Άραγε αρκεί να έχουμε αναφορές, άρθρα και αφιερώματα για το περιβάλλον και την προστασία του μια και δυο φορές το χρόνο με αφορμή μια γιορτή, μια επέτειο ή ένα συμβάν όπως παρατεταμένες ξηρασίες ή μεγάλες πυρκαγιές; Νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε την σωστή απάντηση.
Η ανάγκη για την προστασία και την αναβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος είναι ζωτικής σημασίας, αν μας ενδιαφέρει να εξασφαλίσουμε καλύτερους όρους διαβίωσης. Αποτελεί μεγάλη πρόκληση στην εποχή που διανύουμε η προστασία του περιβάλλοντος από την επαπειλούμενη καταστροφή του γιατί απαιτεί συντονισμένη δράση και συνειδητή συνεισφορά του κάθε πολίτη ξεχωριστά, αλλά και οικονομικές θυσίες.
Πετυχαίνοντας όμως την ισορροπία μεταξύ τεχνολογικής ανάπτυξης και προστασίας περιβάλλοντος εξασφαλίζουμε τα εχέγγυα για ένα ασφαλές μέλλον.
Σήμερα που η έρημος προχωρεί, χιλιάδες στρέμματα δάσους εξαφανίζονται με την χλωρίδα και την πανίδα τους, ωκεανοί μολύνονται με πετρελαιοκηλίδες, το πόσιμο νερό λιγοστεύει, το μέλλον που επιφυλάξαμε για τις επερχόμενες γενεές έγινε το δικό μας παρόν.
Συνειδητοποιήσαμε ότι πέσαμε έξω στους υπολογισμούς μας τόσο για το μέγεθος της περιβαλλοντικής καταστροφής όσο και για το χρόνο που προβλέψαμε ότι θα γίνουν ορατές οι επιπτώσεις της. Κι αναζητούμε αγωνιωδώς τρόπους αποκατάστασης της ισορροπίας που διαταράξαμε, ευχόμενοι να υπάρξει ακόμη χρόνος.
Οι κλιματικές αλλαγές οφείλονται στο φαινόμενο του θερμοκηπίου το οποίο, ως προϊόν της καύσης των ορυκτών καυσίμων, δημιουργείται κυρίως από την αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Μπορεί η πυρηνική ενέργεια, που κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να πλασάρουν ως εναλλακτική λύση, να μην παράγει διοξείδιο του άνθρακα, αλλά τα ραδιενεργά απόβλητά της καθώς και οι ποικίλες όσες, ων ουκ έστιν αριθμός, δοκιμές πυρηνικών όπλων στην έρημο του New Mexico και της Νεβάδα, του Kazakhstan (Ρωσία) του Lop-Nor (Κίνα), των νησιών Bikini Attoi και Muroroa στον Νότιο Ειρηνικό θα μας ταλανίζουν γενεές δεκατέσσαρες!
Αυτό το περιβάλλον που τόσο έχει ταλαιπωρηθεί τα τελευταία χρόνια από τους καπνούς του Κόλπου που ακόμα σιγοκαίουν (;) ως τις πάσης φύσεως διαρροές και απορρίψεις των τάνκερς στις θάλασσες – υδάτινα βιτρώ (από τις πετρελαιοκηλίδες) που αργοπεθαίνουν καθημερινά, ας μη του δίνουμε μια μόνο μέρα τον χρόνο, αυτή της 5ης Ιουνίου, αλλά κάτι περισσότερο για να μη βρεθούμε και δε θ’ αργήσει με εκείνη τη θλιβερή όψη του κορμοράνου τον καιρό του πολέμου στον Κόλπο.
Το περιβάλλον δεν είναι ακόμη ένα θέμα, που αύριο μπορούμε να ξεχάσουμε και να απασχοληθούμε με κάτι άλλο. Κανένα θέμα, όσο σοβαρό κι αν είναι, δεν μπορεί να μπει πάνω από το περιβάλλον, γιατί πολύ απλά χωρίς το περιβάλλον καταρρέουν όλα τα άλλα. Είναι αυτό που περνάμε δεδομένο όλα αυτά τα χρόνια. Όπως παίρνουμε δεδομένο την υγεία μας, μέχρι που αρρωσταίνουμε σοβαρά. Πρέπει λοιπόν να πάρουμε απόφαση. Η γη είναι σοβαρά άρρωστη κι αν δεν αντιμετωπιστεί με τη δέουσα σοβαρότητα θα σβήσει και μαζί της κι εμείς. Κάνουμε κάτι σήμερα αν θέλουμε να υπάρχει αύριο.
Δρ. Σπυρίδων Α. Θεοτοκάτος
