Έπινα το καφεδάκι μου σε ζαχαροπλαστείο της Κεντρικής Πλατείας έχοντας συντροφιά μια όμορφη παρέα.
Μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων… δηλαδή για τους άνεμους που φουντώνουν τις πυρκαγιές και το ύδωρ που οι πυροσβέστες χρησιμοποιούν στις λυσσαλέες μάχες ενάντια στις φλόγες.
Συζήτηση στρογγυλής τραπέζης για ένα θέμα που έκαιγε την Ελλάδα και ζεματούσε την κοινωνία.
Γνώμες επί γνωμών για το ποιοι φταίνε για την πύρινη κόλαση. Αναίσθητοι πολίτες ή διεστραμμένοι εμπρηστές; Για τις όποιες ευθύνες της κυβέρνησης για ολιγωρία. Για τους Τούρκους πράκτορες και άλλα συναφή…
Και ενώ οι απόψεις κονταροχτυπιόντουσαν, το βλέμμα μου άρχισε την περιπλάνησή του στην πλατεία. Στα παιδιά που έπαιζαν και τους γονείς που τα κυνηγούσαν σε μια προσπάθεια να τα προστατεύσουν από τα τρελά παιγνίδια τους!
Τρίχρονα και τετράχρονα με τα ηλεκτρικά αυτοκινητάκια τους και λίγο μεγαλύτερα με τα ηλεκτρικά πατίνια «όργωναν» την πλατεία. Τα ακόμα μεγαλύτερα, με τα υπερσύγχρονα κινητά τους καθόντουσαν στα παγκάκια παίζοντας διάφορα ηλεκτρονικά παιγνίδια ή επικοινωνώντας με φίλους μακρινούς χωρίς να ανταλλάσσουν κουβέντα με τα διπλανά τους παιδιά…
Κοίτα να δεις που φθάσαμε αναλογίστηκα και η σκέψη μου ταξίδεψε στα παιδικά μου χρόνια…
Ήταν λίγο μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1953.
Δύσκολα χρόνια, λιγοστές οι παιδικές απαιτήσεις και ακόμα λιγότερες οι ικανοποιήσεις των παιδικών ονείρων. Δηλαδή τι όνειρα! Μικροπράγματα της τότε καθημερινότητας.
Θυμάμαι το παιδικό τσούρμο της γειτονιάς έπαιζε ολημερίς ποδόσφαιρο με μια μπάλα καμωμένη από κουρέλια. Ήταν ένα δημιούργημα της γιαγιάς μου. Κλωτσούσαμε, που λέτε, την πάνινη μπάλα και ονειρευόμασταν μια κανονική δερμάτινη. Για μήνες το όνειρο παράμενε όνειρο ανεκπλήρωτο μέχρι που οι παππούδες της γειτονιάς «συνωμότησαν». Έβαλαν ρεφενέ και την παραμονή εκείνης της ευλογημένης πρωτοχρονιάς παρουσίασαν στο τσούρμο τη θεά μπάλα!
Οι έξαλλοι πανηγυρισμοί κράτησαν ώρες και την επομένη, πρώτη του χρόνου, διοργανώθηκε το ντέρμπι της γειτονιάς.
Η δερμάτινη μπάλα είχε την τιμητική της υπακούοντας συνάμα υποδειγματικά στα αριστοτεχνικά βολέ των Πελέ, Μέσι και Ρονάλντο της γειτονιάς.
Ήταν τόσος ο ενθουσιασμός μας που ο πρώτος αυτός αγώνας με τη νέα μας δερμάτινη θεά κράτησε 3-4 ώρες. Μέχρι δηλαδή τελικής πτώσης!
Βέβαια δε δεινοπάθησε μόνο η θεά. Δεινοπαθήσαμε και εμείς αφού όταν γύρισα σπίτι η μητέρα μου χρειάστηκε μισό μπουκάλι ιώδιο, άλλο τόσο οξυζενέ και αρκετούς επιδέσμους για να περιποιηθεί τα ποδοσφαιρικά μου τραύματα!
Τα ντέρμπι της γειτονιάς συνεχίστηκαν και την επομένη και τη μεθεπομένη και την επομένη της μεθεπομένης…
Η στρογγυλή θεά, με τις σχετικές… συντηρήσεις της, κράτησε χρόνια διατηρώντας την ευτυχία μας στα ύψη…
«Εεε, Γιώργο εσύ τι λές…», με ρώτησε ένας της παρέας, ξαναφέρντάς με στο σήμερα…
Εγώ δεν είπα τίποτα. Έκανα πως δεν άκουσα.
Ξανακοίταξα στην πλατεία και είδα πάλι όλα τα παιδάκια με τα ηλεκτρικά τους αυτοκινητάκια, τα ηλεκτρικά πατίνια και τα κινητά τηλέφωνα και η σκέψη μου ξαναγύρισε πίσω σε κείνα τα όμορφα χρόνια που μια δερμάτινη μπάλα ήταν αρκετή για να πλημμυρίσει το παιδικό τσούρμο με ευτυχία…
Γιώργος Μεσσάρης
