Την Αναστασίας Πολίτη*
Στην ερώτηση γιατί παραιτήθηκα από τον ΣΥΡΙΖΑ – υπήρξα ιδρυτικό μέλος της οργάνωσης Παρισιού-Γαλλίας και συντονίστρια της οργάνωσης Μονπελιέ-Ν. Γαλλίας – έχω απαντήσει: Παραιτήθηκα γιατί δεν αποχώρησα ποτέ από τη ριζοσπαστική Αριστερά – ο ΣΥΡΙΖΑ αποσύρθηκε από τον χώρο αυτό όπου προσωπικά εξακολουθώ να παραμένω.
Και γι’ αυτόν τον λόγο – καταρχήν – στηρίζω πλέον το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
Για πολλούς επίσης άλλους λόγους.
Πρώτα από όλα, γιατί το ΚΚΕ είναι πιστό σε προστάγματα και αιτήματα που βροντοφωνάζαμε μαζί σε πορείες και διαδηλώσεις στα μαθητικά μου χρόνια στην Αθήνα:
«ΕΟΚ και ΝATO, το ίδιο συνδικάτο!», «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι!». Και να, οι κόκκινες σημαίες να ανεμίζουν… Πρωτομαγιά! Γιορτή!
Το ΚΚΕ είχε δίκιο που δεν έπαψε ποτέ να καταγγέλλει την Ευρωπαϊκή Ενωση ως καπιταλιστική παγίδα για τους λαούς της… Και ω, πόσο οικτρά αποδείχτηκε αυτό: Πολλές φορές από τότε που, όντας στην ξενιτειά, σκέφτηκα να συμβάλω στο μέτρο του δυνατού στην «ανατροπή» και στην «πρώτη φορά Αριστερά» στην πατρίδα μας, παρά τις προειδοποιήσεις, τις επιφυλάξεις και τα μαύρα σημάδια στον ορίζοντα. Αλλά, πώς να γίνει, η ανάγκη για ελπίδα ήταν τεράστια… Οι απογοητεύσεις, όπως ήταν φυσικό, υπήρξαν πολυάριθμες. Αλλά προέκυψαν και θετικές εμπειρίες, όπως η συνεργασία με την Κωνσταντίνα Κούνεβα και η επιχείρηση να στηθεί στην Ηλεία, όπως στήθηκε πρώτα στην Αθήνα, με δική της πρωτοβουλία, το 2019, η έκθεση για τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Καρλ Μαρξ. Γιορτή ξανά!
Για ποιους άλλους λόγους στηρίζω το ΚΚΕ και δεν θα εμπιστευτώ ξανά αστικό κόμμα;
Γιατί προερχόμενη από οικογένεια που είχε συμβάλει στην Εθνική Αντίσταση με εκφράζει η πλειοψηφία των θέσεών του. Γιατί το ΚΚΕ κρατά σωστή στάση σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία και αποχώρησε από τη Βουλή όταν προσκλήθηκε ο Ζελένσκι με το νεοναζί σινάφι του. Γιατί το ΚΚΕ κρατά σταθερά έντιμη στάση στο Παλαιστινιακό ζήτημα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση, τα βρήκε με τον ακροδεξιό δήμιο Νετανιάχου κι άνοιξε επίσης και τον δρόμο για επιπλέον στρατιωτικές αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα…
Γιατί η αντιπολίτευση των βουλευτών του ΚΚΕ στη Βουλή έχει στιβαρότητα και νόημα.
Γιατί ο γενικός γραμματέας, ο Δημήτρης Κουτσούμπας, με συντρόφους και συντρόφισσες από την Ελλάδα και τη Γαλλία, διαδήλωσε πρόσφατα στο Παρίσι κατά του μισητού Μακρόν, ως ένδειξη αλληλεγγύης στους Γάλλους απεργούς και τα σωματεία τους που σύσσωμα στήνουν μέτωπο ενάντια στον ολοκληρωτισμό.
Γιατί το Κόμμα κατεβαίνει στον δρόμο, όπως την Πρωτομαγιά του 2020, που μας έδωσε ανάσα μέσα στην ασφυκτική, εξευτελιστική ατμόσφαιρα της καραντίνας ή όπως στις 17 Νοέμβρη του 2020 και όχι μόνο… Γιατί υπερασπίζεται με αγωνιστικές κινητοποιήσεις τους αδύναμους, τους προλετάριους, τους ανέργους, τη φτωχοποιημένη μεσαία τάξη, τους περιθωριοποιημένους, τους αγρότες, τους Ρομά, τις γυναίκες, τους συνταξιούχους, τους νέους, τους φοιτητές, τους ανθρώπους που κινδυνεύουν από εξώσεις.
Γιατί έχει ξεκάθαρη στάση ενάντια στα ναρκωτικά (δεν υπάρχουν «ελαφριά» και «σκληρά», όλα δηλητήρια είναι, και εργαλεία έμμεσης καταστολής για τα παιδιά μας)…
Γιατί στηρίζει το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα, στέκεται δίπλα στις οικογένειες και τιμά τη μνήμη των θυμάτων της Χρυσής Αυγής (Αχ, Μάνα-κουράγιο, πόσο σε σκέφτομαι, μέρα που είναι…). Το ΚΚΕ στέκεται δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων των νεοναζί μαζί με τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ κι ολόκληρο τον κινηματικό κόσμο που έχει ζυμωθεί πλέον μαζί του.
Το ΚΚΕ μιλά για την προστασία του περιβάλλοντος και για την πρόσβαση στο νερό ως δημόσιο αγαθό – μείζονα, κρίσιμα αιτήματα. Το ΚΚΕ δεν αποπροσανατολίζει με επιφανειακά, μικροαστικά επιχειρήματα σχετικά με την lbgt κοινότητα και τον γάμο ατόμων ίδιου φύλου, θέματα στα οποία η αναφορά από κάποιους έχει γίνει πλέον υπερβολικά συστηματική – και άρα ύποπτη; – ενώ μετανάστες κι άστεγοι ξεψυχούν μπροστά στα μάτια μας, εργάτες κι επιβάτες σκοτώνονται σε εγκληματικά «δυστυχήματα», εργαζόμενοι, επαγγελματίες και συνταξιούχοι εξαθλιώνονται μέρα με τη μέρα, με τον πληθωρισμό να καλπάζει και τις δημόσιες υπηρεσίες να καταστρέφονται, αλλά λίγο νοιάζονται και μιλούν γι’ αυτά κάποιοι που κόπτονται για δικαιώματα άλλου είδους…
Θα ψηφίσω, λοιπόν, ΚΚΕ γιατί συμβάλλει στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι κι οργάνωσε τη συναυλία του Ξαρχάκου. Γιατί προσκάλεσε την Αλέιδα, την κόρη του Τσε Γκεβάρα, να έρθει να μας μιλήσει για τον επαναστάτη πατέρα της στην Αθήνα. Γιατί η Λιάνα Κανέλλη έχει ισχυρό λέγειν και φοράει και σταυρό, όπως πολλοί από μας, κομμουνιστές και ένθεοι.
Το όνειρό μου είναι μια μεγάλη ενωμένη Αριστερά. Αλλά Αριστερά, με καταγωγή και σκέψη κομμουνιστική, όχι μια σούπα σοσιαλδημοκρατική και με ολίγη δεξιά ως αλατοπίπερο.
Τα έχουμε ζήσει τα αδιέξοδα και την υποκρισία της σοσιαλδημοκρατίας και στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Τελευταίο παράδειγμα ο Μακρόν… Δεν οδηγούν πουθενά. Ας με κατανοήσουν κάποιοι φίλοι και φίλες που βρίσκονται ακόμα κοντά ή μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ας με κατανοήσουν επίσης φίλες και φίλοι από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τον κινηματικό χώρο ή απλά ανένταχτοι. Χρειαζόμαστε συσπείρωση κι ενότητα. Οργάνωση!
Η στήριξη, η καρδιά και η σκέψη μου είναι πλέον στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
Βρίσκομαι σε ώριμη ηλικία. Εχω χάσει παιδί και ξέρω τι θα πει ζωή και θάνατος. Δεν μου επιτρέπεται να τρέφω ψευδαισθήσεις, θέλω αλήθειες. Αναρωτιέμαι σε τι κόσμο έρχονται τα παιδιά μας και τι αποτελεσματικό κάνουμε ώστε να ζήσουν σε μια κοινωνία δίκαιη, χωρίς βία κι εκμετάλλευση… Χωρίς εγκληματίες, χωρίς παιδιά – θύματα βιαστών κι εμπόρων ναρκωτικών, χωρίς αυτόχειρες… Ο γιος μου, ο Κωνσταντίνος, μου έλεγε πριν πεθάνει, στα δεκαοχτώ του χρόνια:
«Μάνα, άδικα τρως τα πόδια σου στις διαδηλώσεις και στις εκδηλώσεις και τρέχεις για τον ΣΥΡΙΖΑ σε όλη τη Γαλλία, νομίζεις πως ο Αλέξης είναι λιοντάρι του λαού αλλά εγώ σου λέω πως είναι σκυλάκι». Τότε, το 2015, δεν ήθελα να το πιστέψω το παιδί μου. Επρεπε κάπου να πιαστώ, κάπου να βρω αισιοδοξία… Η υγεία και η ζωή του βρίσκονταν σε κίνδυνο. Αλλά τελικά είχε δίκιο ο Κωνσταντίνος. Ενας ολόκληρος κόσμος αγωνιστών κι απλών ανθρώπων της Αριστεράς και του προοδευτικού χώρου συρθήκαμε πίσω από ένα κόμμα που δεν σεβάστηκε ούτε πρόγραμμα ούτε καταστατικό ούτε δημοκρατικές διαδικασίες ούτε ηθικούς κανόνες της Αριστεράς. Τι εμπιστοσύνη να δείξεις πια για «δεύτερη φορά»; Θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί ολόκληρη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και καιρό αν είχε την αίσθηση της αξιοπρέπειας αλλά αντί αυτού αγκαλιάζει κάποιους σαν τον Αντώναρο. Θεός φυλάξοι! «Αριστεροί οι σύντροφοι – από αυτούς που τρώνε μόνο χαβιάρι…», όπως λένε στη Γαλλία. Κρίμα…
Λυπάμαι αν εκφράζομαι αυθόρμητα κι αν αυτό ενοχλεί.
Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός. Ταπεινή εργάτρια της θεατρικής τέχνης είμαι. Εχω μάθει να δουλεύω στη ζωή μου, όχι μόνο στο θέατρο αλλά και στο μεροκάματο, σε χειρωνακτικές εργασίες. Και ξέρω τι θα πει να είσαι μετανάστρια, εργάτρια ή άνεργη. Οπως ξέρω τι θα πει να εργάζεσαι ως ηθοποιός σε εθνικές σκηνές της Γαλλίας, όπου ο πολιτισμός εθεωρείτο κάποτε δημόσιο αγαθό, και να σκηνοθετείς εκεί παραστάσεις θεάτρου – ντοκουμέντου με θέματα τους άστεγους, την Παλαιστίνη, τους Ρομά, τον Παύλο – Κillah P – Φύσσα.
Ως μητέρα κι ως εργαζόμενη, λοιπόν, ανάμεσα στη Γαλλία που υποφέρει κι εξεγείρεται και την Ελλάδα που υποφέρει και ξέρει να αντιστέκεται, εκφέρω την ταπεινή μου γνώμη: Είναι καιρός για ειλικρίνεια. Καιρός για συσπείρωση. Καιρός για οργάνωση. Καιρός για μαχητικά τραγούδια. Καιρός για αγώνες που δεν θα πάνε χαμένοι. Στις 21 Μάη, Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης, είναι καιρός για Γιορτή… Καιρός να κλείσουμε πληγές, να τραγουδήσουμε και να χαρούμε: Στις 21 Μάη να μπορέσουμε να πούμε:
ΚΚΕ πιο δυνατό στη Βουλή και στον Λαό!
*Η Αναστασία Πολίτη είναι μητέρα δύο παιδιών, σκηνοθέτρια και ηθοποιός με σταδιοδρομία στη Γαλλία, πτυχιούχος Οικονομικών Επιστημών (ΕΚΠΑ, Σορβόννη) και Θεατρολογίας (Ν. Σορβόννη)
