Γράφει ο Αποστόλης Χαλικιόπουλος
Κάθε χρόνο, στις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές (και όχι μόνο), πολλοί από εμάς θυμόμαστε να «τιμήσουμε» κάποια «έθιμα», επικαλούμενοι την «τήρηση» της «παράδοσης», ασχέτως αν όσα κάνουμε γι’ αυτήν, ουδεμία σχέση έχουν με το νόημα των ημερών. Έτσι, οργιάζουν ποικίλες, αυθόρμητες εκδηλώσεις, εντός και εκτός εκκλησιαστικών χώρων, από τις οποίες δεν απουσιάζει η διονυσιακή γραφικότητα, το τουριστικό φολκλόρ, ακόμη και ο αλητήριος κανιβαλισμός.
Τραγικό παράδειγμα, το προσκήνιο των πασχαλινών εορτασμών ανά το πανελλήνιο, με το νησί μας βέβαια, να μην αποτελεί εξαίρεση.
Από το απόγευμα έως το βράδυ του Μ. Σαββάτου λοιπόν, θυμόμαστε «μετ’ ευλαβείας» τις «παραδόσεις» μας. Έτσι, με πρόσχημα την «υποδοχή» του Αγίου Φωτός «αλλάζουμε τα φώτα» στην εορταστική μας ατμόσφαιρα.
Εν προκειμένω, συγκεντρώνεται ένας μαινόμενος όχλος θερμόαιμων δικυκλιστών κάθε ηλικίας και κυβισμού, που επικαλούμενοι ένα ανυπόστατο «έθιμο», εξαπολύουν μία εκκωφαντική λαίλαπα ηχορρύπανσης χουλιγκανικού τύπου, που συγκλονίζει απ’ άκρης εις άκρην το Αργοστόλι (και όχι μόνο), ενώ περιλαμβάνει τα πάντα: δαιμονισμένα γκάζια, ακατάπαυστα κορναρίσματα, αλλεπάλληλες εκρήξεις κροτίδων προς πάσα κατεύθυνση, διασπορά απορριμμάτων, κραυγαλέες βωμολοχίες – ακόμη και βλασφημίες κατά των Θείων («κεφαλονίτες είμαστε – αλίμονο…»). Και όλα αυτά, εν ονόματι (υποτίθεται) του Αναστηθέντος Θεανθρώπου (!).
Το όργιο αυτό του κανιβαλισμού, διαρκεί ολόκληρες ώρες, καθιστώντας την ατμόσφαιρα αφόρητη για κάθε ζώντα οργανισμό, εντός και εκτός κατοικιών, λατρευτικών χώρων και…πολεμικών καταφυγίων.
Αφοπλιστική είναι η ερώτηση του επτάχρονου γυιου κάποιας γειτόνισσας, ο οποίος κατατρομαγμένος, τής είπε:
«Μαμά, τώρα κάνουν αυτούς που σταύρωσαν το Χριστό;…»
Εκτός από την προσβολή της ανύπαρκτης (ούτως ή άλλως) παιδείας και αισθητικής μας, η εμετική αυτή βεβήλωση των πάντων, μπορεί να αποβεί και επικίνδυνη για κάποιους ευάλωτους συμπολίτες μας, που θέλοντας και μη την υπομένουν, όπως άλλωστε όλοι μας. Τέτοιοι είναι σίγουρα οι ασθενείς που νοσηλεύονται στο Γενικό Νοσοκομείο Κεφαλονιάς, οι τρόφιμοι των γηροκομείων της πόλης καθώς και οι ιδιώτες ηλικιωμένοι κάτοικοι, αλλά και τα βρέφη, νήπια και μικρά παιδιά των ντόπιων οικογενειών, που σίγουρα βιώνουν ένα τραυματικό σοκ από όλη αυτή την κατακλυσμιαία έκρηξη και το κύμα αλητείας που οργιάζει, ικανοποιώντας τα κτηνώδη ένστικτα και τις ορμές του έκφυλου όχλου.
Φυσικά και οι πάμπολλοι οπαδοί αυτής της βαρβαρότητας, θα επικαλεσθούν πλείστες αισχρές δικαιολογίες για την υπεράσπιση της αυθαίρετης και διαστροφικής τους φιλαρέσκειας. Η πραγματικότητα όμως μιλάει από μόνη της και είναι ξεκάθαρη προς κάθε νοήμονα παρατηρητή.
Καλό θα ήταν, οι τοπικές Αρχές καθώς και τα αρμόδια Σώματα Ασφαλείας, να πράξουν τα δέοντα για την απαλλαγή της κοινωνίας του νησιού μας από αυτή την συμφορά. Για τον σκοπό αυτό, καλούμαστε όλοι να ενθαρρύνουμε τις όποιες πρωτοβουλίες εκ μέρους τους. Η στάση του Πιλάτου, δεν τίμησε ποτέ κανέναν – ούτε τον ίδιο…
Το όλο πρόβλημα, δεν πρέπει να αφήσει αδιάφορη ούτε και την τοπική Εκκλησία, αφού δι’ αυτού βεβηλώνονται μεταξύ άλλων και τα αναστάσιμα τελετουργικά της ημέρας, στους Ιερούς Ναούς της πόλης.
Κλείνοντας την συγκεκριμένη αναφορά της υποκειμενικής μας «ιδιοτροπίας», που μπορεί να «προσβάλλει» κάποια «φιλελεύθερα νιάτα», θα ταίριαζε να υπενθυμίσουμε τους παρόμοιους προβληματισμούς ενός αείμνηστου συντοπίτη μας, ο οποίος πάνω από έναν αιώνα πριν, ανησυχούσε για το άκυρον και απνευμάτιστον πολλών από τις «εορταστικές» μας συνήθειες. Ο λόγος, για τον «αιρετικό» Ληξουριώτη στοχαστή μιάς άλλης εποχής, Ανδρέα Λασκαράτο:
«Εντός ολίγου θέλει έχουμε μία Μεγάλη Σαρακοστή από αλλαγήν φαγητών, η οποία θέλει τελειώνει με μία Μεγάλη Λαμπρή από σμπάρα και από μεθύσια. Πανηγυρίζοντες έτσι τον παλαιόν Βάκχον, υπό το ψευδώνυμον ‘Χριστός’.
Αλλ’ αν το έργο του Χριστού εννοείτο από τους χριστιανούς καθώς έπρεπε να εννοείται, ήθελε γένεται μεν καθέχρονα μία εθιμοσύνη εις τιμή του, (…) συνισταμένη όμως εις αλλαγήν διαγωγής και εις καθημερινήν σπουδήν, ανάπτυξιν και διδασκαλία του έργου του Χριστού, διαρκούσης της πανηγύρεως εκείνης…
Αυτόν τον Ίδιον Μέγα Αυταπάρνητον, τον υπομείναντα τον Σταυρόν υπέρ της ελευθερώσεως του κόσμου από την πλάνην, καταβιβάσαμεν εις θεόν όχι διαφορετικόν από τον παλαιόν Βάκχον, λατρεύοντές Τον και Αυτόν με φαγητά, με σμπάρα και με μεθύσια, στο μέγα πανηγύρι της Λαμπρής, όπου καθέχρονα του κάνουμε!»
(Πηγή: Εφημερίδα «Ζιζάνιο», φύλλο 371, 01/10/1905, σελ.3β – 4α)
Υπό τέτοιες συνθήκες, μένει το ερώτημα: είναι ευλογία να πάρουμε το Άγιο Φως ή τα βουνά;
Τα νοήματα της κάθε γιορτής, φίλες και φίλοι, αξίζει να εμβαθύνονται και να εφαρμόζονται. Αν απλώς τά παραμερίζουμε, αναζητώντας αφορμές για την εκδήλωση του πρωτογονισμού μας, τότε απλώς τεκμηριώνουμε την προσωπική και συλλογική μας υποβάθμιση.
Ας τό σκεφθούμε…
