Γνωστή σε όλους μας ως Κυριακή του «Βαγιώνε». Η λέξη «Βοΐο» προέρχεται από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη(ιβ΄1-18) όπου εξιστορείται και το γεγονός της ελεύσεως του Χριστού στα Ιεροσόλυμα και η υποδοχή του με βαΐα των φοινίκων.

Την Κυριακή αυτή συνήθιζαν όλες οι οικογένειες να πηγαίνουν στην εκκλησία. Στους δε νιόπαντρους οι Ιερείς συνηθίζουν να φτιάχνουν ένα ξεχωριστώ βάγιο που ονομάζεται βαγιοφόρα. Η βαγιοφόρα στην επαρχία μας έχει 2 μορφές. Είτε βάγιο με διπλές βιολέτες, δεντρολίβανο, φοινίκι, ελιά με τη μορφή μπουκέτου είτε διπλό οκτάχτινο αστέρι κατασκευασμένο επιμελώς με φύλλα φοινικιάς. Το είδος της βαγιοφόρας αυτής έμαθα να κατασκευάζω κι εγώ από τον π. Χαράλαμπο Κουμάτο, έναν από τους λίγους, ίσως μοναδικούς ιερείς της επαρχίας μας που το κατασκευάζει. Τη βαγιοφόρα αυτή κρεμούν πριν τη διανομή στις 3 θύρες του ιερού, στους 3 πολυελέους και στους θρόνους του ναού. Την ημέρα αυτή το φαγητό είναι απαραίτητα ψάρι συνήθως μπακαλιάρο σκορδαλιά ή κοφισόπιττα.

Το βράδυ της Κυριακής αρχίζουν οι «Νυμφίοι». Οι δε γυναίκες παρακολουθούν τις ακολουθίες από τους γυναικωνίτες των Ναών. Παράδοση παλαιά η οποία έχει την εξήγηση της ως εξής:Τις ημέρες της Μ. εβδομάδας έπρεπε να παρακολουθήσουν τις ακολουθίες και όσες γυναίκες πενθούσαν κάποιο συγγενικό πρόσωπό. Γι αυτό πήγαιναν στην εκκλησία και έμπαιναν από την πόρτα που διέθετε ο γυναικωνίτης για να μην γίνονται αντιληπτές . Τέτοιου είδους γυναικωνίτη διαθέτει η Αγία Μαρίνα στο χωριό μας με τις γνωστές τσελουδιές.

Τέλος παράδοση, η οποία διατηρείται και σήμερα στο χωριό μας, είναι η μετάβαση στη μονή Κορωνάτου πολλών χωριανών για την ακολουθία του Α΄ νυμφίου το απόγευμα της Κυριακής. Πολλοί κάτοικοι του χωριού μας συνήθιζαν να μεταβαίνουν στο Κορωνάτο από το δρόμο του Μποθωνάτου.