Η υπογραφή για μερική έστω οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο αποτελεί κατ αρχήν γεγονός τεράστιας σημασίας για την ελληνική εξωτερική πολιτική. Λέω κατ αρχήν και όχι κατ αρχάς γιατί είναι πια σαφές ότι έχει αλλάξει το δόγμα της ίδιας της εξωτερικής πολιτικής και πλέον έγινε αντιληπτό ότι τα προβλήματα δεν λύνονται μόνα τους, ούτε με μια ησυχαστική αντίληψη του «άχρι καιρού». Επειδή φυσικά όλα κρίνονται στις λεπτομέρειες έχει σημασία να δούμε τις διατυπώσεις αναφορικά με το τμήμα που ΔΕΝ έχει υπάρξει τμηματική οριοθέτηση ανατολικά του 28ου μεσημβρινού. Τι δηλαδή αναγνωρίζει το Κάιρο ως εκκρεμότητα. Προσωπικά εκεί θεωρώ πως θα είναι και το σημείο «αντεπίθεσης» από την Άγκυρα.
Σε κάθε περίπτωση η Λιβυη πλέον τίθεται προ των ευθυνών της, καθώς βρίσκεται μεταξύ δυο νομίμως οριοθετημένων ΑΟΖ και πρέπει πλέον να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις απορρίπτοντας και η ίδια ένα παράνομο μνημόνιο -το οποίο ανοιχτά πλέον και αξιωματούχοι της Τρίπολης αποδέχονται ότι συνάφθηκε υπο πίεση.
