Ο τάφος είναι θεμελιωμένος στο επικλινές και βραχώδες άνδηρο στο Μπόρζι και έχει προσανατολισμό από Ν. προς Β. Το ιδιαίτερα μακρύ και στεγασμένο στόμιο του έχει μήκος 3,35 πλάτος 0,90-1 και ύψος 1,90 μ.
Η κορυφή του θόλου βρέθηκε βυθισμένη. Από τη διενεργηθείσα ανασκαφή διαπιστώθηκε ότι κατέρρευσε κατά τα χρόνια της Βενετοκρατίας, όταν ο τάφος χρησιμοποιήθηκε ως κατάλυμα. Όπως συμβαίνει συνήθως με τους θολωτούς τάφους, είχε συληθεί ήδη από την αρχαιότητα.
Από τα διασωθέντα κτερίσματα συνάγεται ότι η ταφική του χρήση διήρκεσε από τα μυκηναϊκά έως και τα ελληνιστικά χρόνια. Δεδομένης της διαχρονικής χρήσης του τάφου, ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ταφικά έθιμα, καθώς και τα λίγα αλλά πολύτιμα μικροαντικείμενα – κτερίσματα που έφερε στο φως η ανασκαφική έρευνα.
Ο τάφος έχει διάμετρο 6,80 και σωζόμενο ύψος 3,95 μ. και είναι δομημένος στη θέση άλλου μικρότερου, που είχε καταρρεύσει για άγνωστη αιτία γύρω στο 1350 π.Χ. Το πωρολιθικό υλικό του παλαιότερου μπορεί να διακρίνει κανείς ενσωματωμένο στο θόλο του νεότερου τάφου.
Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι ταφές σε κτιστές θήκες, θεμελιωμένες σε μεγάλο βάθος κάτω από το δάπεδό του, ενώ ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρων παρουσιάζει λακκοειδής τάφος σε βάθος 4 μ. περίπου, που μάλλον πρέπει να ανήκει στον παλαιότερο, μικρότερο τάφο. Η κεντρική κτιστή θήκη ανήκει στο νεκρό για τον οποίο χτίστηκε ο νεότερος, ενώ οι ημικατεστραμμένες και χτισμένες από μικρές ασβεστολιθικές λευκές πέτρες θήκες σε άλλους αξιωματούχους της περιοχής, που έζησαν γύρω στο α’ τέταρτο του 12 ου αι. π.Χ.
Κοντά στο θολωτό εντοπίστηκε και ερευνήθηκε άλλος κτιστός τετράπλευρος θαλαμοειδής τάφος, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε ως οστεοφυλάκιο. Το δάπεδο του ήταν επιστρωμένο με λευκά βότσαλα οι μακρές πλευρές του συγκλίνουν προς τα άνω, η δε στέγη θα ήταν από μεγάλες πλάκες σε οριζόντια δόμηση. Κατά την έρευνα αποκαλύφθηκαν σκελετικά λείψανα 72 ατόμων, τα οποία είχαν μεταφερθεί εκεί με λίγα από τα κτερίσματα τους, όταν κατά τις εργασίες ανέγερσης του νεότερου θολωτού καθαρίστηκε ο χώρος (ανακομιδή).
Από τα κτερίσματα μνημονεύουμε λίγα, αλλά σπουδαία δείγματα κεραμικής, ορισμένα κοσμήματα και τις μοναδικές σε θέματα σφραγίδες.
Τα αρχαιολογικά ευρήματα του τάφου και η ένταξη του στην υστεροελλαδική ΙΙΙΑ-Β περίοδο (1350 π.Χ.) σηματοδοτούν την ύπαρξη ενός ισχυρού μυκηναϊκού κέντρου, που σχετίζεται πιθανότατα με την ομηρική Ιθάκη.
Ο εντοπισμός του τάφου οφείλεται στο ενδιαφέρον γύρω από το θέμα της ομηρικής Ιθάκης του τότε κοινοτάρχη Πόρου Γερ. Μεταξά, η αποκάλυψη του δε έγινε κατά τα έτη 1992-1994 μετά απο ανασκαφική έρευνα.
