Χθες ένας φίλος μου, αρκετά νεότερος, ψαράς , μου πρότεινε σήμερα το χάραμα να πηγαίναμε μαζί να σηκώσουμε τα δίχτυα που είχε ρίξει αργά το απόγευμα

Δέχτηκα με χαρά, καθώς αναζητώ στιγμες απόδρασης από τη ρουτίνα μου και έτσι νωρίς το πρωί ξεκινήσαμε.
Θάλασσα- λαδι όπως έλεγε ο πατέρας μου ( χρόνια στην αλμύρα των ωκεανών ).
Θάλασσα , φως κι ουρανός. Τι πιο πλούσιο πρωινο να περίμενα;

Στη διαδρομή μέχρι το πρώτο δίχτυ, ο φίλος μου με πληροφόρησε ότι είχε ρίξει πεντε δίχτυα σε διαφορετικά σημεία. Φτάνοντας στην πρώτη σημαδούρα και αρχίζοντας να σηκώνει το πρώτο δίχτυ φαίνονταν τα πρώτα λάφυρα,κεφαλόπουλα και δυο σαργοί.

Λίγο πιο κάτω ήταν το δεύτερο δίχτυ που αποδείχτηκε πιο ελαφρύ από το πρώτο, όπως και το τριτο πιο ελαφρύ από το δεύτερο.

Στο τέταρτο δίχτυ είχαν πιαστεί τρεις σουπιές , ένα μπαρμπούνι κι ένας γερμανός (υπάρχουν και στη θάλασσα απ’οτι κατάλαβα).

Πλέοντας προς το πέμπτο δίχτυ μου λέει ο φίλος μου: Γιατρε η ελπίδα μας στο τελευταίο δίχτυ…

Μια φράση που με έκανε να ταξιδέψω σε όλα τα δίχτυα που έχω ρίξει κι εγώ μέχρι τώρα στη ζωή μου και περιμένοντας να ρίξω κι άλλα μέχρι το τελευταίο. Ποιο θα ναι αυτό , πότε , πού κανένας δε ξέρει.

Αυτό που ξέρω είναι ότι το πρώτο βήμα είναι να ανοίγεσαι στο πέλαγος , να έχεις όρεξη και δύναμη να ταξιδέψεις, να ψάχνεις τόπους και τρόπους να ρίχνεις τα δίχτυα σου και κάθε φορά να χαίρεσαι όταν τα μαζεύεις , ο,τι κι αν έχεις πιάσει·μέχρι την επόμενη φορά, μέχρι το επόμενο δίχτυ

Είναι όμορφη η ελπίδα …πάντα θα είναι.

Μεχρι το τελευταιο διχτυ …