Είναι απίστευτα αυτά που συμβαίνουν σε όσους «ξένους» αγάπησαν την Ελλάδα και αποφάσισαν να την κάνουν πατρίδα τους. Θέλουν να πάρουν την ελληνική υπηκοότητα αλλά δεν μπορούν γιατί το τραγικά γραφειοκρατικό κράτος κτίζει μπροστά τους τέτοια τείχη που χρειάζονται μπουλντόζες για να τα γκρεμίσουν!
Τους ζητάει ένα κάρο χαρτιά. Έως ένα σημείο το καταλαβαίνω. Πρέπει να ικανοποιηθεί η… «χαρτοβόρα» ελληνική γραφειοκρατία. Τους ζητάει 700 ευρώ για να καλυφθεί το κόστος της γραφειοκρατίας. Και αυτό το καταλαβαίνω έως ένα σημείο.
Τους ζητάει το ελληνικό κράτος να περάσουν κάποιες εξετάσεις γνώσης ελληνικής γλώσσας, ιστορίας και πολιτισμού. Και αυτό το καταλαβαίνω αλλά και εδώ μέχρι ένα σημείο γιατί στο θέμα αυτό γίνεται
χαμός. Οι ερωτήσεις που πρέπει να απαντήσει ο/η υποψήφιος/α υπήκοος είναι δύσκολες. Τόσο δύσκολες που ακόμα και ειδικοί σηκώνουν, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα χέρια!
Η σύζυγος ενός καλού φίλου, Έλληνα, η οποία ζει νόμιμα στην Ελλάδα πάνω από 25 χρόνια, έχει αποκτήσει εδώ παιδιά και εγγόνια και είναι επαγγελματίας (δηλαδή δεν επιβαρύνει το ελληνικό δημόσιο με επιδόματα που παίρνουν, για παράδειγμα, οι αιτούντες άσυλο), απέτυχε δύο φορές να πάρει την υπηκοότητα παρότι μιλάει άπταιστα ελληνικά. Και αυτό όχι γιατί δεν ήξερε αυτά που λογικά θα έπρεπε να ξέρει γύρω από την
Ελλάδα, αλλά γιατί η εξωφρενικότητα των ερωτήσεων που της υπέβαλαν οι εξεταστές ήταν του είδους «πόσα ξαδέλφια είχε ο Οδυσσέας»! Τελικά εγκατέλειψε, πικραμένη, κάθε προσπάθεια απόκτησης της ελληνικής υπηκοότητας.
Γενικά οι ερωτήσεις που υποβάλλονται στους υποψήφιους νέους υπηκόους είναι απαράδεκτες αλλά και το περιβάλλον δεν είναι το πρέπον. Πέντε, έξη δημόσιοι λειτουργοί, μέσα σε ένα μικρό συνήθως χώρο, βομβαρδίζουν με ερωτήσεις τον αιτούντα την υπηκοότητα, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που δε συμβάλλει στην ψυχολογική ηρεμία του εξεταζόμενου.
Σε μια άλλη περίπτωση, σύζυγος πάλι φίλου, παρότι απάντησε στις ερωτήσεις και πέρασε τις εξετάσεις εύκολα, αφού είναι ακαδημαϊκός και μάλιστα καθηγήτρια ελληνικής φιλολογίας σε πανεπιστήμιο της Ρωσίας, αντέδρασε για τη δυσκολία των ερωτήσεων λέγοντας στην επιτροπή: «Κύριοι, στις ερωτήσεις αυτές θα δυσκολευτεί να απαντήσει ακόμα και ένας ιστορικός. Ορισμένες δεν είναι γενικών γνώσεων αλλά εξειδικευμένων γνώσεων… Να σας θυμίσω ότι εγώ είμαι καθηγήτρια ελληνικής φιλολογίας αλλά ένας απλός μετανάστης που αγαπάει την Ελλάδα και θέλει να πάρει την ελληνική υπηκοότητα πολύ δύσκολα θα απαντήσει».
Η συγκεκριμένη ακαδημαϊκός δεν έχει πάρει ακόμα την ελληνική υπηκοότητα γιατί –ενώ είχε λάβει ειδοποίηση ότι όλα είναι εντάξει– ένα μήνα αργότερα έλαβε άλλο έγγραφο με το οποίο την ενημέρωναν ότι άλλαξε ο νόμος και θα έπρεπε να καταθέσει μύρια άλλα πιστοποιητικά, ένα- δύο από τα οποία είναι αδύνατον να εκδοθούν στη χώρα της!
Τελικά η καθηγήτρια αποφάσισε να εγκαταλείψει τις προσπάθειες απόκτησης της ελληνικής υπηκοότητας. «Κουράστηκα να κυνηγάω χαρτιά…» μου είπε.
Σε μια άλλη περίπτωση Ρωσίδα ακαδημαϊκός, μαθήτρια της προαναφερθείσης πανεπιστημιακού και σύζυγος Έλληνα καθηγητή πανεπιστημίου, με τον οποίο έχει αποκτήσει 3 παιδιά, χρειάστηκε… μέσο για να πάρει την υπηκοότητα!
Δυστυχώς είμαστε μια χώρα που της αρέσει να αυτοκτονεί! Δεν λέω, πρέπει να υπάρχουν κάποιοι κανόνες, κάποια κριτήρια για να δοθεί η ελληνική υπηκοότητα. Να μη δοθεί σε ένα άτομο που εισήλθε παράνομα στην Ελλάδα.
Να μη δοθεί σε κάποιον που έχει ποινικό μητρώο. Να αποκλείονται, όμως, άτομα που είναι προσοντούχα και νομοταγή, έχουν έρθει στη χώρα νόμιμα, και είναι σύζυγοι Ελλήνων πολιτών είναι, αν μη τι άλλο, εξωφρενικό. Πέραν κάθε λογικής. Οι άνθρωποι αυτοί θέλουν να πάρουν την ελληνική υπηκοότητα και όχι διδακτορικό στην ελληνική ιστορία και πολιτισμό!
Γιώργος Μεσσάρης
