Πως γίνεται ο υπουργός Οικονομικών να μπερδεύει τα έσοδα με τα κέρδη; Πως γίνεται επίσης να μπερδεύει τις δαπάνες με τα κέρδη; Ίσως η ασχετοσύνη του κ. Χατζηδάκη, με το ό,τι έχει να κάνει με τα οικονομικά μιας επιχείρησης, να σχετίζεται με το βιογραφικό του που έχει ως εξής:

– Μετά από χρόνια προσφοράς στη κοινωνία ως φυτό του κομματικού μηχανισμού ο κ. Χατζηδάκης στα 27 του εκλέγεται πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ. Σε αυτή τη θέση μένει μέχρι που γίνεται 29 χρονών.
– Από τα 29 του μέχρι τα 42 του ευρωβουλευτής.
– Από τα 42 του μέχρι τώρα βουλευτής και υπουργός.

Θα περίμενε κανείς ότι μια κυβέρνηση που υποτίθεται δεν είναι εχθρική προς τον ιδιωτικό τομέα δεν θα έβαζε έναν κομματάνθρωπο υπουργό Οικονομικών. Αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι φυσικό να τοποθετεί έναν άνθρωπο όπως ο κ. Χατζηδάκης στο υπουργείο Οικονομικών. Από τον κ. Μητσοτάκη μέχρι και τη μεγάλη πλειονότητα κυβερνητικών και ανώτερων κομματικών στελεχών ζουν εδώ και δεκαετίες από τους φόρους του Έλληνα πολίτη.

Κομματάνθρωποι όπως οι κύριοι Μητσοτάκης και Χατζηδάκης, βλέπουν τον φορολογούμενο με τον ίδιο τρόπο ένας Σπαρτιάτης έβλεπε έναν είλωτα. Με τη μόνη διαφορά πως ο Σπαρτιάτης, δεν υποκρινόταν πως η διαρκής λεηλασία του κόπου του είλωτα αποσκοπούσε σε κάποιο ανώτερο κοινωνικό αγαθό, βλέπε όρο απάτη: κοινωνική δικαιοσύνη.

Τα πράγματα θα ήταν κάπως λιγότερο τραγικά αν την ίδια περίοδο που η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανακοίνωνε τη φοροεπιδρομή στους ελεύθερους επαγγελματίες δεν ανακοίνωνε επίσης νέες δραματικές αυξήσεις στις δαπάνες, και πιο συγκεκριμένα σ’ αυτές που μετατρέπουν τον Έλληνα σε ζήτουλα του κράτους – κυρίως σε επιδόματα.

Ενίοτε, οι της Νέας Δημοκρατίας, πλασάρουν το κόμμα ως φιλελεύθερο. Αυτό γίνεται όλο και περισσότερο και πιο σπάνια, γιατί προφανώς ούτε και οι ίδιοι μπορούν να προωθήσουν μια τόση μεγάλη μπαρούφα χωρίς να σκάσουν στα γέλια.

Μετά από μια περιορισμένη απόκλιση την περίοδο 90-93, η Νέα Δημοκρατία επέστρεψε στην προσήλωση της στον κρατισμό. Και αυτός ο κρατισμός σήμερα έχει απωλέσει ακόμα και τα όποια εναπομείναντα ψήγματα πολιτικού φιλελευθερισμού, εξ ου και η απίστευτη ευκολία με την οποία η σημερινή Νέα Δημοκρατία προωθεί νόμους λογοκρισίας, την κατάργηση των μετρητών, και γενικώς την απίστευτα αυταρχική και αντιφιλελεύθερη ατζέντα της γουώκ αριστεράς.

Μητσοτάκης και Χατζηδάκης δεν δίνουν μία για το μέλλον του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα. Ο μόνος ιδιωτικός τομέας που τους ενδιαφέρει είναι ο διαπλεκόμενος με την πολιτική εξουσία. Ως επί δεκαετίες εισοδηματίες του δημοσίου, αδυνατούν να καταλάβουν ότι μια χώρα χρειάζεται ένα δυνατό ιδιωτικό τομέα για να παράγει πλούτο. Συμπεριφέρονται ως τα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα της διαπλοκής. Το πρόσφατο προσκύνημα στον αρχιερέα της, προφανώς και δεν ήταν τυχαίο.