Δίδαξες πολλές γενιές μαθητών οι οποίοι σε διαβεβαιώ ότι έχουν ακόμα ακέραιο στη μνήμη τους το μοναδικό τρόπο διδασκαλίας σου.

Σε διαβεβαιώ επίσης ότι πάνω από 100 Καθηγητές Πανεπιστημίου (Έλληνες και αλλοδαποί) με τους οποίους έχω συναναστραφεί/συνεργαστεί τα τελευταία 20 χρόνια θα ωχριούσαν απέναντι σου. Διότι, όπως πολύ σωστά έλεγες, δεν έχει σημασία η επιστημονική ειδικότητα αυτού που διδάσκει, αλλά η ικανότητα του να μεταφέρει τη γνώση σε ένα ακροατήριο. Και για να αποκτηθεί η ικανότητα, συμπλήρωνες, χρειάζεται πολύ δουλειά και δεν αρκεί το έμφυτο ταλέντο.

Έτυχε να είμαι ένας από τους μαθητές σου έστω και για μικρό χρονικό διάστημα. Έτυχε επίσης να είστε συγχωριανοί με τη μητέρα μου και λόγω αυτού οι οικογένειες μας να γνωρίζονται και να διατηρούν φιλικούς δεσμούς. Πολλές φορές, μετά τη συνταξιοδότηση σου, σε συναντούσα τυχαία στο δρόμο, σφίγγαμε το χέρια και με το γνωστό λακωνικό λόγο και την οξυδέρκεια σου περιέγραφες και σχολίαζες τα δρώμενα. Θεωρώ ότι προέβλεψες με εντυπωσιακή ακρίβεια γεγονότα και καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα στους χώρους διδασκαλίας και όχι μόνο.

Σε ευχαριστώ για εκείνα τα τέσσερα εκπληκτικά βιβλία (δοκίμια) που μου έκανες δώρο μετά την αποφοίτηση μου από την Α’ Λυκείου, τα οποία συνεχίζω εδώ και 26 χρόνια να έχω σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου και κατά καιρούς να ανατρέχω σε αυτά. Δεν έχω σβήσει ούτε τα σχόλια που είχες κάνει σε κάποιες σελίδες!

‘Χρόνου φείδου’ ήταν αυτό που στιγμιαία κάποτε μου είπες για να με νουθετήσεις και σε διαβεβαιώ ότι δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Γεώργιος Α. Παπαγιαννόπουλος

Δρ. Πολιτικός Μηχανικός, Αναπληρωτής Καθηγητής ΣΘΕΤ ΕΑΠ