Με αφορμή την 164/2020 απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Ληξουρίου για την λήψη απόφασης της πρωτοβουλίας του ΙΚΙ για την διάσωση και αποκατάσταση του κτιρίου του αρχαιολογικού μουσείου Αργοστολίου. θέλω να πιστεύω ότι ο λόγος όπου αρκετοί Ληξουριώτες Δημοτικοί Σύμβουλοι , αρνήθηκαν να πάρουν θέση στην πρόταση του ΙΚΙ, για το κτίριο του Αρχαιολογικού Μουσείου, είναι γιατί φοβήθηκαν κάποιο θερμό επεισόδιο με το Αργοστόλι. Δυστυχώς αγαπητέ Δήμαρχε Ληξουρίου ήταν λάθος το Timing, όπως λέμε και στα ελληνικά. Επηρεασμένοι από τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στην ανατολική μεσόγειο με τους Τούρκους , προτίμησαν για τα ησυχότερα να περιοριστούν στην δική μας Αποκλειστική Οικονομική ζώνη.
Πέραν του σκωπτικού της παραπάνω παραγράφου, όπου μοναδικό σκοπό έχει να τονίσει την ληξουριώτική μου καταγωγή , είναι προφανές ότι η άποψη του κάθε ανθρώπου είναι σεβαστή και αποδεκτή. Ο μοναδικός σκοπός της σημερινής μου επιστολής είναι απλά και μόνο να συμβάλω στον δημόσιο διάλογο που έχει ανοίξει για το συγκεκριμένο θέμα. Θέλω να θέσω στα μελή του Δ.Σ. Ληξουρίου, οι οποίοι αποφάσισαν να μην πάρουν θέση, δύο σημαντικές κατά την αποψή μου επισημάνσεις:
Πρώτον, ότι το συγκεκριμένο κτίριο δεν ανήκει στο Αργοστόλι αλλά στο υπουργείο πολιτισμού και ότι τα εκθέματα τα όποια φιλοξενούσε, αφορούσαν και αφορούν όλη την Κεφαλονιά.
Δεύτερον και ουσιαστικότερο, πιστεύω ότι δεν είναι απαραίτητο να σου ανήκει κάτι για να εκφράσεις με ορθό τρόπο την άποψη σου. Το ΙΚΙ για παράδειγμα που ενδιαφέρετε για το συγκεκριμένο κτίριο καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια για να το σώσει δεν το κάνει επειδή του ανήκει. Ούτε και κανένας βεβαία θα τολμούσε να στερήσει το δικαίωμα σε κάποιον πόσο μάλλον σε ένα ίδρυμα που απαριθμεί ένα μεγάλο αριθμό επιστημόνων, να εκφράζει δημόσια την άποψη του επειδή δεν του ανήκει. Η μεγάλη αλήθεια αγαπητοί φίλοι Ληξουριώτες είναι ότι η μνήμη δεν ανήκει σε κανέναν από εμάς . Το ΙΚΙ με την πρωτοβουλία του προσπαθεί να παραδώσει αυτούσια στο Μέλλον και μόνον σε αυτό, αυθεντικά αποσπάσματα της ιστορίας μας και της καθημερινότητας μας. Είναι επίσης προφανές ότι και εγώ που διαμαρτύρομαι και αγωνιώ για την τύχη του συγκεκριμένου κτιρίου δεν είναι γιατί το έχω δηλώσει στο Ε9 μου ούτε γιατί ανήκει στην ζώνη αποκλειστικής επιρροής μου. Ο βασικός λόγος που προσπαθώ κι εγώ με την σειρά μου, ως απλός αρχιτέκτονας, να διατηρηθεί το συγκεκριμένο κτίριο, είναι γιατί, όπως έχω επανειλημμένα πει, αποτελεί ένα αυθεντικό αρχιτεκτονικό δείγμα της εποχής του και γιατί οι αυθεντικές μνήμες προσθέτουν σεβασμό και αξία στον αστικό χώρο. Οι αυθεντικές μνήμες (μνημεία) δεσμεύουν όλους εμάς, πολίτες και αρχιτέκτονες, να συμπεριφερόμαστε με μεγαλύτερο σεβασμό στο δομημένο αστικό περιβάλλον. Αντί λοιπόν να σπαταλάμε μάταιο κόπο και χρόνο, για να κατεδαφίζουμε το παρελθόν μας, για να το ξαναφτιάξουμε, καλό θα είναι να αφοσιωθούμε στο να συνθέσουμε με ειλικρίνεια το μέλλον μας ,με μοναδικό μετρό σύγκρισης το αυθεντικό παρελθόν μας.
Το παρόν κείμενο συντάχτηκε με σεβασμό σε κάθε διαφορετική άποψη.
Μεσσάρης Δημήτριος
Αρχιτέκτων Μηχανικός
*Χρόνια πολλά σε όλους
