Αν ο Χρήστος Σαρτζετάκης συμπεριφερόταν όπως οι περισσότεροι δικαστικοί σε υποθέσεις ειδικού ενδιαφέροντος για την εξουσία, την δικαστική ιεραρχία ή γενικότερα το πολιτικό-μιντιακό κατεστημένο, η δολοφονία Λαμπράκη θα είχε αρχειοθετηθεί ως ένα τροχαίο ατύχημα.

Ο Σαρτζετάκης δεν έκανε ότι έκανε επειδή ήταν τρελός, γνώριζέ πολύ καλά τους κινδύνους των επιλογών του. Δεν ήταν επίσης τσαμπουκαλής ή ο τύπος του ανθρώπου που το πάει για ηρωοποιήση. Ο Σαρτζετάκης ήταν ο ορισμός του φιλήσυχου νοικοκυραίου. Σπίτι, δουλειά, γραβάτα, οικογένεια και πολυτονικό. Στην υπόθεση Λαμπράκη έκανε απλά και τυπικά την δουλειά του, δηλαδή να βρει την αλήθεια.

Στο βαθμό που μπορούμε να λέμε ότι ζούμε σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον αυτό βασίζεται σε ανθρώπους σαν τον Χρήστο Σαρτζετάκη. Φιλήσυχοι νοικοκυραίοι που κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν αρνούμενοι να συμμετάσχουν στην παρακμή της πατρίδας τους.

Ο Χρήστος Σαρτζετάκης ήταν ο καλύτερος Πρόεδρος της Δημοκρατίας που είχαμε γιατί ήταν πατριώτης και γιατί πριν ακόμα βάλει το χέρι του να ορκισθεί στο Ευαγγέλιο είχε σε όλη του ζωή αποδείξει πως ο όρκος αυτός, στην δική του περίπτωση, ήταν ξεκάθαρα μια τυπική διαδικασία.