Ακόμα δεν έχω πέσει πάνω σε άρθρο, ομιλία ή έστω ένα σχόλιο κάπου από κάποιον που τα προηγούμενα χρόνια πωλούσε την ιδέα της «ευρωπαϊκής» Τουρκίας και να ασκεί αυτοκριτική, ή έστω να προσπαθεί να εξηγήσει τι έχει συμβεί.
Αυτή η ιδέα, της «ευρωπαϊκής» Τουρκίας, δεν ήταν μια σχολή σκέψης μεταξύ άλλων, ήταν ουσιαστικά το δόγμα της πολιτικής μας τάξης σε ό,τι αφορά της Τουρκία. Όπως σε όλα τα σημαντικά θέματα, έτσι και στα ελληνοτουρκικά, η λύση θα ήταν τα ευρωπαϊκά κονδύλια και οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας στην ΕΕ, που θα έλυναν ένα ακόμα ακανθώδες θέμα. Πρέπει να το έχετε προσέξει, πως σε όλα τα δύσκολα, η μόνη λύση που δύναται να προσφέρει η ελληνική πολιτική τάξη βρίσκεται σε κάποιο κωδικό κονδυλίων της ΕΕ.
Δεν χρειάζεται να είσαι ο Σάμιουελ Χάντιγκτον για να καταλάβεις ότι αυτό που έχει συμβεί στην Τουρκία στα χρόνια του Ερντογάν δεν διαφέρει και πάρα πολύ από ότι συνέβη στο Ιράν (1979) και πιο πρόσφατα στην Αίγυπτο (2012). Μόλις ανοίγει κάπως η πολιτική σκηνή, αμέσως οι ισλαμιστές, είτε είναι σουνίτες, είτε σιίτες, κερδίζουν τις εκλογές. Βέβαια, η Τουρκία είχε μια άκρως επιθετική πολιτική πολύ πριν αναλάβουν οι ισλαμιστές. Μάλιστα, ο κοσμικός χαρακτήρας του κεμαλικού καθεστώτος, επικάλυπτε σε ένα σημαντικό βαθμό το πολιτισμικό χάσμα ως δήθεν τυπικές διαφορές μεταξύ δύο κρατών. Αλλά η «ευρωπαϊκή» Τουρκία ήταν ένας μύθος τότε όπως είναι και τώρα. Ήταν όμως ένα πολύ βολικό αφήγημα για μια πολιτική τάξη που είχε συνηθίσει στα εύκολα. Ακόμα και η πιο στοιχειώδης προάσπιση των εθνικών συμφερόντων ονομάστηκε μαξιμαλισμός…
Αυτή η πολιτική τάξη πωλούσε κάποτε και την ιδέα της εκσυχρονισμένης και δυνατής Ελλάδας, για να φτάσουμε το 2010 στην χρεοκοπία. Τα τελευταία χρόνια δημιούργησαν έναν άλλο μύθο, ότι πλέον είναι αναπόφευκτο γεγονός πως τα σύνορα μιας χώρας θα καταπαντώνται από ορδές λαθρομεταναστών. Και αυτό ο μύθος κατέρρευσε φέτος στον Έβρο και το Αιγαίο.
Γενικά, η πολιτική μας τάξη διακατέχεται από μια σειρά πιστεύω που έχουν δύο βασικά χαρακτηριστικά: Πλήρη εναρμόνιση με αριστερές δοξασίες και μια εφαρμογή αντιμετώπισης που αναγάγει το κάθε θέμα σε μια ακόμα δαπάνη του προϋπολογισμού. Ο τρόπος που η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιμετώπισε την κρίση στον Έβρο και τώρα αυτή στο Αιγαίο είναι δύο πολύ καλές περιπτώσεις που έσπασαν κακές συνήθειες δεκαετιών. Αντί η πολιτική τάξη να προσπαθεί να αυτοσυγχαίρεται από μια σύγκριση με ότι το χειρότερο έχει παράγει (βλ. Τσίπρας, Βαρουφάκης, Καμμένος), καλύτερο θα ήταν να ξεπεράσει την μυθολογία που η ίδια δημιουργεί.
