Αυτός ο πόλεμος κρίθηκε ως προς την έκβαση του από την ημέρα που ξεκίνησε. Δυστυχώς δεν πρυτάνευσε ο σεβασμός του διεθνούς δικαίου και διεξάγεται με αποκλειστική ευθύνη του προέδρου Πούτιν, ο οποίος προσπάθησε να τον δικαιολογήσει στην εσωτερική και διεθνή κοινή γνώμη με ένα μακροσκελές διάγγελμα κύριο χαρακτηριστικό του οποίου ήταν η αναθεώρηση της ιστορίας μέσω της επιδιόρθωσης των «λαθών» της. Ήδη είχε κάνει ο ίδιος το πρώτο του λάθος.
Το δεύτερο λάθος του ήταν η αντιμετώπιση ενός Ευρωπαϊκού, κυρίαρχου και ανεξάρτητου κράτους όπως η Ουκρανία ως υποψήφιο προτεκτοράτο, με μια πολιτική και στρατιωτική αρχιτεκτονική δικής του έμπνευσης που προσιδιάζει σε αφρικανικές περιπτώσεις της δεκαετίας του ‘50 και του ‘60. Αν το Κίεβο έχει όντως μια κυβέρνηση «ναζιστών και τοξικομανών» είναι κάτι που αφορά τους ίδιους τους Ουκρανούς, οι οποίοι θα αποφανθούν περί αυτού στις επόμενες εθνικές τους εκλογές. Επίσης ως αναφαίρετο δικαίωμα του ο λαός της Ουκρανίας θα αποφασίσει μέσα από τις διαδικασίες που προβλέπει το Σύνταγμα της, με ποιους θα συμμαχήσει πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά.
Το τρίτο λάθος του με την επιλογή του πολέμου ήταν η αφύπνιση της Ε.Ε, η οποία έλαβε την ομολογουμένως μη αναμενόμενη απόφαση να διορθώσει όλα τα προηγούμενα δικά της λάθη σε ότι αφορά στην αντιμετώπιση του Ρωσικού υπαρκτού αναθεωρητισμού. Μιας Ρωσίας η οποία διεκδικεί θέση υπερδύναμης στον παγκόσμιο χάρτη χωρίς να τη δικαιούται με βάση τουλάχιστον τις οικονομικές της δυνατότητες (ΑΕΠ σε επίπεδο μεταξύ Ισπανίας και Ιταλίας). Η αδυναμία όμως της Ε.Ε. για τουλάχιστον δύο δεκαετίες προσπαθειών να αρθρώσει ενιαίο πολιτικό λόγο και να στηρίξει μια αξιόπιστη κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα, πυροδότησε τις Τσαρικού τύπου φαντασιώσεις του Πούτιν. Υποτίμησε την αντίδραση της Ε.Ε. όπως εκείνη υποτιμούσε τον εαυτό της για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό που επείγει για την Ε.Ε. είναι να ολοκληρώσει την πολιτική της ενοποίηση και να αποδεσμευτεί σε μεγάλο βαθμό από την εξάρτηση της ενεργειακά από τη Ρωσία.
Τέταρτο λάθος του ήταν η ενεργοποίηση των αντανακλαστικών της κοινωνίας των πολιτών στη Ρωσία η οποία ήδη σε μεγάλο βαθμό αμφισβητεί το αυταρχικό καθεστώς του μετά τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις για εναλλαγή ρόλων Προέδρου και Πρωθυπουργού, τις εκλογικές νοθείες, τις δολοφονίες και τις φυλακίσεις πολιτικών του αντιπάλων και καλείται πλέον μετά τις οικονομικές κυρώσεις να πληρώσει βαρύ οικονομικό τίμημα για το οποίο δεν ήταν προετοιμασμένη.
Πέμπτο λάθος του ήταν η αυτοαποκάλυψη των πραγματικών του προθέσεων με την απαίτηση αποστρατιωτικοποίησης της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, την εκτόξευση απειλών κατά της Φινλανδίας και της Σουηδίας και την απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων. Ο ίδιος έθεσε τον εαυτό του ως Ευρωπαϊκό κίνδυνο αναλόγου διαμετρήματος με τον Αδόλφο Χίτλερ, ενώ υποστήριζε πριν την εισβολή ότι νοιαζόταν για τους ρωσόφωνους πληθυσμούς της Ανατολικής Ουκρανίας.
Έκτο και σημαντικότερο λάθος του ήταν ότι υποτίμησε λόγω υπεροπλίας και κυρίως αλαζονείας τη θέληση του Ουκρανικού λαού να αντισταθεί στα σχέδια υποταγής του. Ενός λαού που ακόμα και αν ηττηθεί στο πεδίο της μάχης θα συνεχίσει να αγωνίζεται κατά του εισβολέα Πούτιν ο οποίος υποστηρίζει ότι είναι μη υπαρκτός λαός. Ενός λαού ο οποίος πολεμάει για την πατρίδα του και την αξιοπρέπεια του μεταξύ ουρανού και γης, όπως ακριβώς συμβολίζουν το κίτρινο και το γαλάζιο της σημαίας του και ως εκ τούτου αξίζει τον σεβασμό μας.
* Άρθρο του Αριστοτέλη Μπατιστάτου, Ταξίαρχου ε.α., για το Ελλάδα 24
