Συνέντευξη: Κωνσταντίνος Μήντσιος*
«Καμπαρέ οι Δούλες» ή αλλιώς.. θέατρο μέσα στο θέατρο, μέρος του οποίου μας καλεί να γίνουμε και εμείς το Θεατρικό Εργαστήρι Κεφαλλονιάς! Το ευρηματικό έργο του Ζαν Ζενέ υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Πάνου Βαρδάκου έρχεται για τρεις μοναδικές παραστάσεις (27, 28 και 29 Μαΐου) στο δημοτικό θέατρο «Κέφαλος» για να ψυχαγωγήσει, να προβληματίσει και εν τέλει να.. καταπλήξει κάθε θεατή.
Συναντηθήκαμε με τον σκηνοθέτη της παράστασης για να μας ξεναγήσει στο Καμπαρέ «Οι Δούλες» και μοιραζόμαστε μαζί σας την εμπειρία μας.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης του Κωσταντίνου Μήντσιου με τον Πανό Βαρδάκο
Πάνος Βαρδάκος: Το συγκεκριμένο έργο είναι κλασικό. Θεωρείται από τα σημαντικότερα της σύγχρονης δραματολογίας, εντάσσεται στο πλαίσιο του “παραλόγου θεάτρου” και η σημαντικότητα του έγκειται στο πως οι άνθρωποι εγκλωβίζονται μέσα στον εαυτό τους προσπαθώντας να αποκτήσουν την ελευθερία τους […] είναι ακριβώς η στιγμή όπου αποζητάς την ελευθερία σου σαν άτομο, σαν σύνολο και ακόμα περισσότερο η αποδοχή ενός συνόλου ή ενός υποσυνόλου. Γιατί οι δούλες εκτός από την απελευθέρωσή τους ήταν και «αναγκασμένες» να παίζουν ένα εγκεφαλικό παιχνίδι απελευθέρωσης, ένα παιχνίδι που μας κάνει να έχουμε μια περίπτωση «θέατρο μέσα στο θέατρο».
Οι πιο σημαντικοί δραματολόγοι και σκηνοθέτες, από τότε που ανέβηκε το έργο μέχρι και σήμερα, θεωρούν ότι κάθε φιλοθεάμον άνθρωπος πρέπει τουλάχιστον μία φορά στην ζωή του να έχει δει το συγκεκριμένο έργο.
Τον ρωτάμε πως βίωσε το εργαστήρι την πανδημία του Κορονοϊού. Μας απαντά: Δεν ήταν και το καλύτερο πράγμα… Μείναμε ανενεργοί δύο χρόνια έχοντας ετοιμάσει ήδη δύο παραγωγές – τα αυγά μαύρα και την δεσποινίδα Τζούλια – οι οποίες σταματήσανε λόγω του κορονοϊού. Βέβαια το εργαστήριο δεν έμεινε ανενεργό, κάναμε μία με δύο φορές τη βδομάδα διαδικτυακές συναντήσεις στις οποίες εγώ προσωπικά έκανα μαθήματα γύρω από την τέχνη του θεάτρου. Ταυτόχρονα, καλέσαμε τον μουσικό μας και μίλησε για τη μουσική στο θέατρο, μιλήσαμε για το αρχαίο δράμα. Υπήρχε μια δραστηριότητα για να μας κρατάει ενωμένους.
Επόμενο θέμα, κορονοϊός, πανδημία και το θέατρο. Τι έχετε να μας πείτε για αυτό κ. Βαρδάκο;
Όλο αυτό (σ.σ. το θέμα του κορονοϊού) στην Ελλάδα δεν αντιμετωπίστηκε με σοφία. Αντιμετωπίστηκε μάλλον με μία ευκολία όπως ένας καθηγητής σβήνει στο μαυροπίνακα με ένα σφουγγάρι μία άσκηση σωστή μαζί με μία λάθος. Το θέατρο είναι συνυπάρχω με την παράσταση, συμμετέχω με την παράσταση, συμπάσχω και άρα μαθαίνω. Ένας γιατρός αν κάνει ένα λάθος έχει αυτόματα εμφανές το λάθος του – δηλαδή πεθαίνει ο ασθενής – ενώ με το θέατρο και γενικότερα με τις τέχνες δημιουργείς μία στρεβλή αντίληψη στον κόσμο η οποία είναι σαν τον κορονοϊό – εξαπλώνεται – και οδηγούμαστε έτσι σε έλλειψη κατανόησης για το τι είναι σημαντικό και τι όχι στην ζωή μας. Ο πολιτισμός και οι τέχνες για αυτό εφευρέθηκαν. Για να μπορούμε να συνυπάρχουμε, να αντιλαμβανόμαστε και να συμπάσχουμε με τον διπλανό μας.
Αναρωτιόμαστε αν το θέατρο στην Κεφαλονιά διαφέρει από τα άλλα μέρη στα οποία έχει δημιουργήσει ο κ. Βαρδάκος και μαθαίνουμε πως εκείνο που ξέρει είναι ότι με πολύ μεγάλη δυσκολία φτιάχνεις πράγματα και με πάρα πολύ ευκολία μπορεί, μέσα σε μία μέρα, να καταστραφούν. Για αυτό σε αυτές τις θέσεις αυτών που χειρίζονται τις τέχνες, καταρχήν πρέπει να είναι άνθρωποι οι οποίοι γνωρίζουν το αντικείμενο τους και δεύτερον πρέπει να έχουν ιδεολογία, γύρω από την τέχνη τους. Εδώ έχουν συμβεί τραγικά πράγματα. Δεν ξέρω πώς μπορούν να διορθωθούν τα πράγματα, ίσως με την πολλή δουλειά και με το αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις να ξέρουν για ποιο λόγο τις παίρνουν και που στοχεύουν. Δεν μπορεί ο πολιτισμός, ο αθλητισμός και οι επιστήμες να είναι καράβια που «πάνε κι όπου τα βγάλεις».
Ο κ. Βαρδάκος δεν παραλείπει να μας μιλήσει για τους συντελεστές της παράστασης: Την μουσική την έχει κάνει ο Κώστας ο Χαριτάτος, με τον οποίο συνεργάζομαι χρόνια, είμαστε χρόνια φίλοι, καταλαβαίνει ακριβώς τι θέλω και ανταποκρίνεται άμεσα σε αυτό. Την σκηνοθεσία και την διασκευή την έχω κάνει εγώ. Τα τεχνικά της κατασκευής όλων των σκηνικών τις έχει κάνει ο Τάσος ο Μπεκατώρος. Υπεύθυνος για τα τεχνικά γενικότερα είναι ο Τάσος Αναστασιάδης. Το μακιγιάζ η Χριστίνα Μπελγκράς, τις χορογραφίες η Χριστίνα Μαγουλά. Παίζουν την Κλαίρη η Άλκηστη Κατσούνη, την Σολάνζ η Πόπη Βιτσεντζάτου, την Κυρία και τον Κομπέρ στο καμπαρέ η Ελευθερία Edwards. Χορεύουν η Χριστίνα Μαγουλά και η Αγγελική Λιπιάτου.
Βέβαια και όλοι οι υπόλοιποι φίλοι εδώ και μέλη του εργαστηρίου, μηδενός εξαιρουμένου και εσού που είσαι νέο μέλος, βοηθάνε στο να δημιουργηθεί αυτή η παράσταση. Νομίζω ότι είναι αρκετά σημαντικό αυτό. Και το πιο σημαντικό δε είναι ότι το Θεατρικό Εργαστήρι δεν σκέφτεται ότι «ξέρεις αυτοί οι άνθρωποι αυτοί είναι ερασιτέχνες και άρα οι δυνατότητές τους είναι περιορισμένες». Η δουλειά γίνεται πάνω σε επαγγελματική βάση και ο καθένας προσφέρει το μέγιστο της δουλειάς του. Ο δικός μου δε σχεδιασμός είναι τέτοιος ώστε η μία παράσταση πίσω από την άλλη εκτός από τα μαθήματα που προσφέρει, να εκπαιδεύει και τους ίδιους τους ηθοποιούς ώστε να εξελίσσονται. Διότι αν δεν γινόταν αυτό, θα παίζαμε κάποια σκετσάκια και εκεί θα μέναμε. Αυτό λοιπόν δίνει και την ευκαιρία σε μένα να οραματίζομαι άλλα έργα, αλλά και στα παιδιά να παίζουν ρόλους του διεθνούς ρεπερτορίου που έχουν πάρα πολύ ενδιαφέρον.
Όλη αυτή η δουλειά καθώς και τα νοήματα ζωής του έργου, «συμπυκνώνονται» σε τρεις μοναδικές παραστάσεις στις 27,28 και 29 Μαΐου στο Δημοτικό Θέατρο Κέφαλος της Κεφαλλονιάς. Τρεις παραστάσεις των οποίων εν τέλει όλοι καταλήγουμε να είμαστε.. μέρος τους.
Μπορείτε να ακούσετε τη συζήτηση με τον σκηνοθέτη:
«Ηχητικό – Αρχείο της Συνέντευξης»
Διασκευή / Σκηνοθετική επιμέλεια: Πάνος Βαρδάκος
Μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Κώστας Χαριτάτος.
Παίζουν: Άλκιστη Κατσούνη (Κλαίρη), Πόπη Βιτσεντζάτου (Σολάνζ) και Ελευθερία Edwards (Κυρία) Χορεύτριες καμπαρέ: Χριστίνα Μαγουλά – Αγγελική Λιπιάτου, στο ρόλο του Κομπέρ τραγουδάει η Ελευθερία Edwards.
Η παράσταση γίνεται με τη συμμετοχή του Δήμου Αργοστολίου και της ΠΕ.Δ.-Ι.Ν.
*Συντάκτης: Κωνσταντίνος Μήντσιος, Φοιτητής του Τμήματος Ψηφιακών Μέσων και Επικοινωνίας
