Στις μέρες μας βλέπουμε νέα παιδιά, με πτυχία, μεταπτυχιακά, ακόμη και διδακτορικά να μην έχουν δουλειά σχετική με τις σπουδές τους και να εργάζονται σε περιστασιακές εργασίες ή να παραμένουν άνεργοι. Υπάρχουν όμως και νέα παιδιά, ίσως λίγα, που παρέμειναν στα χωριά τους και εργάζονται στα χωράφια ή έχουν κτηνοτροφικές μονάδες.
Η επιστροφή και παραμονή στη μάνα γη ή στο στάβλο από άτομα με εντελώς διαφορετικό υπόβαθρο, ηλικία και επίπεδο εκπαίδευσης, είναι επιλογή και σε καμία περίπτωση δεν είναι μια εύκολη υπόθεση καθώς το αυτονόητο εξακολουθεί να μπλέκεται στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, των μεσαζόντων και της επικρατούσας κουλτούρας.
Σήμερα υπάρχουν γενναίες χρηματοδοτήσεις και εργαλεία για την ανάπτυξη νέων παραγωγικών μονάδων στη ύπαιθρο είτε με φυτικές καλλιέργειες, είτε με αιγοπρόβατα, είτε με μελισσοκομία, κλπ. Υπάρχουν και μια σειρά από εμπόδια, όπως το ακριβό κόστος παραγωγής!
Οι γεωτεχνικοί πρέπει να βγουν από τα γραφεία και να στηρίξουν τους πρωταγωνιστές της κεφαλλονίτικης υπαίθρου και του πρωτογενούς τομέα στο χωράφι και στις αγροκτηνοτροφικές εγκαταστάσεις για να μπορέσει να πάρει μπροστά η ατμομηχανή της ανάπτυξης.
Απαιτούνται δράσεις κατάρτισης, επανακατάρτισης τόσο για νέους αγρότες, ιδίως μικρότερων ηλικιών, στο πλαίσιο της βελτίωσης της ηλικιακής σύνθεσης του ντόπιου αγροτικού πληθυσμού όσο και για όσους δραστηριοποιούνται ήδη στον αγροτικό τομέα με στοχευμένες, έγκυρες, διαρκώς επικαιροποιημένες γνώσεις και δεξιότητες, στηριγμένες στις ψηφιακές τεχνολογίες αιχμής, συμβάλλοντας μέσω της γεωργίας ακριβείας στη παραγωγή προϊόντων όχι απλώς «βιολογικών», αλλά με αποτύπωμα συμβολής στην κλιματική ισορροπία, την ορθή διαχείριση του νερού, το ενεργειακό αποτύπωμα κάθε προϊόντος κλπ, δημιουργώντας μία άλλη κουλτούρα αγροτικής καινοτομικής επιχειρηματικότητας.
Σήμερα η τεχνολογική εξέλιξη βοηθά τα μέγιστα για να δημιουργηθούν σύγχρονες και πιστοποιημένες κτηνοτροφικές φάρμες, να φυτευτούν μια σειρά από νέες ή απαιτητικές καλλιέργειες και να φτιαχτούν καθετοποιημένες μικρές μονάδες, όπου θα συσκευάζονται και θα τυποποιούνται τα ντόπια προϊόντα. Μόνο έτσι μπορούν να αυξηθούν οι αποδόσεις ανά στρέμμα και να γίνει το νησί μας ανταγωνιστικό κερδίζοντας ένα μεγαλύτερο μερίδιο στις εξαγωγές.
Το ζητούμενο είναι τα νέα παιδιά, είτε είναι επιστήμονες είτε όχι, να στραφούν και οι κατ’ επάγγελμα αγρότες να παραμείνουν στον πρωτογενή τομέα, να παράξουν ποιοτικά και καινοτόμα προϊόντα με ευνοϊκότερους όρους, βελτιώνοντας τις συνθήκες και το επίπεδο διαβίωσης, αλλάζοντας την κεφαλλονίτικη ύπαιθρο μετατρέποντας την σε ότι πιο παραγωγικό και αναπτυξιακό διαθέτει ο τόπος μας. Με αξίες, με σταθερές και με περιβαλλοντική συνείδηση.
Δρ. Σπυρίδων Α. Θεοτοκάτος
