Υποκλέπτοντας τα του υποκλοπέα, θα γράψω κι εγώ κάτι για την πολιτική. Όχι την πολιτική με τα «λέλουδα» και τα «φωτοστέφανα». Όχι την καθαγιασμένη, εκείνη που υπεραμύνεται της ηθικής παντοδυναμίας της πίσω από τις φράσεις «όλα είναι πολιτική», ή «έχουμε χρέος να είμαστε πολιτικοποιημένοι». Την άλλη, την τσαούσα, την κατεργάρα που ξενυχτά στα αλώνια και ξημερώνεται στα σαλόνια. Την «πολιτική» του σήμερα. Γυμνή, αφτιασίδωτη, ρεαλιστική, όπως ασκείται πέρα από λέξεις κι ιδεαλισμό. Όπως σουλατσάρει ανέμελα, με την έπαρση της επίγνωσης της απουσίας φραγμών, στην παγκόσμια σκηνή.

Ποια είναι αυτή η κυρά που παραμένει επίκαιρη διαχρονικά, που ορμηνεύει, ποστιάζει, σενιάρει τα πάντα ανάλογα με τις βουλές της, παντού σε κάθε ρούγα και γωνιά τούτου του κόσμου.

Θα σας τα πω με ένα ποίημα και σκωπτικό «λογοτεχνίζοντα» λόγο. Αμή τι άλλο έτσι έχω αδεία… και άλλοθι, όχι πως το χρειαζόμουν αλλά καλύπτω τα νώτα μου! οι πολιτικοί καταλαβαίνουν από νώτα.

Να η λουλού η ζουμπουρλού
Ξεπρόβαλε απ΄το Τιμπουκτού
Καμάρι δείχνει παγωνιού
Κάνει τσαλίμια δελφινιού

διαθέτει μόρφωση τρανή
σέρνει καράβι σαν «σκοινί»
ξέρει να γλύφει ισχυρούς
και της Ρουσλάνας τους χορούς

Φοράει εσώρουχο καυτό
Τσέπη για χρήμα μετρητό
Γουστάρει μπάνιο σε υγρό
Μαύρο- χρυσό, ρευστό σαθρό

Ορίζει στρέμματα ανθρωπιάς
Σνιφάρει σκόνες μοναξιάς
Ρίχνει τα δίκτυα της στη γη
Στο διάβα της σπέρνει σιγή

Είναι γητεύτρα πονηρή
Όνειρα πλάθει όπου μπορεί
Κλέβει αδιάκριτα ψυχές
Προδίδει δίκαιες αρχές

Χτίζει παλάτια και βωμούς
Μες των αθώων τους χαμούς
Φοράει πόλεμου στολές
Κι εμπορεύεται φυλές

Αυτή η κυρά η μισιρλού
Είναι το σκιάχτρο του καλού
Βάζει σε κούρα ομορφιάς
Το αίμα όλης της γενιάς

Το ανωτέρω αφιερώνεται σε εκείνη που:

– η παρδαλοσύνη και η υπερβολή μιας «Λουλούς», μετουσιώνεται διαμέσου μερίδας καλοζωισμένων πολιτών με ζουμπουρλούδικα πορτοφόλια και παχυλά εισοδήματα. Αυτή που αναδύθηκε από την φανταστική πραγματικότητα του Τιμπουκτού και πορεύεται στο χρόνο με «τσαλίμια», τους διπλωματικούς ελιγμούς περίτεχνων επιχειρημάτων και σαθρών υποσχέσεων ευτυχίας στους πολίτες της και τους λαούς.
– η μόρφωση, συνδυάζεται με την δουλοπρέπεια του «γλύφειν», την υποταγή στην εξουσία και τους άγριους χορούς του ευρώ που σέρνουν στο άγνωστο, δεμένη σε σαπιοκάραβο, την τύχη του κόσμου.
– η πρόκληση και η χυδαιότητα παρασημοφορείται με χρήμα και μπανιάρεται με πετρέλαιο, στα λουτρά του μαύρου χρυσού και της ίασης των συνειδήσεων.
– αφεντεύει ξένα χώματα, πατρίδες άλλων
– αποκοιμίζει στις παραισθήσεις των ναρκωτικών τις συνειδήσεις και τα θέλω των ανθρώπων,
– όταν ορέγεται γη για εκμετάλλευση χαράζει το μονοπάτι της, σε συντρίμμια και ερείπια, σημαδεύοντας ανεξίτηλα πολιτισμούς και ιστορίες, άνευ επιστροφής.

Αφιερώνεται, στη μάγισσα, μια μάγισσα κενή από αξίες ηθικής, που χειραγωγεί τις ψυχές, τάζοντάς τους πλασματικούς παραδείσους που ύστερα, τις πουλάει κοψοχρονιά στο διάβολο. Σ ΄αυτή, που όλο της το μεγαλείο, τα παλάτια της δόξας της, στηρίζονται στην επέλαση της στα έθνη, στον έλεγχο με την βία, τον φόβο και τον πόλεμο. Στην κυρά, την κοκέτα, που στον καλλωπισμό της συμβάλουμε όλοι με το αίμα της πνευματικής και σωματικής ελευθερίας μας.
Όταν η φιέστα τελειώσει και ο ηγέτης αναδειχθεί, όλοι θα προσμένουν την διαφορά, το ανθρωπινότερο αύριο. Μα… στο χορό των αντιφάσεων, τελικά όλοι κατά βάθος θα γνωρίζουν πως απλά αναζητούν την ελπίδα και τίποτα περισσότερο.
Η ιστορία τούτου του κόσμου , δημιουργείται στο καμβά της ζωής από την παλέτα των ισχυρών και με χρώματα θαμπά και σκούρα, όπως εμπνέονται οι ανάδοχοι της στρατευμένης τέχνης. Εδώ είναι ο ηγέτης, εκεί είναι ο ηγέτης, που είναι ο ηγέτης…και ποιος τελικά είναι; Eρωτήματα σημαντικά μα και ανούσια. Σάμπως και αν βρεθεί η απάντηση, θα διαφοροποιηθεί κάτι; Σάμπως και η αλλαγή θα φέρει ανανέωση; Στην ίδια σκακιέρα είμαστε. Τι παίζουμε με τα μαύρα τι με τα άσπρα πιόνια, με αντίπαλο τον Καρπώφ, εμείς οι αρχάριοι, στην τρίτη μόλις κίνηση είμαστε ρουά ματ. Που να βρούμε Αριάδνη να μας «τρατάρει» μίτο στο λαβύρινθο των σύγχρονων μινώταυρων; Τελικά θα μας κατασπαράξουνε τα θεριά τούτης της γης. Έχει αλήθεια σημασία το όνομα του Πιλάτου άβουλο όργανο είναι, φερέφωνο των ισχυρών. Τελικά θα νίψει τα χέρια του ούτως ή άλλως, στην θυσία των αθώων.

Καλλιά μας θα πάμε όλοι και… ζωή σε λόγου τους!

Κατά τα άλλα μην πάψετε να ελπίζετε και να ονειρεύεστε. Ένα χρονογράφημα έγραψα. Ουδεμία σύνδεση με πραγματικά γεγονότα και καταστάσεις. Καλή προεκλογική περίοδο.

Σαμόλη Ευαγγελία