Άλλοι βάζουν μάσκα τώρα για να προφυλαχτούν και άλλοι τη βγάζουν για να αποκαλυφθούν. Για κάποιους τέλειωσε η περίοδος της αναγκαστικής συναίνεσης, της υπομονής, της συγκατάβασης.
Δεν είναι τυχαίο, πως την ώρα που η χώρα κάνει ένα πρώτο βήμα προς μια κανονικότητα, κομματικά στελέχη της αντιπολίτευσης και σχολιαστές κάθε είδους από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και από την ασφάλεια του σπιτιού τους, τα «χώνουν άγρια» και στον κ. Τσιόδρα και τον κ. Χαρδαλιά. Σε εκείνους που τοποθετήθηκαν στην πρώτη γραμμή, για να αντιμετωπίσει η χώρα την πρωτόγνωρη πανδημία και, με γενική αναγνώριση, τα κατάφεραν, μέχρι τώρα.
Βέβαια δεν τούς ενδιαφέρει τόσο ο κ. Τσιόδρας και ο κ. Χαρδαλιάς, τούς ενδιαφέρει ότι η επιτυχία τους αντανακλά στην κυβέρνηση και τής επιφέρει σημαντικά πολιτικά οφέλη, που καταγράφονται σε όλες τις δημοσκοπήσεις.
Εξ αρχής υπήρχε ένα σύστημα που δεν αισθανόταν άνετα με τη δημοφιλία των δυο πρωταγωνιστών. Ο κ. Τσιόδρας ήταν «καρφί» στα μάτια πολλών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Η επιστημονική του επάρκεια, ο απλός τρόπος που μετέδιδε τα μηνύματά του, ο εμφανής ανθρωπισμός του έσπειρε ανησυχία σε πολλά στελέχη του βαθέως ΣΥΡΙΖΑ, που τον «βάφτισαν» αμέσως, άνθρωπο του Μητσοτάκη, άρα πολιτικό τους αντίπαλο. Ο Θανάσης Καρτερός ήταν από τους πρώτους, που προσπάθησαν να του βάλουν πολιτική ταμπέλα, όταν με άρθρο του στην «Αυγή» και με τον τίτλο «όταν έκλαψε ο Τσιόδρας», τού άσκησε κριτική, λέγοντας πως δεν αναφέρεται ποτέ στις ελλείψεις των νοσοκομείων.
Ακολούθησε ο «αποκλεισμός» του πρώην υπουργού Υγείας κ. Ξανθού από τους «συντρόφους» του, όταν τόλμησε να πει πως και «εμείς αν είμαστε στην κυβέρνηση τον κ Τσιόδρα θα επιλέγαμε».
Και φτάσαμε τώρα στην αμφισβήτηση της επιστημονικής επάρκειας του καθηγητή.
Πολλοί, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, θέτουν τα ερωτήματα : Γιατί στην αρχή είπε, πως οι μάσκες δεν είναι απαραίτητες ενώ τώρα τις επιβάλλει στις μετακινήσεις των πολιτών, γιατί στην αρχή διατύπωσε την άποψη πως τα παιδιά είναι υπερμεταδότες του ιού, ενώ τώρα κάνει στροφή 180 μοιρών και ανοίγει τα σχολεία;
Για το τελευταίο δέχτηκε την κριτική του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, ότι κατ’ ουσίαν παίζει… παιχνίδια με τον κ. Μητσοτάκη, που θέλει να εμπεδώσει στην κοινωνία την εικόνα μιας γρήγορης επιστροφής στην κανονικότητα.
Μα αλήθεια πόσο αριστερή είναι μια τέτοια σκέψη, όταν από το συνεχιζόμενο κλείσιμο των σχολείων, πλήττονται περισσότερο τα φτωχότερα παιδιά, εκείνα που δεν έχουν πόρους να παρακολουθήσουν από μακριά μαθήματα, γιατί δεν έχουν ένα λάπτοπ, που δεν μπορούν να κάνουν φροντιστήρια;
Και στο κάτω- κάτω της γραφής, πόσο σύγχρονη και προοδευτική είναι η άποψη που λέει στην επιστήμη, ακόμα και αν αλλάξουν τα επιστημονικά δεδομένα «εσύ μην αλλάζεις γνώμη, ο, τι είπες, είπες»; Στην επιστήμη δεν υπάρχουν δογματισμοί – όπως έχουν και πορεύονται τα κάθε λογής κομμουνιστικής προέλευσης αριστερά κόμματα – δεν υπάρχει η άνωθεν αλήθεια, αλλά η αλήθεια προκύπτει από την έρευνα.
Βεβαίως όλη αυτή η αποσπασματική αντιπολίτευση, μπορεί να πει κανείς, ότι γίνεται κάτω από τον πανικό που έχει καταλάβει τον ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη και μικρή μερίδα ψηφοφόρων του από τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων .
Από εκεί που περίμεναν κοντά ένα χρόνο από τις εκλογές του 2019 να περάσουν μπροστά στις δημοσκοπήσεις, να βάλουν τον «Κούλη» στη γωνία, από εκεί που απειλούσαν ότι «θα λογαριαστούμε», βλέπουν να βυθίζονται, να μην στέκεται κανένα αφήγημά τους, να εξατμίζονται τα πολιτικά τους επιχειρήματα, γιατί βρέθηκε μια κυβέρνηση και δυο πρόσωπα, ένας καθηγητής και ένας πρώην δήμαρχος, που μέχρι τώρα έκαναν, ομολογουμένως, καλά τη δουλειά τους.
Από την άλλη, επειδή δεν μπορούν να βγουν ανοικτά εναντίον τους, εξ αιτίας της υψηλότατης δημοφιλίας τους, τούς… ψαλιδίζουν έντεχνα, άλλοτε επενδύοντας στην έμφυτη ανησυχία των γονέων να στείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία, άλλοτε χρησιμοποιώντας τα social media. Θεμιτά όλα αυτά στο κομματικό παιχνίδι.
Μόνο που αυτή τη φορά η ανάγκη για την προστασία της υγείας και επανάκαμψης στην κανονική ζωή μας ξεπερνά τα κομματικά χαρακώματα. Όποιος μπορεί να το καταλάβει θα προσφέρει γνήσια σ’ αυτές τις δύο μεγάλες ανάγκες της κοινωνίας και θα βγει κερδισμένος γιατί ακόμα δεν τέλειωσε ούτε το πρώτο ημίχρονο. Διαφορετικά θα μείνει για καιρό στον… πάγκο!
