Η Σκάλα της Κεφαλονιάς είναι ένα απ’ τα πιο όμορφα θέρετρα της Ελλάδας. Απέχει περίπου 35 χιλιόμετρα από το Αργοστόλι και βρίσκεται στο νοτιότερο τμήμα του νησιού. Δε θα σταθούμε όμως στην υπέροχη παραλία της σκάλας ή στο πευκόδασος που υπάρχει πίσω της. Διότι στην περιοχή, υπάρχει το σπήλαιο του Σάκκου όπου έχουν εντοπιστεί ευρήματα της νεολιθικής εποχής, ο ναός του Απόλλωνα που χρονολογείται περί τον 6ο π.Χ. αιώνα και ο μυκηναϊκός τάφος στα γειτονικά Μαυράτα.
Εκείνο που θα προσέξουμε είναι οι καταρράκτες στη Γραδού, όπου τα νερά του χειμάρρου πέφτουν από μεγάλο ύψος, δημιουργώντας ένα θέαμα που σου κόβει την ανάσα. Γύρω απ’ τους καταρράκτες, παρά το πετρώδες έδαφος, υπάρχουν πολλά δέντρα και οι βράχοι έχουν ανθρωπόμορφα σχήματα δημιουργώντας ένα επιβλητικό και καθηλωτικό τοπίο. Για τους καταρράκτες κυκλοφορούν πολλοί θρύλοι για νεράιδες που κατοικούν στις ρεματιές ή στις νεραϊδοσπηλιές και τις αφέγγαρες νύχτες παρουσιάζονται στους ανθρώπους που θα απαντήσουν στον διάβα τους. Ανθρωπόμορφοι σχηματισμοί βράχων υπάρχουν και στο ακρωτήριο του Κάπρου.
Ένας τοπικός μύθος λέει ότι οι βράχοι είναι ο πετρωμένος βασιλιάς, η οικογένειά του και οι υπήκοοί του που ζούσαν σε ένα βασίλειο που καταποντίστηκε στη θάλασσα. Για το ίδιο ακρωτήρι ο Νικόλαος Πολίτης στο έργο του «Μελέται περί του βίου και της γλώσσης του ελληνικού λαού» έγραψε πως, σύμφωνα με μελέτες του Γερμανού Sibthorp, οι ναυτικοί της Κεφαλονιάς προσέφεραν θυσίες άρτου στο στοιχειό που παραφύλαγε εκεί, για να έχουν ευνοϊκό ταξίδι. Έριχναν, δηλαδή, ψωμί στη θάλασσα. Ο διάπλους στη γύρω περιοχή ήταν δύσκολος, αλλά η θάλασσα έβριθε από μελανούρια, που οι ψαράδες της Κεφαλονιάς τα αλίευαν και ίσως το τελετουργικό της θυσίας του άρτου να αφορούσε την προσέλκυση των ψαριών.
