Η συμπόρευση με το ΚΚΕ είναι ένας αγώνας δύσκολος, ένας δρόμος που δεν είναι στρωμένος με λουλούδια, είναι μία στάση ζωής, εντιμότητας, συ στράτευσης με το δίκιο του Λαού, μακριά από βλέψεις για βόλεμα, αστικές συμβάσεις και ευκολίες πολιτικές και κοινωνικές.
Ιδιαίτερα για κάποιον σαν και εμένα, που είχε μακρά πορεία στον χώρο του οπορτουνισμού, από το 1981 μέχρι και το καλοκαίρι του 2015, οπότε και παραιτήθηκα αμέσως μετά το «δημοψήφισμα» του Ιούλη από γραμματέας της ΟΜ Ιθάκης του Σύριζα και από μέλος του. Είχα μάλιστα γράψει αμέσως μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, τις πρώτες που ψήφισα ΚΚΕ, τα ακόλουθα:
«Το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών του Σεπτέμβρη αποτελεί σίγουρα ήττα του λαϊκού κινήματος, όπως αυτό εμφανίσθηκε τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας και με τις αντιφάσεις που είχε.
Πρώτα απ’ όλα κλείνει η μακρά «περίοδος ΣΥΡΙΖΑ», υπό την έννοια ενός ρεφορμιστικού αριστερού κόμματος και εγχειρήματος το οποίο δημιούργησε την ψευδαίσθηση πως ήθελε να εκπροσωπήσει τις λαϊκές τάξεις και να εφαρμόσει πραγματικά ένα φιλεργατικό-φιλολαϊκό κυβερνητικό πρόγραμμα ανατρέποντας τα μνημόνια και τον νεοφιλελευθερισμό. Όπως όμως αποδείχθηκε από τα γεγονότα και την ίδια την ζωή, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ ένα αριστερό πολιτικό κόμμα και έδειξε πως είναι απλώς ένα δίκτυο εξουσίας και συμφερόντων γύρω από τον Ηγέτη του και την κλειστή ομάδα του. Μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε πλέον ως το ελληνικό τμήμα της λεγόμενης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, της οποίας, απ’ ότι φαίνεται, θα αποτελέσει λίαν συντόμως και επισήμως οργανικό κομμάτι αυτής, κάτι σαν το «Δημοκρατικό Κόμμα» της Ιταλίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός της σύμπλευσης με τον νέο ΣΥΡΙΖΑ στελεχών που προέρχονται από την πρώην ΔΗΜΑΡ (με χαρακτηριστικότερη περίπτωση αυτή του Φώτη Κουβέλη) αλλά και το γεωργοπαπανδρεικό ΠΑΣΟΚ (Τζάκρη, κλπ). Όμως το χειρότερο απ’ όλα είναι πως αυτή η νέα κατάσταση που διαμόρφωσε, στον κοινωνικό χώρο που εκφράζει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ, δημιούργησε στην κοινωνία σύγχυση, μπέρδεμα και στο τέλος δυσφήμηση των λέξεων «Αριστερά, Αριστερός» και οδήγησε ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας ιδίως, ότι δηλαδή η Αριστερά είναι απλώς ένα «αριστερό» τμήμα της Διαχείρισης του Κεφαλαίου.
Δεύτερον, είναι εμφανές πως ο μόνος πολιτικός φορέας που μπορεί να εμπιστευθεί ο κάθε ένας και η κάθε μια κοινωνική αγωνίστρια είναι το ΚΚΕ που επέμενε όλα αυτά τα χρόνια να τονίζει το μάταιο και ψευδές των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ και δικαιώθηκε απόλυτα εκ του αποτελέσματος. Χρέος όλων μας που ψηφίσαμε στις εκλογές του Σεπτέμβρη το ΚΚΕ είναι να μπορέσουμε να πείσουμε ακόμα περισσότερους, πως πρέπει να δυναμώσουμε με κάθε τρόπο τις γραμμές του και να προβούμε σε μια ορθή ανάλυση των θέσεων του, βγάζοντας από το θυμικό μας τις όποιες αγκυλώσεις κουβαλάμε από την πολιτική μας προϊστορία».
Διαβάζοντας και πάλι μετά από 8 χρόνια το παραπάνω κείμενο, καταλήγω στο συμπέρασμα πως και λίγα που έγραψα
Η πείρα που σώρευσε σε όλους μας η ζωή και η καπιταλιστική κρίση όλα αυτά τα χρόνια, απέδειξε πως δεν υπάρχει καθόλου χώρος για μεσοβέζικες λύσεις, με συγκυβερνήσεις με τους σοσιαλδημοκράτες, με όποια προβιά φοράνε σήμερα και με όποιο όνομα κυκλοφορούν. Η λύση για τον λαό είναι μία: Συμπόρευση με το ΚΚΕ για μια νέα κοινωνία, για τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Να βγει από την κάλπη της 21ης του Μάη όσο το δυνατόν ισχυρότερο το ΚΚΕ, προκειμένου να ασκήσει ακόμα δυνατότερη αντιπολίτευση σε όποια κυβέρνηση και αν αναδειχτεί. Το σύνθημα «Μόνοι τους και Όλοι μας» να γίνει πράξη στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς, στην κοινωνία ολόκληρη.
Καλό αγώνα σύντροφοι και συντρόφισσες.
