Από το παράθυρο του γραφείου μου απολαμβάνω, συνήθως, μια υπέροχη θέα. Αριστερά ξεδιπλώνεται ο επιβλητικός Αίνος, το μεγάλο βουνό της Κεφαλλονιάς και στους πρόποδες του τα χωριά της Εικοσιμίας, τα Βλαχάτα, τα Σιμωτάτα, τα Λουρδάτα… Δεξιά διάσπαρτα τα χωριά της Λειβαθούς. Μπροστά απλώνεται το Ιόνιο Πέλαγος και στο βάθος, ξαπλωμένη στα γαλάζια νερά του, η Ζάκυνθος. Όπου και να κοιτάξω η ματιά μου αναπαύεται πάνω σε ένα γαλήνιο τοπίο που σε ηρεμεί. Όλα αυτά συνήθως, γιατί στο διήμερο 17 και 18 Σεπτεμβρίου τα πάντα ήταν διαφορετικά. Πολύ διαφορετικά. Τρομακτικά διαφορετικά!

Ο Ιανός ήρθε στη ζωή μας και αφού μας συστήθηκε με τον πιο δυναμικό και καταστροφικό τρόπο έφυγε. Στα τσακίδια να πάει και να μην ξαναγυρίσει… Από όπου πέρασε δεν άφησε ο καταραμένος τίποτα όρθιο! Παντού καταστροφή και πόνος ανθρώπινος. Αβάστακτος…

* * *

Στις 36 ώρες που ο Ιανός μαστίγωνε τα νησιά μας καθόμουνα μέσα, κλεισμένος πίσω από τους προστατευτικούς τοίχους του αντισεισμικού σπιτιού μου, όπως όλοι μας ή σχεδόν όλοι μας αφού ορισμένα προσεισμικά σπίτια γκρεμίστηκαν ενώ άλλα μετασεισμικά υπέστησαν μεγάλες ζημιές από τον τρομακτικό όγκο των φερτών υλικών. Καθόμουνα, λοιπόν, και παρακολουθούσα τη μανιασμένη φύση.

Οι εικόνες, όμως, από το παράθυρο του γραφείου μου ήταν τώρα πολύ διαφορετικές. Απίστευτα διαφορετικές! Τίποτα δεν ήταν το ίδιο.

Ο πανύψηλος Αίνος είχε χαθεί κάτω από τα αδιαπέραστα μαύρα σύννεφα, λες και κάποιο γιγάντιο χέρι τον είχε αρπάξει για να τον χρησιμοποιήσει σε μια σύγχρονη Τιτανομαχία!

Τα χωριά της Λειβαθούς είχαν και αυτά χαθεί. Η πυκνή βροχή είχε μειώσει την ορατότητα…

Το πέλαγος ίσα που φαινότανε και ήταν αγνώριστο. Το υπέροχο γαλάζιο είχε δώσει τη θέση του σε ένα αλλόκοτο άσπρο χρώμα των αγριεμένων κυμάτων.

Η Ζάκυνθος είχε κρυφτεί πίσω από τα χαμηλά μαύρα σύννεφα και το πέπλο της αδιάκοπης βροχής.

Ένα σκηνικό εξωπραγματικό για το Ιόνιο, για όλη την Ελλάδα.

Και ενώ η φύση είχε εξαπολύσει όλη την οργή της, τα πουλιά, τα υπέροχα αυτά στολίδια του ουρανού, προσπαθούσαν να βρουν καταφύγιο. Η βεράντα μπροστά από το παράθυρό μου είχε, για πρώτη φορά, γεμίσει με ξαφνιασμένα χελιδόνια και σπουργίτια. Ταλαιπωρημένα και μουσκεμένα δεν είχαν δυνάμεις να πετάξουν. Με κοίταζαν με ένα βλέμμα ικετευτικό. Παραμέρισαν το φόβο που έχουν για τους ανθρώπους μπροστά στην αφύσικη για αυτά μανία της φύσης και πλησίασαν το παράθυρο. Κάθισαν  πάνω στο πρεβάζι. Άνοιξα σιγά-σιγά το παράθυρο και 5-6, τα πιο τολμηρά, όρμησαν μέσα στο γραφείο μου. Κούρνιασαν σε μια γωνιά και αποσβολωμένα μου έριχναν γρήγορες ματιές. Ο γάτος μου, ο Σοπέν, αντιλήφθηκε την παρουσία τους και έτρεξε προς το γραφείο μου. Του έκλεισα… κατάμουτρα την πόρτα σε μια κίνηση σωτήρια για τους μικρούς μου επισκέπτες!

Έξω ο αέρας λυσσομανούσε και πολλά δένδρα έγερναν επικίνδυνα, υποκλινόμενα στη δύναμη της φύσης. Πολλά ξημερώθηκαν στην ίδια θέση. Είχαν χάσει τον αγώνα της επιβίωσης. Ένα από αυτά ήταν και ένα ελατοειδές του κήπου μας. Ξεριζώθηκε λες και ήταν ένα αδύναμο στάχυ!

Τα πουλάκια έμειναν αρκετές ώρες στο γραφείο μου. Έδειχναν ότι είχαν ανακτήσει τις δυνάμεις τους και όταν άνοιξα το παράθυρο πέταξαν μακριά – εκεί που ανήκουν, στον ουρανό που στολίζουν.

Την τρίτη μέρα βγήκε δειλά ο ήλιος και το σκηνικό έξω από το παράθυρό μου άρχισε σιγά-σιγά να παίρνει τη γνώριμη εικόνα. Φάνηκαν και πάλι ο επιβλητικός Αίνος, τα γραφικά χωριά της Λειβαθούς, η καταγάλανη θάλασσα, η κοντινή Ζάκυνθος… Εκείνο που με την πρώτη ματιά δε φάνηκε ήταν το μέγεθος της καταστροφής που άφησε πίσω του Ιανός…

Η ζωή, όμως, συνεχίζεται και ο άνθρωπος θα βγει και πάλι νικητής στον αγώνα για επιβίωση…

Γιώργος Μεσσάρης

ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Η θέα από το παράθυρό μου ήταν τόσο διαφορετική όσο μας μαστίγωνε ο Ιανός…