Μέσα από το πυκνό σκοτάδι εκείνων των κλαμένων ημερών [Νοέμβριος 1973] τα μηνύματα του ραδιοφωνικού σταθμού που εξέπεμπε μέσα από τον Ιερό Χώρο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, ηχούν ακόμη και σήμερον, φθάνουν μέσα και στις θλιμμένες τούτες ημέρες, παρά τους μεσολαβήσαντες συμβιβασμούς, τις προδοσίες και την υποκρισία τινών:
«Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλάει ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων… Είμαστε άοπλοι! Είμαστε άοπλοι! Οι φοιτητές βρίσκονται απέναντι στα τανκς. Οι φαντάροι είναι αδέλφια μας, δεν θα μας πυροβολήσουν. Αγωνιζόμαστε για μία καλύτερη και ελεύθερη Ελλάδα. Να καθορίζουμε μόνοι μας τις τύχες του λαού μας. Αγωνιζόμαστε για τη λευτεριά αυτού του τόπου. Ελληνικέ λαέ, έξω από το Πολυτεχνείο βρίσκονται τανκς κι έχουν στραμμένες τις μπούκες των κανονιών τους στα παιδιά σου. …. Δεν πρέπει να χυθεί άλλο αίμα. Όχι άλλο αίμα! …“.
Και συνθήματα όπως “Λαέ Λαέ, ή τώρα ή ποτέ”, “Ψωμί, παιδεία, ελευθερία”, μέσα από τη συχνότητα εκείνου του σταθμού έφεραν την αίσθηση της Άνοιξης στις καρδιές πολλών … και ας σίμωνε ο χειμώνας …
Και άθελά μου ο νους μου ταξίδεψε από το Νοέμβριο του 1973 στο πυκνό σκοτάδι κάποιων άλλων ημερών, απέραντα τραγικών: Ήτο 27 Απριλίου 1941, ότε η Αθήνα παραδόθηκε στο ναζισμό και ο ελεύθερος Αθηναϊκός ραδιοσταθμός εξέπεμπε μηνύματα πίκρας, συγκινήσεως και μιας προδομένης ελπίδας:
«Η πρωτεύουσα περιέρχεται εις χείρας των κατακτητών. Επάνω εις τον Ιερόν Βράχον της Ακροπόλεως δεν κυματίζει πλέον, υπερήφανη η γαλανόλευκος. Αντ΄ αυτής εστήθη το λάβαρον της βίας. Ο φρουρός της σημαίας μας, διαταχθείς να την υποστείλει δια να ανυψωθεί η γερμανική σβάστικα, ηυτοκτόνησε ριφθείς εις το κενόν από του σημείου όπου ευρίσκετο η γαλανόλευκος. Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο δεν θα είναι Ελληνικός. Θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ψέματα. Ο πόλεμός μας συνεχίζεται και θα συνεχισθεί μέχρι της τελικής νίκης! Ζήτω η Ελλάς, ζήτω το Έθνος των Ελλήνων!».
Για να ακούσετε τούτα τα μηνύματα μην ανοίξετε τα ραδιόφωνά σας … Ας ανοίξουμε τα αυτιά μας … Τα μάτια μας … Τις καρδιές μας … Οι φωνές εκείνων των εκφωνητών ακούγονται μέχρις και σήμερον … και δυστυχώς ακόμη και σήμερον εκείνες οι φωνές ηχούν επίκαιρες … Ας συντονιστούμε λοιπόν στη συχνότητα του ραδιοφωνικού σταθμού των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων, … τραγουδώντας νοερά μαζί τους τον Εθνικό Ύμνο … Όρθιοι … με το δεξί χέρι στο στήθος …
Και μετά στρέφοντας νοερά το δείκτη του χρονοραδιοφώνου, ξανά στις 27-4-1941: Ακούστε … Ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος, που προκαλεί ρίγη συγκινήσεως στους ακροατές, που τραγουδούν άλλοι δυνατά, άλλοι βουβά, τους στίχους, και ο εκφωνητής κλείνει την τότε τελευταία ελεύθερη εκπομπή του ραδιοφώνου: ¨Προσοχή! Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο δεν θα είναι ελληνικός. …. και θα μεταδίδει ψέματα!
Έλληνες! Μην τον ακούτε! Ο πόλεμος μας συνεχίζεται και θα συνεχισθεί μέχρι της τελικής νίκης! Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων!¨.
Δια το ακριβές της αντιγραφής …
Γεράσιμος Βασ. Θεοδωράτος
