Πάσχα 2019. Μέχρι και την περσινή χρονιά, τέτοιες μέρες, ζούσαμε σχεδόν όλοι σε έναν ευχάριστο και εορταστικό ρυθμό. Τα παιδιά περίμεναν πως και πως να κλείσουν τα σχολεία. Οι κάτοικοι των μεγάλων πόλεων φόρτωναν τα αυτοκίνητα τους με τα απαραίτητα για διακοπές στο χωριό γιατί όπως λέει ο σοφός λαός ” Χριστούγεννα στην πόλη , Πάσχα στο χωριό”. Η ύπαιθρος ζωντάνευε από τους εαρινούς επισκέπτες της. Στάμνες ετοιμάζονταν να θυσιαστούν με θόρυβο στην πρώτη Ανάσταση , σούβλες και κάρβουνα περίμεναν να πιάσουν δουλειά. Οι νονοί αγόραζαν δώρα και λαμπάδες για τα βαφτιστήρια τους , οι αγορές και τα μαγαζιά αποκτούσαν παλμό. Όλα ήταν ωραία.
Όσο για τη Μεγάλη Εβδομάδα ή εβδομάδα των Παθών όπως λέγεται, εντασσόταν στο γενικό κλίμα της χαράς με τα δικά της δρώμενα. Οι περισσότεροι αντιμετωπίζαμε την ακολουθία των Παθών, την περιφορά του Επιταφίου σαν happening ή σαν υποχρέωση που είθισται να συμμετέχουμε.
Πάσχα 2020. Φέτος όλα άλλαξαν.
Η ζωή και η καθημερινότητα μας δε θυμίζουν σε τίποτε όλα αυτά που ξέραμε.
Εδώ στην Ελλάδα η κατάσταση άρχισε να αλλάζει από την Αποκριά λίγο πριν τη Σαρακοστή.
Σαν κάτι να συνωμοτούσε εναντίον μας.
Σαν κάτι να προσπαθούσε να μας πείσει ότι η Σαρακοστή που θα ακολουθούσε θα έπρεπε να είναι μια περίοδος εγκράτειας , στερήσεων και προετοιμασίας για την εβδομάδα των Παθών και την Ανάσταση
Έτσι κύλησαν και κυλούν σαράντα μέρες τώρα που όμοιες τους δεν έχουμε ξαναζήσει. Όλο αυτό το διάστημα βιώνουμε σχεδόν όλοι, συναισθήματα που μοιάζουν με εκείνα του Χριστού στο δρόμο του προς τη Σταύρωση.
Κυρίαρχο συναίσθημα ο πόνος και η θλίψη. Πόνος για την απώλεια χιλιάδων συνανθρώπων μας, για το ανθρώπινο δράμα , για την επίγνωση της αδυναμίας μας, για τη στέρηση της ελευθερίας μας και των αγαθών που δεν εκτιμούσαμε , για το χαμόγελο που χάσαμε.
Ένα άλλο συναίσθημα που βιώνουμε ,άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο ,είναι αυτό της θυσίας.
Θυσιάζουμε συνήθειες, απολαύσεις και δικαιώματα για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας αλλά και το διπλανό μας.
Και βέβαια υπάρχουν και κάποιοι, αρκετοί άνθρωποι που θυσιάζονται για τον πλησίον τους στην πρώτη γραμμή · στα όρια με το θάνατο.
Ίσως το δυσκολότερο συναίσθημα των ημερών είναι αυτό της μοναξιάς.
Μόνοι χωρίς πρόσωπα αγαπημένα, παππούδες, γιαγιάδες, φίλους, συγγενείς. Μόνοι να διαχειριστούμε τον πόνο μας. Μόνοι δυστυχώς παλεύουν ή καταλήγουν στο δικό τους Σταυρό του μαρτυρίου και οι άνθρωποι που νοσούν· όλοι δικοί μας άνθρωποι.
Όμως μέσα στη θλίψη, τη θυσία και τη μοναξιά που ζούμε υπάρχει και η ελπίδα. Η ελπίδα ότι όλα αυτά θα τελειώσουν και θα έρθει η δικιά μας Ανάσταση. Η Ανάσταση του πλανήτη.
Σίγουρα όλοι αναπολούμε τα προηγούμενα χρόνια.
Φέτος ζούμε την πιο Μεγάλη Εβδομάδα όλοι μας.
Εθιμοτυπικά απέχουμε πολύ από τα συνήθη.
Συναισθηματικά όμως έχουμε έρθει πολύ κοντά στο θείο Δράμα.
Ας θεωρήσουμε λοιπόν την πιο Μεγάλη Εβδομάδα που ζούμε σαν μια δύσκολη δοκιμασία κι ας προετοιμαστούμε όπως πρέπει για μια αληθινή ξεχωριστή Ανάσταση που θα έρθει.
Εύχομαι μετά από την πιο Μεγάλη Εβδομάδα να αναστηθεί ο,τι πιο ωραίο κουβαλά στη ψυχή του ο καθένας μας.
Για να ζήσουμε στο μέλλον ακόμη πιο χαρούμενες κι αληθινές γιορτές ανθρώπων.
Φώτης Αυγουστατος
Μαιευτηρας Γυναικολογος
