Ο φωτογραφικός φακός είναι κλέφτης στιγμών. Παγώνει τον χρόνο, αφαιρεί το πριν, το μετά και μετατρέπει τη στιγμή σε αλήθεια. Αυτή η φωτογραφία είναι μια απ’ τις δικές μου αλήθειες. Την τράβηξα στην Καμπούλ μια βροχερή μέρα του Απρίλη του 2001. Στο βάθος φαίνεται ο ορεινός όγκος του Ινδοκούς (Ινδικός Καύκασος) και σε πρώτο πλάνο ένα από τα σχολεία που ξαναχτίσαμε απ’ την αρχή οι Έλληνες όταν πήγαμε εκεί ξανά μετά από 2.300 χρόνια περίπου, πάνω στα ερείπια των Ρώσικων βομβαρδισμών της προ Ταλιμπάν εποχής για το Αφγανιστάν. Ίσως το τοπίο να μοιάζει κάπως τριτοκοσμικό για τα δυτικά μας πρότυπα, παρόλα αυτά για την μικρή μαθήτρια που βαδίζει προς την τάξη της όπως και για τη συμμαθήτρια της με το μαύρο τσαντόρ που περιμένει στην πόρτα κρατώντας τα βιβλία της, είναι ο παράδεισος τους. Στην αμέσως επόμενη φωτογραφική στιγμή όταν πλέον συναντήθηκαν στην πόρτα ίσως να αστειεύτηκαν ή να μίλησαν για τα μαθήματα τους, για τα παιχνίδια τους, για τους πλατωνικούς τους έρωτες, για όλα αυτά που μπορεί να υπάρχουν σε έναν παιδικό παράδεισο. Κόλαση θα είναι το να βομβαρδισθεί ξανά το σχολείο τους και να αναγκασθούν να περάσουν προς τα δυτικά τα σύνορα με το Ιράν, στη συνέχεια να μπουν στην Τουρκία, να διασχίσουν το Αιγαίο με μια βάρκα και να καταλήξουν στη Μόρια. Η ανθρωπότητα σε όλη την μέχρι σήμερα πορεία της ουδέποτε κινδύνευσε από πρόσφυγες, αντιθέτως κινδυνεύει διαρκώς από παρανοϊκούς ηγέτες και ανεκδιήγητους φυρερίσκους οι οποίοι διαπράττουν τα χειρότερα εγκλήματα κατά της, στο όνομα πάντοτε κάποιας νέας τάξης πραγμάτων. Εύχομαι η Νέα Χρονιά να είναι για όλο τον Κόσμο η αρχή μιας διαφορετικής νέας τάξης πραγμάτων, χωρίς πολέμους, δυστυχία και φτώχια. Ξέρω πως είναι ουτοπία, αλλά όπως είπε και ο Τσε Γκεβάρα, ας είμαστε ρεαλιστές, ας επιδιώκουμε το αδύνατο. «Seamos realistas, pidamos lo imposible». Καλή χρονιά σε όλους!

Αριστοτέλης Μπατιστάτος