Στις ατέλειωτες μέρες και νύκτες της καραντίνας, αν δεν κάνεις κάτι να περνάς την ώρα σου, η μονοτονία σου δίνει «ψυχολογικές μπουνιές» που τις καταλαβαίνεις!

Μέχρι να νικήσουν οι επιστήμονες τον κορωνοϊό, πρέπει εσύ να βρεις τρόπο να νικήσεις την αβάστακτη τυραννία του εγκλεισμού μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού σου ή, αν είσαι τυχερός, μέσα στη μάντρα της αυλής σου.

Δεν περνάνε εύκολα οι ώρες της καραντίνας γι’ αυτό έχω επιδοθεί σε «ανασκαφικές» δραστηριότητες στην αποθήκη που φυλάω ότι χρήσιμο και άχρηστο μπορεί να σκεφθεί κανείς.

Την προσοχή μου τράβηξαν δύο κουτιά που είχα να ανοίξω χρόνια αμέτρητα! Απ’ έξω έγραφαν «Φωτογραφίες από τα παλιά». Ο χρονικός προσδιορισμός ήταν τραγικά λανθασμένος. Κανονικά έπρεπε να λέει «…από τα πολύ, πολύ παλιά», κάποιες δεκαετίες παλιά.

Άνοιξα το πρώτο κουτί και αμέσως άρχισαν να ξεπηδούν και να στήνουν χορό οι αναμνήσεις! Αυτές οι αφιλότιμες επισκέπτριες που σε πλημμυρίζουν με ανάμικτα συναισθήματα.

Με πήρε ώρα να δω τις φωτογραφίες.

Σε ορισμένες από αυτές η αφεντιά μου με φίλους που έφυγαν και σε άλλες με συμμαθητές και γειτονόπουλα που τα ίχνη τους απλά έχω χάσει. Τραβηγμένες οι πιο πολλές στο παλιό μετασεισμικό Αργοστόλι.

Εποχές δύσκολες αλλά και ανέμελες! Εποχές της νιότης με στιγμιότυπα απαθανατισμένα με τρόπο που μόνο μια φωτογραφία αποδίδει με μοναδική πιστότητα.

Ορισμένες από αυτές παρμένες στο πατρικό μου σπίτι ενώ στολίζαμε το δένδρο και μερικές άλλες από την «κατασκευή» της Βηθλεέμ με τη φάτνη και τα σπιτάκια από χαρτόνι που είχα… «ηλεκτροδοτήσει» με γιρλάντες χριστουγεννιάτικου δένδρου!

Κάποιες άλλες ήταν από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι με φίλους των γονιών μου που έχουν φύγει από κοντά μας.

Στα κουτιά υπήρχαν και φωτογραφίες από το σχεδόν αστόλιστο και φτωχικό μετασεισμικό Αργοστόλι που παρόλα αυτά ήταν μια πόλη φιλόξενη και καλοσυνάτη, στολισμένη με ανθρώπινη ζεστασιά, με γελαστά πρόσωπα, με παιδιά που ξεχείλιζαν από σεβασμό προς κάθε μεγαλύτερο.

Μια φωτογραφία μου τράβηξε την προσοχή περισσότερο από τις άλλες. Ήμουνα εγώ με το μικρό μου αδελφό και τρεις φίλους στο Λιθόστρωτο, τον εμπορικότερο δρόμο του Αργοστολιού.

Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς και όλοι μας ήμασταν «οπλισμένοι» κατάλληλα για τον «πόλεμο» της κολόνιας, ένα έθιμο παλιό που ως ένα βαθμό συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Περπατούσαμε αμέτρητες φορές από την αρχή του δρόμου έως το τέλος και ξανά πίσω, και με τα νεροπίστολα στοχεύαμε τους… έρωτές μας. Ήταν αθώοι οι τότε παιδικοί έρωτες και τα νεροπίστολα έστελναν τα μηνύματά τους στις κοπελιές που τα δεχόντουσαν με κρυφή χαρά.

Σε πολλές γωνιές βρίσκονταν μικροπωλητές που σε εφοδίαζαν, έναντι πενιχρής αμοιβής, με κολόνια νερωμένη όσο δεν έπαιρνε άλλο – ίσα που τη μύριζες. Και όταν το φτωχικό βαλάντιο μας άδειαζε ριχνόμαστε στη μάχη για αναζήτηση κάποιας κοντινής βρύσης που στη συνέχεια θα αποτελούσε η αστείρευτη πηγή ανεφοδιασμού μας.

Καθώς περνούσε η ώρα και πλησίαζε η αλλαγή του χρόνου, τόσο ο «πόλεμος» με τα νεροπίστολα άναβε κάνοντας το αδιάβροχο αναγκαίο «εξοπλισμό».

Όμορφα χρόνια, αξέχαστα όπως αξέχαστο παραμένει κάθε τι που με κάποιο τρόπο ομόρφυνε τη ζωή σου. Και όταν ο χρόνος και οι απαιτήσεις και οι πιέσεις της σύγχρονης ζωής ξεθωριάζουν τη μνήμη, υπάρχουν τα κουτιά με τις φωτογραφίες που έτσι και τα ανοίξεις σε ταξιδεύουν στο χθες. Είναι ανεκτίμητα ταξίδια στο μονοπάτι των αναμνήσεων!

Γιώργος Μεσσάρης