Το καλοκαίρι που μας πέρασε, στον εργασιακό μου χώρο, ήρθε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Στην κουβέντα που κάναμε περί ανέμων και υδάτων μου ανέφεραν επιλέξει το εξής”τι να κάνουμε?…αναγκαστήκαμε μετά απο 50 χρόνια να αφήσουμε το εξωτερικό και να γυρίσουμε στην ψωροκώσταινα”.

Η λέξη “ψωροκώσταινα” χτύπησε πολύ βάρβαρα το ανυποψίαστο εως εκείνη την στιγμή τύμπανό μου.

Στριφογύριζε όλη την υπόλοιπη ημέρα σαν το ενοχλητικό κουνούπι γύρω από το αυτί μου.

Είχα τσαντιστεί πολύ.

Θα πει κάποιος “μα δεν είμαστε ψωροκώσταινα?”

Ε λοιπόν όχι!!!….δεν είμαστε.

Σαν λαός έχουμε πολλά αδιαμφισβήτητα κουσούρια.

Μπορεί να είμαστε λίγο ανεύθυνοι, τεμπέληδες, ωχαδερφιστές, εξυπνάκηδες, φαφλατάδες, κουτοπόνηροι και άλλα πολλά.

Μπορεί να μην ξέρουμε να ψηφίζουμε σωστά, να χτίζουμε σωστά, να συνδιαλεγόμαστε σωστά, να πειθαρχούμε σωστά και άλλα πολλά.

Ένα όμως από τα βασικότερα ελλατώματα μας είναι αυτή η ανεξέλεγκτη τάση που έχουμε να εξιδανικεύουμε καθετί ξένο.

Ότι προέρχεται από το εξωτερικό, χωρίς να έχει δοκιμαστεί επαρκώς, θεωρείται για τους περισσότερους από εμάς κάτι σαν λύτρωση.

Τρέχουμε να το αγκαλιάσουμε και να το αποδεχτούμε σαν πανάκεια.

Όσοι ταξιδεύουμε ως τουρίστες στο εξωτερικό και γυρνάμε πίσω δεν σταματάμε να εκθειάζουμε τον πολιτισμό των ξένων

Τι καθαροί δρόμοι, πόσο όμορφα πάρκα, πόσο πράσινο, τι υπερσύγχρονοι αυτοκινητόδρομοι, τι ευγενικοί άνθρωποι, τι μεγάλα εμπορικά καταστήματα, τι νόστιμα φαγητά, τι ποδηλατόδρομοι και άλλα τέτοια φαιδρά.

Και λέω φαιδρά γιατί πάντα το καινούργιο μεγενθύνεται στο μυαλό μας και ωραιοποιείται.

Αλλά και οι επαναπατρισθέντες συμπατριώτες μας δεν στσματάνε να εξυμνούν την τέλεια ζωή που πέρασαν στην μακρινή Αυστραλία ή τον Καναδά.

Ανατρέχουν με κάθε ευκαιρία σε συγκρίσεις μεταξύ Ελληνικών και ξένων δεδομένων καταλήγοντας πάντα στο συμέρασμα ότι στα ξένα όλα είναι καλώς καμωμένα και στην χώρα μας όλα υπολλειπόμμενα και πρωτόγονα.

Δεν είναι όμως όλα τόσο ρόδινα στην εκτός Ελληνικών συνόρων επικράτεια.

Σε όλες τις χώρες του Δυτικού κόσμου υπάρχουν προβλήματα και αδυναμίες.

Αυτό που σαν επισκέπτη εμένα με ενθουσιάζει τον ντόπιο τον αφήνει μάλλον αδιάφορο.

Αλλά και σε βαθύτερο επίπεδο όλες οι χώρες πάσχουν είτε διοικητικά, είτε οικονομικά είτε πολιτισμικά.

Τι να πρωτοθυμηθώ για τους εξαιρετικά “προηγμένους” φίλους μας του εξωτερικού?

Τους 10000 ανθρώπους που πέθαναν πριν 10 χρόνια στην Γαλλία απο καύσωνα ελλείψει κλιματιστικών?

Την τεράστια καταστροφή του τυφώνα Κατρίνα στις ΗΠΑ και την απίστευτη ολιγωρία του κράτους να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα?

Το Λονδίνο και την Βιέννη που πλημμύρισαν για έναν μήνα και οι κάτοικοι τους δεν μπορούσαν να βγούν από τα σπίτια τους?

Τις αλλεπάληλες επιθέσεις με όπλα σε σχολεία των ΗΠΑ από σαλταρισμένους εφήβους?

Τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Αυστραλία και το ανήμπορο κράτος της να κρατάει απλά το φανάρι?

Τα περιβόητα μέτρα ασφαλείας των Αμερικάνων που επέτρεψαν στους τζιχαντιστές να κόβουν βόλτες πάνω απο τους Δίδυμους Πύργους και το Πεντάγωνο μέρα μεσημέρι?

Το άθλιο υγειονομικό σύστημα των ΗΠΑ που αφήνει τους ανασφάλιστους να πεθαίνουν σαν το σκυλί στο αμπέλι?

Τις δεκάδες τρομοκρατικές επιθέσεις τζιχαντιστών σε Γαλλία, Γερμανία,Αγγλία και Αμερική αφού πρώτα αυτές οι ίδιες οι χώρες τους εξέθρεψαν?

Τα καρτέλ ναρκωτικών που παραβιάζουν με τόση ευκολία τα σύνορα των ΗΠΑ κάνοντας την διαδρομή Μεξικό ή Κολομβία- Νέα Υόρκη σαν την Κολιάτσου-Παγκράτι.

Τους προοδευτικούς Ολλανδούς που διαφημίζουν τα χασισομάγαζα και τις ιερόδουλες στις βιτρίνες?

Τους Δανούς που βαφτίζουν το “ποιός ξέρει τι” τυρί τους ως φέτα?

Και επειδή όλα κινούνται σήμερα γύρω απο την πανδημία οι “προηγμένες” αυτές χώρες έφαγαν και το τελειωτικό χαστούκι.

Μαζεύουν τους νεκρούς κατά χιλιάδες(μέχρι και ομαδικούς τάφους φτιάχνουν!!) πληγωμένοι από την υπεροψία και την αδικαιολόγητη ολιγωρία τους.

Που είναι τα τέλεια συστήματα υγείας των Άγγλων, των Γάλλων και των Αμερικάνων?

Που είναι οι αδιάφθορες, σοβαρές και υπεύθυνες πολιτικές ηγεσίες τους?

Που είναι η τεράστια βιομηχανία αυτών των χωρών όταν εκλιπαρούν για λίγες μάσκες από την Κίνα?

Που είναι οι πολιτισμένοι Σουηδοί που δεν κατάλαβαν τι τους γίνεται με την “ανοσία-ανοησία της αγέλης”?

Που είναι η προηγμένη Ιταλία που αντί να είχε10000 κλίνες ΜΕΘ φρόντιζε να παράγει περισσότερα κουστούμια και αυτοκίνητα?

Τώρα θυμήθηκε ο κύριος Τράμπ ότι οι άνθρωποι χρειάζονται νοσοκομεία για να ζήσουν και όχι αυτοκίνητα και αεροπλανοφόρα?

Από την άλλη εμείς η “ψωροκώσταινα” χωρίς φανφάρες και υπεροπτικές αρλούμπες βάλαμε το νερό στο αυλάκι και κοιτάμε το μέλλον με σαφώς μεγαλύτερη αισιοδοξία.

Μην υποτιμάμε την πατρίδα μας.

Μπορεί να μην γεμίζουμε το μάτι στους “άρχοντες” του πολιτισμού της Ευρώπης και όχι μόνο, αλλά τελικά έχουμε πολύ περισσότερο τσαγανό από αυτούς.

Για αυτό δεν θέλω να ξανακούσω για ψωροκώσταινα.

Αυτά σε άλλους, που αρέσκονται να τρώνε κουτόχορτο.

Μαρκάτος Αναστάσιος

Ακτινολόγος