Ο Χαράλαμπος Παπαδημάτος γεννήθηκε στις 20/02/1936 στον Άγιο Νικόλαο Κεφαλονιάς. Καταγόταν από φτωχή οικογένεια. Έτσι ξεκίνησε να δουλεύει από μικρό παιδί και δεν σταμάτησε μέχρι που έφυγε από τη ζωή στις 17/01/2007.
Δούλεψε ως οικοδόμος χτίζοντας σπίτια, καμπαναριά, εκκλησίες, πλατείες και δρόμους σε όλο το νησί.
Το 1966 παντρεύτηκε την Αγγιολίνα Φραγκάτου και απέκτησαν μαζί 11 παιδιά.
Με πολύ σκληρή δουλειά και με την βοήθεια της συζύγου και των παιδιών του κατάφερε να δημιουργήσει μια δυνατή οικογενειακή επιχείρηση στο τομέα του έτοιμου σκυροδέματος και των κατασκευών την οποία τα παιδιά του εξέλιξαν και σήμερα είναι μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του νησιού.
Ήταν άνθρωπος έξυπνος, δυναμικός, φιλόξενος, φιλομαθής και έβλεπε πολύ μπροστά από την εποχή του. Αγαπούσε τον τόπο του και προσπαθούσε με τη δουλειά του να προσφέρει για την βελτίωσή του χωρίς να περιμένει ανταμοιβή για την προσφορά του. Έτσι χάρις την αγάπη του αυτή και την επιμονή του φτιάχτηκε και ο επαρχιακός δρόμος Πυργί-Τζαννάτων.
Με αυτό το μικρό βιογραφικό σημείωμα που μου παραχώρησαν τα παιδιά του θα σας μιλήσω σήμερα για έναν ρωμαλέο συνάνθρωπό μας που πέρασε το 2007 τις πύλες του Ήλιου. Έναν άνθρωπο της διπλανής μας πόρτας που όλοι μας του χρωστάμε πολλά και ιδιαιτέρως για την καθοριστική του συμβολή στην ολοκλήρωση του δρόμου Σάμη – Πυργί – Τζαννάτα, ένα σύγχρονο γεφύρι της Άρτας που για δεκαετίες παρέμενε ανολοκλήρωτος για πολλούς και διάφορους λόγους.
Όταν ανέλαβα Νομάρχης το 1994 ήξερα πως έπρεπε να αναμετρηθούμε με την πραγματικότητα και με τις ιδιαίτερες δυσκολίες ενός έργου που φάνταζαν αξεπέραστες. Χρήματα αρκετά δεν υπήρχαν, απαλλοτριώσεις δεν υπήρχαν, μελέτες ολοκληρωμένες δεν υπήρχαν και όσες υπήρχαν σε επίπεδο προμελετών είχαν σχέση με μια νέα προτεινόμενη χάραξη που απαιτούσε δέσμευση τεραστίων ποσών που ξεπερνούσαν κατά πολύ το συνολικό προϋπολογισμό της Ν.Α. Ο κόσμος όμως απαιτούσε λύσεις και ο τότε Νομαρχιακός σύμβουλος μας Μάκης Κοκκόσης από το Πυργί λόγω εντοπιότητας μαζί τους προέδρους του Αγίου Νικολάου και του Πυργίου μας πίεζαν φορτικά να δώσουμε άμεσες απαντήσεις .
Αμέσως μόλις αναλάβαμε πραγματοποιήσαμε μια σειρά συσκέψεων με τον αρμόδιο Αντινομάρχη τον Θεόδωρο Γαλιατσάτο και τον Δ/ τη των τεχνικών μας Υπηρεσιών Κώστα Παπαζαφειράτο και εκεί πήραμε την απόφαση να δοκιμάσουμε μια επιλογή μεγάλου ρίσκου με την ελπίδα οτι το έργο αυτό κάτω από ιδανικές συνθήκες ενδεχομένως θα μπορούσε επιτέλους να ολοκληρωθεί.
Οι προϋποθέσεις ήταν: να ακολουθούσαμε την υπάρχουσα όδευση με αρκετές βελτιώσεις, να δημοπρατούσαμε το έργο με σχεδόν μηδενικό πόσο για ενδεχόμενες απαλλοτριώσεις (γιατί οι διαδικασίες των απαλλοτριώσεων είναι πάντοτε χρονοβόρες και στην πραγματικότητα περισσότερα χρήματα για τον σκοπό αυτό δεν υπήρχαν) και τέλος ο εργολάβος που θα μας προέκυπτε (εάν προέκυπτε) να μας έδινε μια γενναία έκπτωση που θα μπορούσαμε με αυτήν ενδεχομένως να ολοκληρώσουμε το έργο.
Η κατάσταση ήταν ζοφερή. Γνωρίζαμε πολύ καλά πως κανένας εργολάβος δεν θα ρίσκαρε να δώσει εκπτώσεις πάνω από εκείνα τα όρια που θα μπορούσε ο ίδιος να αντέξει. Όλα φάνταζαν δύσκολα έως αδύνατα.
Εκείνη τη κρίσιμη στιγμή παρουσιάστηκε ο Χαράλαμπος Παπαδημάτος και μας είπε πως εάν θα είναι ο μειοδότης του διαγωνισμού θα φτιάξει το έργο ακόμη και εάν δεν θα έχει κέρδος ή ακόμη και εάν χρειαστεί θα αναλάμβανε ο ίδιος το επιπλέον κόστος. Το μόνο που ήθελε ήταν να γίνει επιτέλους ο δρόμος που θα περνούσε από το χωριό του.
Του αναφέραμε τα προβλήματα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε με τις ανύπαρκτες απαλλοτριώσεις και τους ανύπαρκτους χώρους εναπόθεσης των υλικών εκσκαφής για να ακούσουμε έκπληκτοι από αυτόν πως αυτός εγγυάται για κάθε αναγκαία διάνοιξη που θα απαιτούσε παραχώρηση γης από τους παρόδιους, όπως και για την εξεύρεσή των αναγκαίων εκτάσεων για την εναπόθεση των υλικών.
Για να μην πολυλογώ το έργο δημοπρατήθηκε και η καλή μας τύχη ήταν να το αναλάβει ο ίδιος διαθέτοντας όσα μηχανήματα είχε ή μπορούσε να βρει και έχοντας χειριστές και οδηγούς όσα από τα παιδιά του μπορούσαν εκείνη την εποχή να οδηγήσουν ή να χειριστούν μηχανήματα έργου.
Ήταν πράγματι συγκινητική η προσπάθεια που κατέβαλε αυτός και τα παιδιά του, μια προσπάθεια πάνω από τις δυνάμεις τους και τις δυνατότητές τους για εκείνη την εποχή προκειμένου να μπορέσουν να ανταποκριθούν σωματικά και οικονομικά στα όσα έπρεπε να γίνουν.
Στο τέλος όμως τα κατάφεραν !
Ο δρόμος διανοίχθηκε, ασφαλτοστρώθηκε και παραδόθηκε στην κυκλοφορία.
Οφείλω να αναφέρω πως μετέπειτα η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση επί Νομαρχίας Διονύση Γεωργάτου που με διαδέχθηκε και του Διονύση Λευκαδίτη που τον ακολούθησε σε συνεργασία με την Δ/ση των Τεχνικών Υπηρεσιών του νομού μας προσέφεραν ένα θετικότατο έργο που αφορούσε την ενίσχυση της προστασία των πρανών του συγκεκριμένου οδικού τμήματος βελτιώνοντας τις προδιαγραφές του.
Αυτή είναι εν συντομία η ιστορία ενός δρόμου που έγινε με την καθοριστική συμβολή πολλών συμπολιτών μας όταν βρέθηκαν εκείνες τις εποχές σε θέση ευθύνης καθώς και της Δ/σης Τεχνικών Υπηρεσιών της Ν.Α που ανάλαβε την επίβλεψη και την υλοποίηση του έργου. Εκείνο όμως που δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ είναι πως το έργο αυτό υλοποιήθηκε γιατί είχαμε την καλή τύχη να το αναλάβει κατασκευαστικά μια οικογένεια που ήταν για αυτούς ζήτημα τιμής ο δρόμος αυτός να γίνει.
Κάθε φορά που περνάω από αυτόν τον δρόμο τον θυμάμαι πάντα και τον μακαρίζω γιατί έκανε μαζί με τα παιδιά του έναν άθλο και το κοινό όραμα μιας ολόκληρης περιοχής πράξη. Τα ίδια αισθήματα μπορώ να πω νοιώθω όταν βρίσκομαι στο λιμάνι του Πόρου ή περνώντας τον δρόμο Πόρου – Σκάλας ή σε άλλα έργα της περιοχής που ζω, αλλά για αυτά τα έργα και τους τότε αντίστοιχους πρωταγωνιστές τους δεν είναι της παρούσης για να αναφερθώ, οφείλω όμως να το κάνω όταν έλθει η κατάλληλη στιγμή.
Κλείνοντας αυτή την ανάρτηση την οποία όφειλα να κάνω στην μνήμη του θέλω να υπογραμμίσω πως η περιοχή μας αλλά και το νησί μας είχε πάντα την καλή τύχη να έχει ένα αξιόμαχο τεχνικό προσωπικό και επώνυμες εργοληπτικές εταιρείες εξαίρετων συμπατριωτών μας που πάντα έβαλαν και συνεχίζουν να βάζουν πλάτη ακόμη και αφιλοκερδώς όταν καλούνται σε δύσκολες στιγμές να συνδράμουν τον τόπο μας.
Για όλες αυτές τις περιπτώσεις και σε οτι βεβαίως με αφορά εννοείτε οτι οφείλω να βρω τον χρόνο για να μπορέσουν να καταγραφούν και να διασωθούν στην μνήμη μας γιατί πέραν των άλλων είναι το οφειλόμενο χρέος μας για τον κάθε άνθρωπο της προσφοράς που στάθηκε αρωγός σε τούτο τον τόπο.
Υ.Γ Ευχαριστώ τα παιδιά του και την Αγγελική Μαρκέτου για τις πληροφορίες που έδωσαν και το φωτογραφικό υλικό.
