~”Δίπλα…”

 

Όταν γεννιώμουνα, έγινε επιπλοκή.

-29 ώρες έμεινε συνολικά ξαπλωμένη η Μητέρα μου

στην κλίνη τού τοκετού μέχρι να γεννηθώ… 5, 5 κιλά που βγήκα… (!)-

 

~”Ή η Μητέρα… ή το Παιδί…”  είπε ,

μπρος στην κρισιμότητα τής καταστάσεως, εύλογα ο Iατρός προς τον Πατέρα μου,

που μαζί με τους παρευρισκομένους συγγενείς, έτειναν, εκείνη την τραγική στιγμή,

όπως ήταν φυσικό, να αποφασίσουν : Η Μητέρα .

 

Η Κεφαλλωνίτισσα λέαινα όμως όταν το άκουσε, τινάχθηκε,

και είπε του γιατρού :

~”Το Παιδί μου ! Ακούς ! Θα σώσεις το Παιδί μου !”…

και όπως με έχουν βεβαιώσει οι παριστάμενοι συγγενείς γιά το γεγονός,

που έχει περάσει καταλυτικά στην Οικογενειακή Ιστορία,

πολύ πειστικά συμπλήρωσε :

~”Αν ζήσω εγώ·  και πεθάνει το παιδί μου·  εγώ θα σε σκοτώσω .”

 

Γιγαντωνόταν μέσα στην υπέρβαση εκείνης τής ώρας, σε ηρωίδα Τραγωδίας.

Στις ιερές εκείνες στιγμές τής ζωής τού Ανθρώπου, που όντως δοκιμάζεται το υλικό του,

και φανερώνεται από τι είναι κανείς φτειαγμένος. Υπάρχουν άραγε μέσα του υλικά

καμωμένα απ’το αιώνιο άϋλο ; Ή είν’όλα χώμα ;

 

Και φαίνεται ότι η Μητέρα μου υπήρξε όντως πολύ πειστική.

Η πραγματική απειλή δεν εκτοξεύεται με φωνές. Αρκεί να την εννοείς -σαν πραγματικός ηθοποιός που εννοεί αυτά που λέει- γιά να νοιώσει ο άλλος, ρίγος στην ραχοκοκκαλιά του.

Και εδώ ήταν αναγκαία αυτού τού είδους η απειλή,  προκειμένου ο ιατρός

να πεισθεί να προχωρήσει σ’αυτό που η Μητέρα μου επέλεγε : Την Θυσία της .

 

Οι συγγενείς απομακρύνθηκαν, και ο ιατρός, θορυβημένος, έβαλε -όπως ομολόγησε μετά-

όντως μπροστά την διαδικασία να πεθάνει την Μάνα μου, γιά να ζήσω εγώ…

…μη μπορώντας να εξηγήσει -όπως έλεγε- το πώς…(!;) τελικά, έζησε και η Μάνα !!!

 

Η εξήγηση, γιά τους πνευματικούς νόμους, είναι απλή.

Ο Θεός εκτίμησε, την στάση θυσίας που η Μητέρα μου επέλεξε·

το πόσο εκείνη την στιγμή Τού έμοιαζε  -…κατ’εικόνα και ομοίωση, δε λέμε…;-

και τής χάρισε κι αυτηνής τήν ζωή,  Αυτός, ο Άρχων τής ζωής,

κι αυτού που στον εδώ κόσμο λέμε, θανάτου.

 

Τού την χρωστούσε η Μητέρα μου την ζωή τού Θεού.

Όταν ήταν μικρή, περίπου 8 ετών, είχε σοβαρά αρρωστήσει, και βρισκόταν με 40 πυρετό

στο Νοσοκομείο Αργοστολίου. Οι γιατροί κάλεσαν τούς Γονείς της, τον Νόνο μου και την Νόνα μου, εκτός του θαλάμου, γιά να τους πουν πως η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη,

και πως η θυγατέρα τους πεθαίνει.

Ξαναγυρνώντας στον θάλαμο, βρήκαν την μικρή Μητέρα μου ανακαθισμένη στην κλίνη

της· ζωηρή, χαρούμενη, αναγεννημένη. Κάλεσαν τους γιατρούς, έβαλαν θερμόμετρο και

ο πυρετός είχε πέσει στο φυσιολογικό 37.

 

 

Καθώς απορούσαν, την άκουσαν να λέει στους  Γονείς της

πως είχε έλθει στο δωμάτιο ο Άγιος Γεράσιμος… πως τής παρουσιάσθηκε

από την μέση του και πάνω… πως τον είδε καθαρά… και τότε τής χαμογέλασε…

και μετά την σταύρωσε… και μετά εξαφανίσθηκε.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως αυτό ήταν το παραλλήρημα μιάς μικρής κόρης με 40 πυρετό.

Πως όμως θα μπορούσε να εξηγήσει το γεγονός τής ακαριαίας πτώσεως τού πυρετού στο 37…

…και το γεγονός τής ακαριαίας ιάσεως.

 

Προϊόν θαύματος τού Θεού διά τού Αγίου του Γερασίμου, η ζωή τής Μητέρας μου·

που του την προσέφερε πίσω -μέσα σ’ένα “τα σά εκ των σών”-  διά τής επιλογής της

να θυσιασθεί·  κι Αυτός θαυμαστά τής την ξανάδωσε, κι έφερε εμένα να γεννηθώ,

ανάμεσα σ’αυτά τα δύο Θήτα : Την Θυσία και το Θαύμα.

 

-Το θαύμα που προκύπτει μέσα από την θυσία· τότε που ορθώνεται υγιές,

το πραγματικό “Εγώ Ειμί” τού ανθρώπου, μιμούμενο εκείνο τού Δημιουργού.-

 

Σ’αυτήν την Μάνα πρόφερα, από την ψυχή μου, όλα όσα τής πρόσφερα…

-όπως το είχατε πάρει είδηση, όσοι από σας- (κι όντως αισθάνομαι, σαν να μην τής έχω προσφέρει τίποτα…). Τής τα χρώσταγα.

Στην Μάνα που μου έδωσε την ζωή, και που προσφέροντας την πίσω, έμαθα άλλα τόσα πολύτιμα και ανεκτίμητα πράγματα· γιά την αληθινή ζωή, γιά την θυσία, γιά την πράξη τής προσφοράς, αντί για τα κούφια λόγια τής “λογικής” και τής αχαριστίας.

 

Όλη την μεγάλη ζωή,  η ζωή μάς έφερνε κοντά με την Μάνα μου·  κι εγώ…

που αμέσως μετά τον Στρατό,

-που πήγα νωρίς, αν και είχα περάσει στις Οικονομικές Επιστήμες,

και πριν να λειτουργήσω ή σπουδάσω το οτιδήποτε-

μέσα σε μιά υγεία χειραφετήσεως έφυγα,

γιά μιά νευρωμένη και παιδαγωγική Οδύσσεια,

τόσο εσωτερική, όπως το οφείλουμε στον εαυτό μας, όσο και εξωτερική,

από την Θεσσαλονίκη ως την Κύπρο,

κι από την Γερμανία ως την Νέα Ζηλανδία,

…όταν η Μητέρα μου με χρειάσθηκε, ήμουν εκεί.

 

Από τον Μάρτιο τού 2014, που παρουσίασε ορθοπεδικό πρόβλημα -και τον Οκτώβριο

μιά υποψία καρκίνου, γαστρεντερολογικού- που όμως η Κεφαλλωνίτισσα το ξεπέρασε

με δυναμισμό, ο δε καρκίνος τής έκανε την χάρη και τελικά δεν εμφανίσθηκε.

 

Η ορθοπεδική θεραπεία κράτησε περίπου 2,5 χρόνια, και με πανάκριβες μηνιαίες ενέσεις

από την Αμερική. Θέλω εδώ να ευχαριστήσω δημόσια όσους ανθρώπους στην Κεφαλλωνιά, έτυχε σε στιγμές που η Μητέρα μου, από κόπωση, επειδή έπρεπε παράλληλα να περπατάει, αδυνατούσε να συνεχίσει, κι εγώ το αυτοκίνητο το είχα μακρυά, αυτοί βρέθηκαν,

και βλέποντας μας σταμάτησαν και μας εξυπηρέτησαν με τ’αυτοκίνητο τους.

 

Ιδιαιτέρως θέλω ν’αναφέρω τον κύριο Χαράλαμπο Λυκούδη, όχι επειδή πολιτεύεται -όλο αυτό το σύστημα, όλων των αποχρώσεων, έχει σαπίσει ως το μεδούλι κι έχει γιά μας τελειώσει· άνθρωποι υπάρχουν, όμως δεν φθάνουν- αλλά επειδή φέρθηκε πραγματικά σαν άνθρωπος· καθώς και τον κύριο Γεράσιμο Μεταξά -επίσης πολιτικό και πρώην Νομάρχη- που φθάνοντας από Κυλλήνη στην Κεφαλλωνιά μιά νύχτα καλοκαιριού με πολύ κόσμο, που την Μητέρα μου την είχε πιάσει η μέση της, κι αποφασίζοντας να μείνουμε την νύχτα στον Πόρο -αλλά που;- τού τηλεφώνησα και μας φιλοξένησε. Τους ευχαριστώ. Την ευχή τής Μάνας μου νά’χουνε όλοι.

 

Μέχρι που το 2018, που παραπάτησε κι έφυγε προς τα πίσω με το κεφάλι, μέσα στο γυαλί μιάς πόρτας, θραύοντας το και καταλήγοντας με τον αυχένα στα όρθια κοφτερά κρύσταλλα …

-πως δεν αποκεφαλίσθηκε; όμως γιά τους “ανόητους” που βλέπουν στην ζωή τους τον Θεό,

να πω, πως εκείνη την στιγμή βρισκόταν εκεί η λειτανία τού Αγίου Ελευθερίου που είχε σταθεί και αναπεμπόταν δέηση· Σ’αυτόν δε τον Άγιο Ελευθέριο έχουν παντρευθεί οι Γονείς μου-

… κι από τότε πιά, εγκαταλείπω τα πάντα, -τελευταία παράσταση έδωσα το 2018-

κι αφοσιώνομαι ολοκληρωτικά στην Μητέρα μου, μη αφήνοντας την να κάνει ούτε ένα βήμα χωρίς να είμαι δίπλα της, αναλαμβάνοντας τα πάντα, ότι χρειαζόταν από ιατρικής πλευράς, από γυμναστικής, από κάθε είδους φροντίδας τέλος πάντων, και μαθαίνοντας και τις δουλειές τού σπιτιού.

 

Να πω εδώ, προς όλους όσους τα βρίσκουν έτοιμα, ότι πότε δεν είχα καταλάβει, πόση δουλειά έχει ένα σπίτι, πόσο ήρωες είναι οι γυναίκες που εκτός των άλλων υποχρεώσεων, έχουν επιπλέον και τα καθήκοντα αυτά, που σχεδόν υποτιμητικά λέγονται, “Οικιακά”·

και που σε ανάλογη μοίρα περνάει πολλές φορές δυστυχώς, κι αυτό που λέγεται, Μητρότητα.

 

Όμως στην πραγματικότητα αυτός που φρόντιζε τον άλλον δεν ήμουν εγώ, αλλά η Μητέρα μου εμένα· διδάσκοντας με πολύ πιό βαθεια από όσο την γνώριζα, την ορθογραφία των λέξεων,  προσφορά· θυσία· αγάπη.

Εύχομαι τα Παιδιά σας να σας φερθούν -το λέω με ένθεο εγωισμό- όπως φέρθηκα εγώ στην Μάνα μου· και είναι ένα πράγμα αυτό, που κανείς μεγιστάνας τού πλούτου και κανείς ισχυρός τής ημέρας, δεν μπορεί να το αγοράσει…

…όσα και να πληρώνει.

Η αγάπη…

-αυτή, η που έχει καταντήσει σήμερα τόσο γελοία, στην χρήση της, λέξη-

(που την καταντούν ακόμα πιό ευτελή οι κάθε είδους ψευτογλυκεροί “αγαπολόγοι”)

…δεν αγοράζεται.

 

Στον αντίποδα αυτών, ας συνεχίσουμε να γεμίζουμε τον κόσμο με “γηροκομεία” (με πολλά εισαγωγικά)· τους χώρους αυτούς “παρκαρίσματος” και σε πολλές περιπτώσεις, βασανισμού

των Γεννητόρων. Αύριο θα “παρκάρουν” κι εμάς. Χωρίς στοργή, και με αχαριστία.

 

Πικρός γίνομαι απ’ανάγκη να ωφελήσω, όπως λέει ο τραγωδός.

 

Ανάγκη ακόμα, να σας ζητήσω να βγείτε από την κακέκτυπη τυπολογία των ρόλων σας,

και να αφουγκραστείτε τους ανθρώπους σας· που μένουν συνήθως άγνωστοι, ως το τέλος·

ως που είναι πιά αργά· μαζί με λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν· και πράξεις που δεν έγιναν.

Αξιώθηκα το αντίθετο· και μυήθηκα σε εύρος αποκαλυπτικής παιδαγωγίας· κερδίζοντας μάλιστα τον χρόνο, αντί τού ότι, τον έχανα, όπως θα σκέφθηκαν κάποιοι.

 

Η αληθινή αγάπη μόνον άνευ όρων λειτουργείται·

και αναπάντεχα σε ανταμείβει, χωρίς να το ζητάς.

 

Το χέρι τού Θεού το είδα πολλές φορές επάνω στην Μητέρα μου·

και δεν αναφέρομαι σε όλη την ζωή αλλά στην πρόσφατη των τελευταίων οκτώ ετών,

με κορυφαίες τις τρείς φορές που συνέτρεξαν λόγοι εισαγωγής και ξεκινήσαμε γι’αυτό,

και ως που να φθάσουμε, στον προεισαγωγικό έλεγχο που γινόταν, οι δείκτες είχαν ανατραπεί εντελώς,  και με θαυμαστό τρόπο καμμία φορά δεν πραγματοποιήθηκε εισαγωγή.

 

Δεν είχε παθολογία η Μητέρα μου. Πέραν -και φυσιολογικώ τώ λόγω- κάποιων εκτάκτων περιστατικών, που ο καθένας μπορεί να αντιμετωπίσει· και είχε και δύναμη επανακάμψεως. Λίγες μέρες πριν φύγει (6 γιά την ακρίβεια), οι γενικές εξετάσεις της, ελέγχου, ήταν άριστες.

 

Τέσσερις όμως μέρες πριν το γεγονός τής αναχωρήσεως της, ήταν η ημέρα τού Ευαγγελισμού,

ξαφνικά διέστειλλε τούς οφθαλμούς της από έκπληξη και δέος -όχι φόβο- και κοίταξε έντονα κάτι ψηλά στο δωμάτιο. Εγώ δεν έβλεπα τίποτα. Την ρώτησα αν έβλεπε κάτι, και μου έκανε νόημα, πως ναί. Μετά συνειδητά “το μάζεψε” όπως λέμε στην σκηνική γλώσσα, και έμεινε σε παύση.  Άγγελο είδε…; Τον Πατέρα μου…; Τον Πατέρα της…; Δεν μου είπε.

Κι εγώ κατάλαβα το γιατί : Γιά να μην ανησυχήσω· όμως το είδα ολοκάθαρα.

 

Όταν την 1η Ιουλίου -των Αγίων Αναργύρων- τού παρελθόντος έτους, παρουσίασε γιά πρώτη φορά ένα χολικό επεισόδιο, εγώ δεν ήξερα καν τι ήταν… είχε παρουσιάσει ίκτερο (κιτρίνισμα) και λευκά απόβλητα… και μου είπε ο συμπατριώτης μας γαστρεντερολόγος τής Μητέρας μου, κύριος Τζιβράς… φύγε κατ’ευθείαν γιά αξονική, εισαγωγή, και επέμβαση, υπάρχει πέτρα που έχει φράξει το σύστημα… ειδοποίησα την ιδιωτική κλινική με την οποία προνοητικά βρισκόμουν σε επαφή γιά κάθε ενδεχόμενο, και πράγματι μπήκε μέσα αμέσως.

 

Και βγαίνει μετά από κάποιο χρονικό διάστημα τότε ο ιατρός, ο κύριος Ευθύμιος,

και με κοιτούσε έντονα κουνώντας αργά το κεφάλι του, και μου λέει,

“Έφυγε η πέτρα! Από μόνη της! Η αξονική είναι καθαρή!”

Κι αντί γιά εισαγωγή πήγαμε μιά μικρή χαρούμενη εκδρομή· και μόνον κάποια αντιβίωση

πήρε τελικά η Μητέρα μου διότι η πέτρα την είχε γδάρει.

 

Όταν λοιπόν γυρίσαμε, και μέσα σε κλίμα ευφορίας, σπίτι, μου λέει η Κεφαλλωνίτισσα, αναπάντεχα· -θυμάμαι τα λόγια της -και τα σημείωσα κι όλας τότε- με μεγάλη συγκίνηση.

 

~”Εγώ, γιά λίγο ακόμα θα μείνω.”

~”Και που θα πας Μαμά ;” την ρώτησα.

~ “Δίπλα…” μ’απάντησε,  δείχνοντας προς το σαλόνι.

 

Γνωρίζοντας τον κώδικα τής Μάνας μου, με παραμέτρους του την Ποιητική, ενός σπινθηρίζοντος πνεύματος διάθεση, και τον Λακωνισμό, όπου με μιά λέξη μπορεί να σου πεί 5 τόμους, αλλά και έχοντας αναπτυχθεί μεταξύ μας ένας ιδιαίτερος επιπλέον κώδικας επικοινωνίας, ερμήνευσα αμέσως την απάντηση της, που ήταν τριπλή.

 

α’  Θα πάω στην Γιορτή·

το σαλόνι μας ήταν πάντα χώρος γιορτής· κάποτε είχαν συνευρεθεί σ’αυτό 27 προσκεκλημμένοι· πως χώρεσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι· ήταν άλλες οι εποχές,

που οι άνθρωποι αλληλοπεριχωρούντο πολύ περισσότερο.

 

β’  Μιά Πόρτα θα περάσω γιά να πάω·

(διότι “είδα” μέσα μου, και την διπλή συρόμενη τζαμωτή πόρτα,

που περνάς γιά να μπεις στο σαλόνι.)

 

γ’ Και δίπλα σου θά’μαι.

 

Σ’αυτήν την τριπλή ερμηνεία τού ~”Δίπλα…”, μού προσέθεσε πρόσφατα η καλή φίλη

τής Μητέρας μου και Ληξουριώτισσα κυρία Καλομοίρα Αντωνέλλου, όταν τής είπα

το περιστατικό, και μία τέταρτη παράμετρο ερμηνείας.

Μου θύμησε πως στην Κεφαλλωνιά όταν λέμε, πάω δίπλα, εννοούμε…

 

δ’ Πάω να κοιμηθώ.

 

Συγχωρήστε μου την ανάγκη να μιλήσω· πράγμα που επίσης είχα την ανάγκη να μην

κάνω έως τώρα. Γι’αυτό και δεν ανακοίνωσα τίποτα προς τα δημόσια και κοινωνικά

μέσα, πλήν επιλεγμένων και προσευχομένων ανθρώπων.

Τώρα όμως καθώς πλησιάζουν τα 40, νοιώθω να το κάνω.

 

Θέλω να ευχαριστήσω τούς Ιερείς, ιδιαίτερα τής Κεφαλλωνιάς.

 

Θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τούς Ιατρούς ελέγχου τής υγείας

και τής όλης φυσιολογίας τής Μητέρας μου.

Την Κεφαλλωνίτισσα Παθολόγο και Διευθύντρια κλινικής στο Γεννηματά,

κυρία Αικατερίνη Τουλιάτου, κουράντε τής Μητέρας μου γιά μακρύ διάστημα.

Τον κουράντε Παθολόγο κύριο Δημοσθένη Μαντζούκη.

Τον Κεφαλλωνίτη Γαστρεντερολόγο κύριο Μιχαήλ Τζιβρά.

Τον Ζακυνθηνό Καρδιολόγο, κύριο Νικόλαο Ποταμίτη.

Τον Κερκυραίο Ορθοπεδικό και Επιμελητή τών Α’ κ Β’ κλινικών στο κ.α.τ.

κύριο Θεοδόσιο Κουρή.

Τον Ορθοπεδικό κύριο Νικόλαο Μπέκο.

Τον Κερκυραίο Ακτινολόγο κύριο Κωνσταντίνο Λούβρο.

Τον Γερμανό Οδοντίατρο, κύριο Έκχαρτ Γκένερλιγκ.

Την Κεφαλλωνίτισσα Μικροβιολόγο κυρία Αγγελική Καρούσσου.

Τον Φυσιοθεραπευτή κύριο Αδαμάντιο Κουντρομιχάλη.

Την Φαρμακοποιό κυρία Μαρία Βροντάκι.

Την κυρία Ελένη Ηλιού, σύμβουλο φροντίδας.

Τον Κεφαλλωνίτη κύριο Νικόλαο Τζάκη, προμηθευτή, ως προσφορά, τού Μέλιτος,

που έπρεπε να τρώει η Μητέρα μου, που το έστειλλε, εκλεκτό, από την Κεφαλλωνιά.

 

Και να θυμηθώ εδώ, από όλην αυτήν την ομάδα των εκλεκτών επιστημόνων,

γιά την γνώση πάνω στο αντικείμενο τους και την ανθρωπιά που επέδειξαν,

ιδιαιτέρως μιά συγκινητική φράση τού Μιχαήλ Τζιβρά, όταν δεν δέχθηκε αμοιβή,

ούτε όταν τής διενήργησε επέμβαση κολονοσκοπήσεως με υποψία καρκίνου, λέγοντας :

~”Προσφορά, τιμής ένεκεν, στην Σοφή Κεφαλλωνίτισσα Μητέρα σου”.

 

Δεν θέλησα, όπως είπα και πιό πάνω, να ανακοινώσω από την αρχή το γεγονός·

και ως ανάγκη μου, αλλά και γιά να αποφύγω το “συλλυπητηρολόϊ”, ειδικά όταν αυτό

εκφέρεται με ξύλινη γλώσσα, και χωρίς να απηχεί τίποτα.

 

Εγώ έχω να το πω πάρα πολλά χρόνια, απ’όταν έφυγε ο Πατέρας μου

και πήγα στην εξόδιο ακολουθία του ντυμένος στα λευκά.

 

Δεν μετριέται η εκεί γιορτή με το εδώ χώμα.

Κι όταν ο Απόστολος Παύλος γύρισε από τον τρίτο ουρανό που ο Θεός τον είχε υφαρπάξει

-όπως το διαβάζουμε στις Πράξεις- δεν μπορούσε να βρει λέξεις να περιγράψει αυτό που βίωσε, ούτε υπήρχαν αυτιά που θα μπορούσαν να το ακούσουν.

 

Μπορούμε ωστόσο,

αφήνοντας το Ανοιξιάτικο Αεράκι τού Επιταφίου -όπως το λέει ο Χατζιδάκις-,

να πνεύσει μέσα μας· τού Επιταφίου που δημιουργεί Πολιτισμό, όπως το λέει ο Ελύτης·

να προσπαθήσουμε να αποβάλλουμε από την ζωή μας, τα βαρειά και χωρίς ελπίδα λόγια,

με τα οποία η φθορά, το χώμα, και ο θάνατος, όπως το λέει ο Φωκάς·

φημίζουν την ανύπαρκτη στην πραγματικότητα εξουσία τους·

γεγονός που οδηγεί τον Μιχαήλ Άγγελο να ζωγραφίσει στην Καπέλλα Σιξτίνα τον θάνατο,

ως κωμικό, ως φαιδρό, ανάξιο λόγου πρόσωπο, μπρος στον Απέραντο Ωκεανό Ζωής

τού Θεού.

 

Μέσα σε μιά σημειολογική, γεωμετρική, σκηνοθετική, εκ μέρους τού Θεού, τοποθέτηση,

τα 40 τής Μητέρας μου Νικολέττας ολοκληρώνονται την ημέρα που γιορτάζουν στις 8 Μαϊου τα Ραζάτα -η γη που την γέννησε- τον Άγιο τους·

τον Αγαπημένο Μαθητή τού Χριστού Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο.

Αγαπημένο επειδή αυτός, ο Ιωάννης, διέθεσε την ύπαρξη του έτσι ώστε να γίνει αποδέκτης πλείονος θεϊκής ευνοίας και αγάπης.

Όποιος θα ήθελε, ας ευχηθεί γιά την Μητέρα μου, και νά’χει την ευχή της.

Κάποιοι άλλοι θα ευχηθούν και γι’αυτόν, όταν κι αυτός περάσει “δίπλα”.

 

Σας ευχαριστώ.

 

Στις φωτογραφίες που επισυνάπτω, στην πρόσφατη σχετικά,  έγχρωμη,

η Μητέρα μου Νικολέττα, αριστερά, με αγαπημένη Ληξουριώτισσα φίλη,

την κυρία Καλομοίρα Αντωνέλλου, στα δεξιά.

Βρισκόμαστε εδώ στον Άγιο Γεράσιμο Πολυκλινικής Αθηνών.

 

Στην ασπρόμαυρη, η Μητέρα μου στην Κεφαλλωνιά. Την εποχή που πολλοί έριζαν

γιά το χέρι της· την κέρδισε όμως ο Πατέρας μου, αισθανόμενος και λέγοντας μέσα του :

~”Ή αυτήν ή καμμία.”…

(με τον ίδιο Αρχοντικό Ελιτισμό που λειτουργούμε και σήμερα… :αστεϊσμός ήταν…)

…και η γυναικεία ψυχή, που είναι σοφή -όταν λειτουργεί το χάρισμά της- το ένοιωσε αυτό,

το πως τοποθετήθηκε μέσα του ο Πατέρας μου γι’αυτήν, κι αυτόν αγάπησε, κι αυτόν πήρε,

τον Πατέρα μου Παναγιώτη.

 

Στην φωτογραφία αυτή, η κοπέλλα στα δεξιά είναι μιά Αρμένισσα, η Ζαχαριάν,

που οι Τούρκοι αφάνισαν την Οικογένεια της, και ο Παππούς μου την προστάτευσε

στην Κεφαλλωνιά, στο Οικογενειάκο σπίτι, μέχρι που αυτή παντρεύτηκε, εκτός Κεφαλλωνιάς.

 

Ελπίζω, από τα γραφόμενα μου, να παίρνετε χρήσιμα πράγματα ο καθένας,

γιά την μοναδική σκηνοθεσία τής ζωής του.

 

Τέλος, και επειδή περνάμε την Αναστάσιμη περίοδο, που ηχεί το θριαμβικό…

~”Που σου, Άδη, το νίκος ;” (Που είναι Άδη η νίκη σου…;)

(~”Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος.”)

…επισυνάπτω μιά “Νίκη τής Σαμοθράκης” που χειροτέχνησε η Μητέρα μου,

σχετικά πρόσφατα, αφού απόφαγε, και με την χαρτοπετσέτα  που κρατούσε !

Την άφησε κι αυτή πίσω της, μαζί με τούς κεντητούς πίνακες, και άλλα έργα

τής καλλιτεχνίας της,  πριν φύγει να πάει “δίπλα”.

 

Εύχομαι, ιδιαίτερα σε κρίσιμες στιγμές,

κάτι να ψιθυρίζει απαλά μέσα σας

τής Αιώνιας Άνοιξης το μυστικό.

 

 

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος