Τρία χρόνια από το «φευγιό» του κεφαλονίτη ποιητή και συγγραφέα Βαγγέλη Φλωράτου

Κοινωνία

17/04/2022 | 21:30

ΕΝΑ ΕΛΑΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ

Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια από το «φευγιό» του κεφαλονίτη ποιητή και συγγραφέα που λάτρεψε και ύμνησε το νησί της Κεφαλονιάς με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Εκείνος δεν είναι ανάμεσά μας, το πνεύμα του όμως βρίσκεται τριγύρω, ζωντανό και ατόφιο, όπως ταιριάζει στους ανθρώπους που ανήκουν στο πάνθεον της λογοτεχνίας . Ο Βαγγέλης Φλωράτος μπορεί να μας ατενίζει ήσυχος από «τας αιωνίους τας μονάς » όπως χαρακτηριστικά έλεγε , σίγουρα όμως το συγγραφικό του έργο παραμένει αιώνια και αλησμόνητη παρακαταθήκη για το νησί και τους ανθρώπους του.

«Δεν ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να σε θυμούνται», έλεγε …

Γι’ αυτό κι εμείς δεν τον ξεχνάμε… Δεν ξεχνάμε τη μέρα που διάλεξε και επιθυμούσε να «φύγει» … Δεκαεφτά του Απρίλη ( του 2019), έφυγε ο Βαγγέλης Φλωράτος , όπως ευχόταν και ονειρευόταν … μέρα ανοιξιάτικη , φωτεινή, ανθοστολισμένη…

Να ‘ ναι μια μέρα λαμπερή

μια του Απρίλη μέρα,

κι αν ήταν η δεκαοχτώ

θα σήκωνα παντιέρα.

Να ‘ναι ο Μπρινιάς μες στ΄ άσπρα του

κι ο Αίνος ηλιολουσμένος

η μέρα που θα φύγω.

Να ’ναι μια νύχτα στ’ όνειρο,

στον ύπνο το βαθύ μου,

μη καταλάβω τίποτα,

όταν θα βγει η ψυχή μου.

Να ‘ναι μια νύχτα στ΄ όνειρο

η νύχτα η δική μου.

Να ΄ναι μια νύχτα στ’ όνειρο

της νύχτας η αρχή μου.

…Δεν με φοβίζει ο θάνατος, σκασίλα μου, αν πεθάνω.

Αν λίγο με στενοχωρεί είναι γιατί σας χάνω!!

…Δε θέλω να φορέσετε μαύρα τσεμπέρια,

για θα …σκωθώ και θα ‘ρτουμε στα χέρια…

Είπα να κάνω ποίηση, λίγο κι εγώ,

μα στην ουσία… μπουρδολογώ!!

Μες στο σωρό είμαι ένας

με δυο λόγια ο κανένας !!!

Ο Βαγγέλης Φλωράτος γεννήθηκε στο Χαράκτι του Πυργιού ,προπολεμικά. Από μικρός , αντί να παίζει με τσου συνομηλίκους του τσ’ αμάδες, έπαιρνε τα όρη και τα βουνά κι αγνάντευε τα σύννεφα που κυνήγαε το ΄να τ’ άλλο. Ετούτο το συνήθειο το συνέχαε και μεγάλος, πράμα από το πολύ βουνό, επήρε το τσερβέλο του αγέρα με αποτέλεσμα από εδεκεί κι ύστερης αφενού να σφάζει την Ελληνική γλώσσα κι αφέ άλλου να μη καπιτάρουνε οι άθρωποι οπού τονε διαβάζουνε το τι γράφει. ¨ετσι μοιραίως, οι αναγνώστες του ένας ένας έπαιρνε των ομματιών του και πήαινε σε άλλα αναγνώσματα. Σήμερα για να λέμε και τη μαύρη αλήθεια, τρεις κι ο κούκος είναι ούλοι εφκείνοι που ρίχνουνε –περσότερο από ψυχικό-ναι ματιά, στα γραφόμενά του. Έτσι και να πει κανένας , τι και πόσα έχει γράψει , είναι δώρον, άδωρο. Άμα υπάρχει , που πολύ αμφιβάλλω, κάποιος που του αρέσει το…βασάνισμα, τότενες ας του κάμει κάποιο τηλεφώνημα για τα αποδέλοιπα.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΦΛΩΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΙΑΣ.

Αδιαπαιδαγώγητος! Ακαλλιέργητος! Ανυπόφορος! Ανεκδιήγητος! Αγνώμονας! Αχάριστος! Ακοινώνητος! Ακατανόητος ! Αδιάφορος! Απροσδόκητος! Αχόρταγος! Άσπλαχνος! Ανάγωγος! Αναίσθητος! Ασυλλόγιστος! Αναιδής!

(Όλα τα παραπάνω δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα και το χαρακτήρα του Βαγγέλη Φλωράτου. Είναι τα ακριβώς αντίθετα και αποτέλεσμα αυτοσαρκασμού. )

Γεννήθηκε το 1932 στο Χαράκτι, ένα βράδυ που εμπουμπούνιζε και οι γαϊδάροι τρομαγμένοι τρώανε τ΄ άχερο τους μέσα στο στάβλο. Έβγανε το Δημοτικό , για το λόγο ότι εκουβάλαε πετίνια για να ζεσταίνεται ο Καταπόδης και όχι γιατί έπαιρνε τα γράμματα!

Όταν τελείωσε ο πόλεμος , τον έφερε στην Αθήνα ο Παναγής ο Μπενετάτος και τόνε παρέδωσε στον πατέρα του.

Εκεί, για μια ολάκερη δεκαετία σπούδασε κοινωνική ταλαιπωρία κι απέκτησε το δίπλωμα της… ξυπόλητης πατούσας , με το οποίο εξάσκησε τα περισσότερα των πεζοδρομιακών επαγγελμάτων, βοηθώντας στην ανάπτυξη της καπνοβιομηχανίας και της σοκολατοποιίας πουλώντας τα προϊόντα τους.

Πέρασε πολλές μπόρες χωρίς ομπρέλα και πολλοί κεραυνοί πέσανε στο κεφάλι του , χωρίς να του το ανοίξουνε!

Βοήθησε για τον άνετο ύπνο του κόσμου κατασκευάζοντας ντιβάνια!

Τοποθέτησε εκατοντάδες θερμοσίφωνες και μπιντέδες , για να ζεσταίνουνε το νερό και να νίβουνται οι άνθρωποι!

Από το 1960 και μετά, βοήθησε να έρχεται το νεράκι του Θεού μέσα στο σπίτι του κόσμου. Λίγος στο μπόι και λιγότερος στο μυαλό.

Το Φλωραταιϊκο ούτε κέρδισε με τον ερχομό του , ούτε θα χάσει με το… φευγιό του. Ατύχησε γενικώς! Όλη την ζωή του την διάβηκε, στη χάση του φεγγαριού κι όμως βρήκε γυναίκα και τόνε πήρε , έκανε και παιδιά την Ουρανία και τον Κώστα –ένας θεός ξέρει αν είναι δικός του!

Στο χωριό πάει μόνο και μόνο για να τσακώνεται με τους χωριανούς του. Και δε φεύγει από δαύτο άμα δε φινίρουνε ούλα τα κομιντόρια τω Χαρακταίωνε!

Φωτεινή και άσβεστη , απύθμενη η αγάπη του για το γενέθλιο τόπο του , λατρεία αστείρευτη και αιώνια, ακόμα και πέρα απ’ το θάνατο…

Αν ήταν μετά θάνατο

ζωή να υπήρχε άλλη

πουλί ήθελα να γινόμουνα,

πουλί όμως χελιδόνι

να ‘ρχουμαι πάντα στο Πυργί

να κτίζω τη φωλιά μου

να ‘ρχουμαι με την άνοιξη

να φεύγω με το χιόνι.

Αν ήταν μετά θάνατο

γινόμουν χελιδόνι,

σαν έρχομαι την άνοιξη,

θα φέρνω στα φτερά μου

σαν φεύγω το φθινόπωρο ,

θ’ αφήνω την καρδιά μου.

…Ούτε για χίλιους έρωτες δεν φεύγω απ’ τη γη μου.

Ούτε με τον Παράδεισο, αλλάζω το Πυργί μου.

…Κεφαλονιά μου μονάκριβη μου,

Είσαι το σώμα μου είσαι η ψυχή μου .

Είσαι η ανάσα μου κι η ακοή μου.

Είσαι το σύμπαν, είσαι τα πάντα

των άλλων εφτά, είσαι η λεζάντα….

…Κι αν έχεις σεισμούς κι αν έχεις βράχους

κι αν έχεις κουρλούς και γέρους μονάχους

Κεφαλονιά , δε συγκρίνεσαι με καμία…

Η αλήθεια για το… έργο του και τη ζωή του , με τη δική του πένα:

«ό,τι έχω γράψει μέχρι σήμερα, είτε σε βιβλία είτε σε εφημερίδες, δεν έχουνε κανόνες και τεχνουργήματα, ούτε μέτρο. Ούτε η γλώσσα αλλά ούτε και η πένα έχουνε πνευματικά κάλλη. Αν η αλήθεια είναι κάλλος , τότε και αυτά τα απλά , τα ασήμαντα συγγραφικά μου τότε έχουνε κάλλος κι αυτά».

…Ψάχνοντας στα δαιδαλώδη εδάφη της σοβαρότητας μπαίνεις χωρίς να το καταλάβεις στα στενά καλντερίμια της σάτιρας, σε σημείο που σε ξελογιάζει κι έτσι ξελογιασμένος, μέσα στις τόσες μπούρδες που θα πεις, θα κάνεις και κάποιον να γελάσει κι αυτό είναι επιτυχία. Μα κι αυτό να μη συμβεί, αν γελάσεις ο ίδιος , είναι σαν να έκανες όλο τον κόσμο να γελάσει!!

Αυτοσαρκασμός:

…Είναι μια μάρκα «μ’ έκαψες» εδαύτος

μια σκάρτσα του διαόλου παναπεί,

δε του ξεφεύγει ούτε ψύλλος μες στο τσάρκο

και καταγράφει ό,τι ακούσει κι ό,τι δει.

Έτσι έκανε ο Βαγγέλης Φλωράτος … Δεν του ξέφευγε κανένας και τίποτα. Κατέγραφε , σατίριζε ,καυτηρίαζε με το πηγαίο χιούμορ του τον ανθρώπινο χαρακτήρα , συμπεριφορές, καταστάσεις …

Όχι μόνο δεν έχει μάθει τίποτα για τον εαυτό του, αλλά άλλαζε τις πιθανότητες του «έτσι» ή του «αλλιώς» , πότε πιστεύοντας σε μια ντουζίνα θεούς, πότε σε έναν και μονογενή , πότε σε ξόανα και σε μούμιες , πότε σε ποτάμια και σε βουνά , χωρίς ποτέ να κατασταλάξει σε κάτι συγκεκριμένο. Στην πραγματικότητα, δεν έκανε ούτε μισό βήμα προόδου, ακόμα και επί του εαυτού του. Μηδέν δηλαδή εις το πηλίκο!»

…Το κακό μην το ζητάς ούτε για τον εχθρό σου,

Εχθρό τις πιο πολλές φορές έχεις τον εαυτό σου.

Όσο μπορείς και δύνασαι, αγάπα τον πλησίον,

Μόνο η αγάπη ευτυχεί τον άχαρό μας βίον.

Στη πρόσκαιρη τούτη ζωή, μόνο η αγάπη αξίζει,

Χωρίς αγάπη ο άνθρωπος, τάλας κι ας θησαυρίζει.

Είναι πολλά ζητήματα που μ’ έχουνε πικράνει ,

Για να τα γράψω δεν αρκεί του κόσμου το μελάνι…

Τα λόγια είναι φτωχά , οι λέξεις μικρές και το χαρτί ποτέ αρκετό για να περιγράψεις το Βαγγέλη Φλωράτο και το έργο του…

«…Όταν γεννιέται ένας Πυργισιάνος φυτρώνει κι ένα νέο έλατο πάνω στον Αίνο. Κι αυτή είναι η καλοτυχία να είσαι Πυργισιάνος. Πυργί με έλατα! Πυργί με ανθρώπους! Το ένα δεν κάνει χωρίς το άλλο…»

Ο Αίνος χωρίς το Βαγγέλη Φλωράτο , έχει ένα έλατο λιγότερο, ενώ το Πυργί το χελιδόνι του που φωλιάζει πλέον για πάντα στον παράδεισο του…

Μας λείπει και το έλατο και το κεφαλονίτικο δαιμόνιο του … Το ένα δε κάνει χωρίς το άλλο…Μας λείπει ένας θαυμάσιος άνθρωπος. .. Μας λείπει ένας κεφαλονίτης 100%!!!

Είναι τ’ αστέρια που χαθήκανε,

είναι κεριά όπου σβηστήκανε,

τραγούδια που δε ξαναλέω.

Είναι τα μάτια που μου γελάσανε,

είναι τα χείλη που με κεράσανε,

τα όσα κλαίω!

Είναι το σύννεφο που έφερε μπόρα,

το χθες που χάθηκε, που ήρθε το τώρα,

τραγούδια που δε ξαναλέω.

Είναι τα χέρια που μ’ αγκαλιάσανε,

είναι τα βήματα που προσπεράσανε,

τα όσα κλαίω!