ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τα τελευταία σας δημοσιεύματα σας αποστέλλω ορισμένες σκέψεις μου ως παλιός Αργοστολιώτης και κάτοικος Λαϊκών Κατοικιών.

Αρχικώς, να σας ενημερώσω πως μελέτησα σχολαστικότατα το προεκλογικό σχέδιο της παράταξης Θεόφιλου Μιχαλάτου.

Ήταν εξαιρετικό ομολογουμένως.

Τον παρακολούθησα να τάζει δωρεάν φως και νερό στις ευάλωτες ομάδες και ποιότητα ζωής στους μόνιμους κατοίκους της περιοχής.

Ας δούμε τα αποτελέσματα 2 χρόνια μετά, αφού πρώτα δοθούν μερικοί ορισμοί:

Ανάπλαση (κατά Βικιπαίδεια): Η ανανέωση, η μεγάλη αλλαγή, σαν να πλάθεις κάτι από την αρχή, αναδημιουργία, αναμόρφωση.

Σήμερα:

• ακόμη δεν μπορώ να πιω νερό από τη βρύση μου, όπως οι υπόλοιποι Αργοστολιώτες,
• ακόμη κάνω ελιγμούς για να μην σπάσω το αυτοκίνητό μου στις άπειρες λακκούβες των δρόμων,
• ακόμη περιμένω το παιδί εναγωνίως να γυρίσει όταν πέφτει το σκοτάδι, φοβούμενος το σκοτάδι και όσα συμβαίνουν σε αυτό,
• ακόμη περιμένω την παιδική χαρά να είναι ασφαλής,

ακόμη ξεχρεώνω τον συναγερμό που αναγκάστηκα από τις «καταστάσεις» να εγκαταστήσω,

• ακόμη ακούω περιγραφές φόβου, καταστροφών περιουσιών των συμπολιτών μου,
• ακόμη περιμένω να έρθουν υπηρεσίες του Δήμου στα κατειλημμένα δημοτικά καταστήματα στην πλατεία Μπακογιάννη,

ακόμα περιμένω να κοιμηθώ ήρεμος.

• Ακόμα… Ακόμα… Ακόμα…

Μάλλον, ο κύριος Δήμαρχος και ο Α/δήμαρχος Μελετών-Αναπλάσεων-Περιβαλλοντικού Σχεδιασμού-Ποιότητας Ζωής κ.λπ.  κ. Μινέτος  δίνουν τον ακόλουθο ορισμό στην ανάπλαση: Η μεγάλη γκετοποίηση, η ολοκληρωτική καταστροφή οικισμού και πολιτών, η απόλυτη ανασφάλεια.

Ίσως δεν κατάλαβα σωστά… Οι υπηρεσίες του Δήμου εγκαταστάθηκαν στην πλατεία Μπακογιάννη και λειτουργούν ως πλυντήρια, συνεργεία, παλιατζίδικα, κοινόβια, κέντρα διασκέδασης….

Μάλλον, ο Περιβαλλοντολόγος κος Μινέτος θα έπρεπε να απαντήσει για την οικολογική καταστροφή της περιοχής που λαμβάνει χώρα εδώ και να απολαύσει την απόλυτη γκετοποίηση και ο Δήμαρχος να κάνει μια βόλτα στη γειτονιά, όπως προεκλογικά.

Ας τους ακολουθήσει και η Πολιτική Προστασία να διαπιστώσει την εφαρμογή των πρωτοκόλλων Covid.

Περιμένοντας λοιπόν τον Γκοντό…*

Με εκτίμηση,
Κάτοικος Λαϊκών Κατοικιών

• Περιμένοντας τον Γκοντό (En attendant Godot) είναι ο τίτλος θεατρικού έργου (1948) του Σάμιουελ Μπέκετ, στο οποίο οι χαρακτήρες περιμένουν έναν άνθρωπο που δεν έρχεται ποτέ. Η απουσία αυτή του Γκοντό έχει αποτελέσει το θέμα για πάμπολλες ερμηνείες του έργου από την πρώτη του θεατρική παρουσίαση. Το έργο αποτελεί έκφραση του Θεάτρου του παραλόγου).

Πηγή: Ημερήσιος