η επέμβαση άρχισε ήδη να λειτουργεί και τα υγρά χολής άρχισαν να εμφανίζονται σε σακουλάκι που μου είχε τοποθετήσει ο ακτινολόγος. Ήταν ευγενέστατος και πολύ φιλικός. Τον ευχαριστώ πολύ. Έξοδα ΕΥΡΩΚΛΙΝΙΚΗΣ και γιατρού ήταν 1.700,00 ευρώ.
Πέτυχε η επέμβαση και ήταν τόσο απλό θέμα και τόσο εύκολο για κάποιον ειδικό. Στον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ έμεινα 21 μέρες και όλο προβλήματα είχα. Σκέτη απογοήτευση σε αυτό το νοσοκομείο. Αντεδεικνύω κατηγορηματικά το νοσοκομείο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ως το χειρότερο.
Η ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΣΥΡΙΓΟΣ
Λύνοντας το πρόβλημα της αυξημένης χολερυθρίνης ο σύζυγός μου αναζήτησε γιατρό ογκολόγο. Κατέληξε στον ενεργό καθηγητή Κωνσταντίνο Συρίγο διευθυντή της Γ΄ Πανεπιστημιακής Παθολογικής του νοσοκομείου «Η ΣΩΤΗΡΙΑ» και διευθυντή του ογκολογικού τμήματος του νοσοκομείου. Ο κύριος Συρίγος διεύθυνε επίσης το ογκολογικό τμήμα του γνωστού ιδιωτικού νοσοκομείου «ΙΑΤΡΙΚΟ ΑΘΗΝΩΝ».
Επισκεφτήκαμε τον καθηγητή στο ιδιωτικό ιατρείο του. Αφού είδε τις εξετάσεις που είχαμε και συζητήσαμε σχετικά, μας είπε ότι το πρόβλημά μας δεν είναι χειρουργήσιμο και θα πρέπει να κάνουμε χημειοθεραπεία, είτε στο νοσοκομείο ΣΩΤΗΡΙΑ είτε στο ΙΑΤΡΙΚΟ ΑΘΗΝΩΝ. Η διαφορά είναι ότι, αν συμβεί κάτι και χρειαστούμε νοσοκομειακή βοήθεια, στο ΙΑΤΡΙΚΟ ΑΘΗΝΩΝ θα υπάρχει ο ιατρικός φάκελος, ενώ διαφορετικά, μόνο σε δημόσιο νοσοκομείο που εφημερεύει θα μπορούσαμε να πάμε. Επιλέξαμε το ΙΑΤΡΙΚΟ ΑΘΗΝΩΝ για ευνόητους λόγους με κόστος 350, ευρώ για κάθε χημειοθεραπεία και 200,00 ενημέρωση από το κ. Συρίγο. Τα φάρμακα τα έδινε δωρεάν το φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ. Τα συνταγογραφούσε η ομάδα του καθηγητή Συρίγου, ήταν πανάκριβα και κάθε φορά γέμιζα σακούλες ολόκληρες που δεν χρησιμοποιούνταν όλα αυτά…
Πριν την χημειοθεραπεία έκανα επέμβαση τοποθέτησης port-a-cath στο ιδιωτικό νοσοκομείο ΜΗΤΕΡΑ με το χειρουργό κύριο Γεώργιο Τζίμα. Πρόκειται για ένα ενσωματωμένο καθετήρα, δεξιά στο στήθος προς τον ώμο, εσωτερικά του δέρματος, που μέσω αυτού θα γίνονται οι εκχύσεις της χημειοθεραπείας.
Η χολερυθρίνη από 18 που ήταν επανήλθε στα φυσιολογικά όρια, γύρο στο 1. Η διαδερμική παροχέτευση χοληφόρων που έκανα στην ΕΥΡΩΚΛΙΝΙΚΗ είχε θετικότατα αποτελέσματα. Ένιωθα σχετικά καλά, και είχα αρχίσει να παίρνω και λίγο βάρος. Θα μπορούσα να άρχιζα τη χημειοθεραπεία μας είπε ο καθηγητής κύριος Συρίγος
Στις 28 Φεβρουαρίου 2023 άρχισα τη χημειοθεραπεία στο ΙΑΤΡΙΚΟ ΑΘΗΝΩΝ, ένα κοκτέιλ φαρμάκων με 4 διαφορετικά στοιχεία. Από τη 2η χημειοθεραπεία άρχισαν τα προβλήματα πολύ έντονα.
Από τις 22 έως τις 31 Μαρτίου 2023 νοσηλεύτηκα στο Νοσοκομείο ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ λόγω ακατάσχετων διαρροϊκών κενώσεων που μου προξένησε η χημειοθεραπεία. Μετά μία μικρή ξεκούραση άρχισα πάλι τη χημειοθεραπεία στο ΙΑΤΡΙΚΟ ΑΘΗΝΩΝ με το ίδιο κοκτέιλ φαρμάκων. Τα προβλήματα ξανάρχισαν και νοσηλεύτηκα πάλι στο νοσοκομείο «ΣΩΤΗΡΙΑ» έως 29 Απριλίου 2023.
Ο Γαβριήλ ρωτάει την ομάδα του καθηγητή Συρίγου, αν υπάρχει εναλλακτική θεραπεία και εάν είναι δυνατόν να πάρουν τη γνώμη και κάποιου άλλου ειδικού για την περίπτωσή μου. Η ομάδα Συρίγου, μας παραπέμπει στον καθηγητή για να κουβεντιάσουμε το θέμα. Σε επίσκεψη του Γαβριήλ στο ιατρείο του κ. Συρίγου δεν δόθηκε απάντηση στο αίτημα μας για συναπόφαση με κάποιον άλλο ειδικό. «Συσκέφτομαι και συναποφασίζω με τους βοηθούς μου» ήταν η απάντηση του καθηγητή Συρίγου. Ζητάει δε, από τη γραμματέα του να μας δόση γνωμάτευση και άμεση εισαγωγή στο ογκολογικό του νοσοκομείου ΣΩΤΗΡΙΑ για να συνεχίσουμε τη χημειοθεραπεία.
Το ογκολογικό του ΣΩΤΗΡΙΑ ήταν πραγματικά «κέντρο διερχομένων» με μεγάλο συνωστισμό. Κόσμος πολλής, που στις αίθουσες δε χωρούσε. Οι ασθενείς έκαναν τη «αντικαρκινική θεραπεία» τους και έφευγαν. Στην ομάδα γιατρών που με ανέλαβε υπεύθυνος, φαινόταν να είναι ο κ. Ευαγγέλου. Ήταν ένα κύριο αδιάφορος, απαθής, και σίγουρα αμαθής που προσπαθούσε να κρύψει την αμάθειά του με περίσσιο εγωισμό και αλαζόνεια. Δεν ανεχόταν καμία ερώτησή μας και δυσανασχετούσε οσάκις ρωτούσαμε κάτι. Με το παραμικρό διέκοπταν τη θεραπεία μου. Έφθασαν στο σημείο να διακόψουν τη θεραπεία μου λόγω διακοπών το καλοκαίρι. Έκανα μάλιστα, γραπτώς, με πρωτόκολλο, παράπονα-καταγγελία στο γραφείο δικαιωμάτων ασθενών αλλά καμία απάντηση, καμία βελτίωση. Και όλα αυτά στο ογκολογικό του ΣΩΤΗΡΙΑ υπό τη διεύθυνσή του καθηγητή κ. Συρίγου. Η κατάστασή μου όχι μόνο δεν βελτιωνόταν αλλά χειροτέρευε λόγω της αναποτελεσματική και προβληματικής θεραπείας που λάμβανα. Το νιώθω το ζω καθημερινά.
Χρειάστηκε να αλλάξει το διαδερμικό σωληνάκι που είχα βάλει στην ΕΥΡΩΚΛΙΝΙΚΗ γιατί η διάρκεια λειτουργείας του τελείωνε. Με προτροπή του κ. Ευαγγέλου, χωρίς κάποιο νοσοκομειακό παραπεμπτικό αλλά με ένα κακογραμμένο χειρόγραφο σημείωμα από μία αυθάδη νεαρή ονόματι Ιουλία Μαρκάκη ειδικευόμενη παθολογίας, με παραπέμπουν στο νοσοκομείο ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ σε ειδικό επεμβατικό ακτινολόγο. Αρνήθηκε την αλλαγή του διαδερμικού με την αιτιολογία ότι δεν είναι ακόμα η ώρα. Μετά από αυτό με παραπέμπουν με το ίδιο κακογραμμένο ιδιόγραφο σημείωμα στο νοσοκομείο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ. Και εδώ, αρνήθηκαν την αλλαγή του διαδερμικού. Αναγκάστηκα να απευθυνθώ στην ΕΥΡΩΚΛΙΝΙΚΗ όπου και έγινε η αλλαγή της διαδερμικής παροχέτευσης.
Η κατάστασή μου δεν βελτιωνόταν. Επιβαρυνόταν επιπλέον με τη χημειοθεραπεία. Στις 4 Νοεμβρίου είχα λιποθυμικό επεισόδιο στο σπίτι και έκανα εισαγωγή στο Ιατρικό Αθηνών. Στις 7 Νοεμβρίου μεταφέρθηκα στο ΣΩΤΗΡΙΑ που εφημέρευε. Μου έκαναν εισαγωγή στη Γ΄ Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική με διευθυντή τον κύριο Συρίγο. Ήμουν καταβεβλημένη από την καρκίνο αλλά κυρίως από την αναποτελεσματική χημειοθεραπεία που λάμβανα. Παρόλα αυτά με βάζουν σε έναν θάλαμο με 6 ασθενείς και 6 συνοδούς. Οι συνοδοί δεν ήταν όμως ποτέ 6 αλλά 10 και πλέον, που άλλαζαν συνέχεια χωρίς κανένα έλεγχο από τους υπευθύνους της κλινικής. Ό θάλαμος ήταν κέντρο διερχομένων χωρίς καμία προφύλαξη χωρίς κανέναν έλεγχο για την ασφάλεια των ασθενών. Φοβόμουν το χειρότερο. Να σημειώσω ότι στην ίδια κλινική υπήρχαν θάλαμοι για 2 ασθενείς μόνο. Ο καθηγητής Συρίγος, έκρινε ίσως, ότι οι μελλοθάνατοι δεν χρειάζονται περισσότερη φροντίδα. Η μόνη μου παρηγοριά ήταν ο σύζυγός μου, που ήταν συνεχώς μαζί μου. Μόνο αργά το βράδυ έφευγε και τον αντικαθιστούσε ιδιώτης νοσηλεύτρια.
Η ΚΟΒΙΝΤ 19 ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ
Στις 13 Νοεμβρίου μου τηλεφωνεί ο σύζυγος και μου λέει ότι μετά από τεστ στο φαρμακείο βρέθηκε με κόβιντ 19 (κορονοϊό) και ότι είναι καθοδόν προς το ΣΩΤΗΡΙΑ που εφημερεύει. Αναφέρω το γεγονός στους νοσηλευτές και μου κάνουν μοριακό τεστ για κόβιντ 19. Το τεστ είναι θετικό. Και εγώ και ο σύζυγος κολλήσαμε κόβιντ 19 στην Γ’ Πανεπιστημιακή Παθολογική, στο αχούρι, του καθηγητή Συρίγου. Με μεταφέρουν στις Β΄ Λοιμώξεις για αντιμετώπιση. Ο σύζυγος εισάγεται για αντιμετώπιση της κόβιντ 19 και της επακόλουθης πνευμονίας, στο ΣΩΤΗΡΙΑ αλλά σε άλλο κτίριο. Μιλάμε στο τηλέφωνο. Δεν φαίνεται να ανησυχεί για την περίπτωσή του. Ανησυχεί όμως για μένα επειδή στην εξάντλησή μου λόγω της πάθησής μου και της χημειοθεραπείας, προστίθεται και η κόβιντ 19. Νοιώθω το επερχόμενο, αλλά θέλω να το αντιμετωπίσω και να ενθαρρύνω και το σύζυγό μου και τα παιδιά να δεχθούν ότι συμβεί. Η συντονίστρια γιατρός, ευγενέστατη και πρόθυμη, μου ανακοινώνει ότι θα πρέπει να αφαιρεθεί ο καθετήρας port-a-cath που γινόταν οι εκχύσεις της χημειοθεραπείας γιατί έχει μολυνθεί. Στο γιο μου τον Αργύρη είπαν, για το ίδιο θέμα, ότι θα πρέπει να βρουν χειρούργο Ταλιμπάν, επειδή οι χειρούργοι του νοσοκομείου είναι απρόθυμοι. Βρέθηκε ο «ταλιμπάν» χειρούργος και μου αφαιρεί τον καθετήρα (port-a-cath). Μιλάω στο τηλέφωνο με το σύζυγο που νοσηλευόταν και αυτός στο ΣΩΤΗΡΙΑ. Μιλήσαμε λίγο. Του είπα για το σωληνάκι. Ήμουν κουρασμένη. Ένιωθα περίεργα. Θυμάμαι ότι του είπα: οι άνδρες δεν κλαίνε. Αρχίζω να νυστάζω…
Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Γράφει, ο Γαβριήλ Μανωλάτος
Τηλεφώνησα στην συντονίστρια γιατρό της κλινικής της συζύγου μου και ζήτησα να μεταφερθώ κοντά της. Μου υποσχέθηκε ότι θα το φρόντιζε.
Στις 22 Νοεμβρίου, την επομένη από τη μικροεπέμβαση της Άλντας για την αφαίρεση του καθετήρα port-a-cath, μου τηλεφωνεί η συντονίστρια γιατρός και μου ανακοινώνει ότι η κατάσταση της συζύγου της επιδεινώθηκε.
Ζητάω επίμονα από τον υπεύθυνο της κλινικής μου, να μού επιτρέψουν να πάω κοντά στη σύζυγό μου. Μετά από μικρή φασαρία δίδεται άδεια και με μεταφέρει ο γιος μας, ο Αργύρης, στην κλινική που ήταν η Άλντα. Πηγαίνω στο κρεβάτι της. Ήταν σε κώμα. Την άγγιξα, χάιδεψα το πρόσωπο της, τής μίλησα. Δεν ξέρω αν με κατάλαβε. Έμεινα όσο μου επέτρεψαν μαζί της.
Στις 24 Νοεμβρίου στις 3:30 τα ξημερώματα, μου τηλεφωνεί η συντονίστρια γιατρός και απαντώ. Μου λέει, «στο γιο σας θα ήθελα να μιλήσω» και κλείνει το τηλέφωνο. Πηγαίνω στο κρεβάτι της. Ήταν ακίνητη. Είχε ήδη φύγει. Θυμάμαι τα τελευταία της λόγια που μού είπε στο τηλέφωνο: Οι άνδρες δεν κλαίνε. Δεν είχα τη δύναμη να το τηρήσω.
Κηδεύτηκε στις 29 Νοεμβρίου 2024. Μου έδωσαν ειδική άδεια από το νοσοκομείο να πάω.
Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΜΟΥ
ΕΦΥΓΕΣ…
Ήταν στο Μόντρεαλ
Χιονίζει κάνει παγωνιά, μονάχος περπατάω
Και κει στου δρόμου τη γωνιά εσένα συναντάω
Τα μάτια σου αντίκρυσα τον ήλιο μέσα είδα
Κι’ αμέσως κόπασ’ ο χιονιάς και βγήκε ηλιαχτίδα
Μα τώρα πάλι καταχνιά σκοτάδι θέλει να ‘ρθει
Μα εγώ κρατώ τον ήλιο σου που πάντα θα μου λάμπει
Έφυγες Γλυκιά μου
Δε σου δίνω τελευταίο ασπασμό
Μια αγκαλιά και ένα φιλί παντοτινό θέλω να δώσω
και να σου πω πως ΣΑΓΑΠΩ
Υστερόγραφο
Στην επιστολή-ημερολόγιο της θανούσης συζύγου μου γίνεται αναφορά για την ποιότητα του Συστήματος Υγείας και τη συμπεριφορά και αποτελεσματικότητα ορισμένων λειτουργών της. Προσυπογράφω ανεπιφύλακτα όσα αναφέρονται από τη σύζυγό μου και παίρνω όλη την ευθύνη για την ορθότητα των αναφερομένων. Να προσθέσω μόνο, ότι ζήτησα επίσημα, όπως δικαιούμαι, αντίγραφο του ιστορικού νοσηλείας της συζύγου μου. Αρνούνταν επίμονα να μου χορηγήσουν το ζητούμενο, με παρέμβαση του καθηγητή Συρίγου όπως έμαθα. Μου χορήγησαν το ζητούμενο μόνο κατόπιν εισαγγελικής γραπτής παρέμβασης…
