Τις τελευταίες δέκα μέρες η κοινωνία βράζει και βράζει έντονα, ίσως μετά από αρκετό καιρό. Για πόσο θα βράζει ακόμη και πού θα οδηγήσει όλο αυτό, σύντομα ο χρόνος θα δειξει.

Γιατι όμως η κοινωνία μας βράζει τόσο έντονα;

Αυτό συμβαίνει, γιατί τόσο φρικιαστικά και τραγικά, διαπιστώσαμε όλοι, ότι στη χώρα μας ακόμη και τα πιο αυτονόητα είναι υπό τελεία αμφισβήτηση.

Διαπιστώσαμε ότι κάτι που θεωρούμε δεδομένο δυστυχώς δεν είναι και το διαπιστώσαμε μέσα από τραγικές απώλειες κυριως νέων ανθρώπων, των παιδιών μας, των φίλων μας. Έγινε ο θρήνος πολύ δικός μας · μπήκε μέσα στο σπίτι μας.
Νιώσαμε όλοι ξαφνικά πολύ πονεμένοι, εκτεθειμένοι, προδομένοι και συνάμα αβοήθητοι.

Νιώσαμε ένα μεγάλο κενό και δυστυχώς προσγειωθήκαμε πολύ απότομα στην πραγματικότητα της πατρίδας μας.
Νιώσαμε αδύναμοι
Καταλάβαμε ίσως, ότι τα δισεκατομμύρια που ακούμε σαράντα χρόνια τώρα κάθε μέρα, δεν έχουν πάει εκεί που θα πρεπε.
Στην υγεία, στην παιδεία, σε υποδομές (δρόμους, τρένα, ενέργεια ) ή κι αν πέρασαν από κοντά, κάποια μεγάλα χέρια τα άρπαξαν.

Νιώσαμε όλοι αδύναμοι και προδομένοι γιατί ο πόνος μπήκε σε κάθε σπίτι.

Μέσα από αυτή τη θλίψη, την οργη και το θυμό, δεν θα αλλάξει τίποτε αν όλοι μας δεν κάνουμε και λίγο αυτοκριτική
Φταίμε καθόλου όλοι εμείς;
Ξέρουμε κατι και λέμε δε βαριέσαι;
Καταλαβαίνουμε κατι αλλά λέμε όλοι τα ίδια κάνουν;

Νιώθουμε ότι μας κοροϊδεύουν κάποιοι αλλά δεν πειράζει γιατί ψιλό βολευόμαστε;
Σκεφτήκαμε ότι με την ανοχή μας κάποιοι κερδίζουν πολλά και κάποιοι, πολλοί περισσότεροι, χάνουν ακόμη και τα αυτονόητα ;
Αν πραγματικά μας άγγιξε όλο αυτό το πένθος θα φανεί στον καθένα μας και στην κάθε μέρα μας.

Πώς σκεφτόμαστε, τι κάνουμε, πώς αντιδρούμε, τι περιμένουμε, τι θελουμε, τι μας λείπει.

Θα αλλάξουμε;

Νομίζω το οφείλουμε, ως ελάχιστο φόρο ,στη μνήμη όλων αυτών των νέων παιδιών με όνειρα, που χάθηκαν.
Αν δεν αλλάξουμε όλοι μας και ο καθένας χωριστά, έστω και λίγο, δεν θα αλλάξουν κι αυτοί που μας κυβερνούν κάθε φορά.

Κι όλος αυτός ο αναβρασμός τώρα, θα μείνει δυστυχώς ένα πυροτέχνημα.