Λίγες ώρες πριν σε ένα δημοτικό σχολείο στο Τέξας εισέβαλε οπλισμένος 18χρονος και σκότωσε 19 μαθητές ηλικίας 7-11 ετών και δυο δασκάλες.

Το 2012 σε δημοτικό σχολείο στο Σάντι Χουκ του Κονέκτικατ ένας 20χρονος με παρόμοιο τρόπο σκότωσε 20 μικρούς μαθητές και 6 ενηλίκους.
Τη δεκαετία που μεσολάβησε των δυο μακελειών,έχουν καταγραφεί 900! περιστατικά χρήσης όπλων σε σχολεία στις ΗΠΑ.
Και θα μου πει κάποιος : εντάξει και τι έγινε·η Αμερική είναι μακριά.

Δυστυχώς η Αμερική είναι πολύ κοντά.
Δίπλα μας.
Μέσα στα σπίτια μας.

Η μόνη διαφορά ισως είναι πως εκεί είναι νόμιμη η οπλοκατοχή ( γιατί αλήθεια;).
Ο τρόπος που μεγαλωνουν τα παιδιά στον αναπτυγμένο δυτικό κόσμο τα τελευταία χρόνια λίγο διαφέρει από ήπειρο σε ήπειρο
Η αύξηση της παραβατικότητας των εφήβων , οι συμμορίες ανηλίκων , ο εκφοβισμός και η βία μεταξύ τους , η δραματική αύξηση χρήσης ουσιών και αλκοόλ σε ανήλικους , οι αυτοκτονίες εφήβων δεν συμβαίνουν μονο στο Τέξας και στις ΗΠΑ.
Συμβαίνουν κάθε μέρα και δίπλα μας.
Τι φταίει για όλα αυτά ;
Ο καθένας μπορεί να απαντήσει όπως ξέρει ή όπως τον βολεύει.
Για μένα η απάντηση μπορεί να δοθεί με μια βόλτα στο δρόμο , σε μια καφετέρια , σε ένα σχολείο , σε ένα παιδικό ή εφηβικό δωμάτιο.
Παιδιά καρφωμένα από την ηλικία των 5-6 ετών σε μια οθόνη , απομονωμένα ,εγκλωβισμένα σε εικόνες και ήχους με συγκεκριμένα μηνύματα , συνήθως βίας , μίσους και ατομισμού , παιδιά που δεν έμαθαν να παίζουν , να κάνουν παρέα με συνομήλικα τους , που ξεχνούν να γελούν , να χαίρονται , να λυπούνται , να συναισθάνονται , παιδιά που δεν βρίσκουν να μιλήσουν , παιδιά που αντιμετωπίζονται μονο σαν νεοι “εύκολοι” καταναλωτές , παιδιά που από μικρά κυνηγούν τα like και την εικονική αποδοχή, παιδιά χωρίς στοχους και όνειρα.
Φταίνε όμως τα παιδιά;

Στις ΗΠΑ στο πιο ανεπτυγμένο κράτος του πλανήτη τι έκαναν δέκα χρόνια ;
Σταμάτησε η οπλοκατοχή ;
Ελεχθηκε ποτέ η χρήση βίας μέσα από την τεχνολογια;
Ποιον ενδιαφέρει άλλωστε ;
Η παγκοσμιοποίηση ή όπως θέλει ο καθένας να την πει έχει εκμηδενίσει τις αποστάσεις στο χώρο και στο χρόνο αλλά και την ανθρώπινη προσωπικότητα.
Οσο ομως κι αν μας “συνηθίζουν”ή μας μαθαίνουν να συνηθίζουμε στον πόνο , στην απώλεια ,στο δυσοίωνο πεπρωμένο, στην αποτυχία , στα ατυχήματα , στη μαυρίλα ,υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θέλουν να γελούν , να αγαπούν , να λυπούνται, να χαίρονται , να σκέφτονται.

Όσο κι αν λιγοστεύουν αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να σταθούν όρθιοι και να μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά τους την πραγματική ζωή , αυτή τη ζωή που οι νέοι “διαχειριστές”του πλανήτη προσπαθούν να τελειώσουν.

Αυτή είναι η αληθινη ατομική ευθύνη σήμερα.