Το τετρακινητήριο τζετ, που θα μας πήγαινε στους Αντίποδες, είχε αρχίσει σιγά-σιγά να τροχιοδρομεί προς την αρχή του ενός διαδρόμου. Ήταν το πρώτο στάδιο της διαδικασίας απογείωσης.

Κοιτούσα έξω από το παράθυρο θέλοντας να απαθανατίσω όσες περισσότερες εικόνες μπορούσα από την Ελλάδα που άφηνα.

Στα γύρω καθίσματα οι Αγγλίδες προσκοπίνες είχαν στήσει πάρτι. Έλεγαν αστεία, γελούσαν, πείραζε η μία την άλλη.

Τα φωτάκια «Προσδεθείτε» και «Μη καπνίζετε» είχαν ανάψει. Ναι, να μην εκπλήττονται οι νεώτεροι, τότε επιτρεπόταν το κάπνισμα μέσα στα αεροπλάνα με εξαίρεση την ώρα της απογείωσης και προσγείωσης!

Λίγα λεπτά αργότερα ακούσαμε τη φωνή του κυβερνήτη που μας ενημέρωνε για την επικείμενη απογείωση και κάποιες σύντομες πληροφορίες γύρω από το μεγάλο μας ταξίδι.

Τέλη Γενάρη του 1970. Από τη χειμωνιάτικη Ελλάδα πηγαίναμε στην καλοκαιρινή Αυστραλία…

Η εταιρία Qantas ήταν, και εξακολουθεί να είναι, μια από τις καλύτερες αεροπορικές εταιρίες του κόσμου. Προσφέρει άριστη εξυπηρέτηση και φροντίδα στους επιβάτες της και το κυριότερο κατέχει το ρεκόρ ασφάλειας παγκοσμίως. Ταξιδεύαμε, με άλλα λόγια, με ασφαλή φτερά!

Πρώτα ακούσαμε το μαρσάρισμα των μηχανών του αεροσκάφους και αμέσως μετά αισθανθήκαμε την επιτάχυνσή του. Μέσα σε δευτερόλεπτα πετούσαμε στους αιθέρες. Το ταξίδι μας προς την Αυστραλία, που κράτησε σαράντα περίπου ώρες, είχε αρχίσει.

Να κάνω εδώ μια παρένθεση. Η Qantas είναι το αρκτικόλεξο των Queensland And Northern Territories Air Services. Χρόνια αργότερα μάθαινα ότι οι ιδρυτές της εταιρείας συνεδρίαζαν σε ένα Ξενοδοχείο στο Τσάρλεβιλ της Κουηνσλάνδης, που ανήκε στο Χαράλαμπο Κορώνη, μετανάστη από τα Κήθυρα, ο οποίος έγινε από τους πρώτους μετόχους και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εδραίωση της Qantas! Να σημειωθεί ότι η εταιρεία ιδρύθηκε πριν 100 χρόνια, στις 16 Νοεμβρίου 1920.

Αξίζει ακόμα να αναφέρω ότι στην ανατολική πλευρά των διαδρόμων προσγείωσης/απογείωσης του Ελληνικού υπήρχε (και ίσως υπάρχει ακόμα)  ένα μικρό δασύλλιο με αυστραλιανούς ευκάλυπτους. Λέγεται ότι την ύπαρξή τους όφειλαν στα αεροπλάνα που έφθαναν από την Αυστραλία! Συγκεκριμένα από τις ρόδες των αεροσκαφών που ετοιμάζονταν να προσγειωθούν έπεφταν σπόροι ευκάλυπτου και τη συνέχεια αναλάμβανε η φύση!

◊◊◊◊◊

Θα μου μείνει αξέχαστη η θέα όταν πετούσαμε πάνω από το Αιγαίο. Μικρές πινελιές καφέ και πράσινου τα νησιά πάνω στο γαλάζιο καμβά του πελάγους. Μια απίστευτα όμορφη ζωγραφιά!

Μια ώρα μετά την απογείωση μας πρόσφεραν το πρώτο γεύμα που εκείνη την εποχή ήταν πλουσιοπάροχο – καμιά σχέση με τα σημερινά γεύματα! Βέβαια τα αεροπορικά εισιτήρια τότε ήταν πολύ πιο ακριβά.

Είχε ήδη βραδιάσει και οι προσκοπίνες συνέχιζαν το πάρτι τους. Εγώ με το κεφάλι ακουμπισμένο στο παράθυρο παρακολουθούσα από ψηλά τη θέα και για την ακρίβεια τις μικρές και μεγάλες συστάδες των φώτων. Χωριά, κωμοπόλεις και πόλεις διαδεχόταν η μία την άλλη. Ήταν εικόνες πρωτόγνωρες για μένα που έκανα το πρώτο μου αεροπορικό ταξίδι.

Οι επαναλαμβανόμενες εικόνες με πήραν σιγά-σιγά στο μονοπάτι της περισυλλογής. Είχα αφήσει πίσω μου ό,τι αγαπούσα για να κυνηγήσω ένα όνειρο που η πραγμάτωσή του δεν ήταν εξασφαλισμένη! Απλά ήταν η ελπίδα που μού έδινε φτερά για την πτήση προς το άγνωστο. Και αυτή η ελπίδα δε διαψεύστηκε. Λίγο η τύχη, που την άρπαξα από τα μαλλιά, λίγο η σκληρή δουλειά θα αποδείκνυαν, χρόνια αργότερα, για μια ακόμα φορά, ότι ο τολμών νικά.

• Η συνέχεια την άλλη εβδομάδα.

Γιώργος Μεσσάρης