Βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, την μεγαλύτερη γιορτή όλων εμάς των χριστιανών.
Αυτές τις ημέρες οι περισσότεροι προσπαθούμε να κάνουμε θετικές σκέψεις, να απαλλάξουμε το θυμικό μας από την μιζέρια και το stress της καθημερινότητας και κυρίως να βοηθήσουμε με κάποιο τρόπο τους συνανθρώπους μας.
Θεωρώ λοιπόν ιδανική την χρονική συγκυρία να σκεφτούμε όλοι μας σοβαρά την πιθανότητα να γίνουμε δωρητές οργάνων.
Έχετε ποτέ αναρωτηθεί πως θα ήταν η καθημερινότητα σας εάν χρειαζόταν κάθε 3 μέρες να κάνετε αιμοκάθαρση;
Έχετε σκεφτεί πως ζει την κάθε του ημέρα ένας τυφλός;
Έχετε διερωτηθεί πως θα ήταν η ζωή σας εάν είχατε μια αδύναμη καρδιά η οποία θα υποστηριζόταν εξωτερικά απο ένα ογκώδες μηχάνημα και με πεπερασμένο χρόνο λειτουργίας;
Έχετε έρθει στην θέση νέων ανθρώπων που προσβλήθηκαν από νόσους του μυελού των οστών(λευχαιμία, αιματολογικά σύνδρομα);
Έχετε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει να ζείς με ένα κατεστραμμένο συκώτι λόγω μη αλκοολικής κίρρωσης;
Γύρω μας υπάρχουν πολλές “δυστυχίες” που σηκώνουν τον δικό τους σταυρό…ανεβαίνουν καθημερινά τον Γολγοθά της ανίατης ασθένειάς τους, χωρίς να ελπίζουν σε θαύματα.
Αγωνιούν διαρκώς, μελαγχολούν, οργίζονται με την ατυχία τους και δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την αδικία ότι δεν μπορούν να κάνουν όνειρα για το μέλλον.
Ισορροπούν μεταξύ νοσηρής ζωής και επικείμενου θανάτου.
Αυτή είναι η καθημερινότητα πολλών συνανθρώπων μας που περιμένουν κάθε μέρα, ώρα και στιγμή το τηλεφώνημα της εύρεσης του πολυπόθητου μοσχεύματος.
Από την άλλη υπάρχουμε όλοι εμείς.
Εμείς που σφύζοντες από υγεία δεν ασχολούμαστε καν με αυτά τα “θλιβερά”.
Έχουμε τα νεφρά μας, το συκώτι μας, την καρδιά μας, τα μάτια μας, οπότε τι μας ενδιαφέρουν όλα αυτά;
Άλλωστε εμείς δεν πρόκειται να αρρωστήσουμε σοβαρά ποτέ!!
Στην περίπτωση που συμβεί θα δούμε τότε τι θα κάνουμε.
Τι στο καλό θα μας αφήσουν να πεθάνουμε;
Δυστυχώς η απάντηση είναι ναί….θα μας αφήσουν να πεθάνουμε, γιατί πολύ απλά τα μοσχεύματα δεν υπάρχουν.
Η Ελλάδα είναι η τελευταία χώρα σε διαθέσιμο αριθμό μοσχευμάτων στην Ευρώπη.
Οι Έλληνες είμαστε οι καλύτεροι εγωιστές μεταξύ των Ευρωπαίων.
Δεν έχουμε καθόλου ανεπτυγμένη την κουλτούρα της δωρεάς οργάνων.
Πολλοί οι παράγοντες που δρούν ανασταλτικά.
Ο φόβος, η άγνοια, οι θρησκευτικές προκαταλήψεις(οφείλουμε να είμαστε ακέραιοι σωματικά κατά την δευτέρα παρουσία!!), η απουσία ουσιαστικής ενημέρωσης στα σχολεία αλλά και απο τα ΜΜΕ.
Ο σημαντικότερος όμως αποτρεπτικός παράγοντας που ευδοκιμεί ιδιαίτερα στην χώρα μας και πολύ λιγότερο στις άλλες χώρες, είναι η ακατανόητη καχυποψία ότι εάν είσαι δωρητής οργάνων και χρειαστείς νοσηλεία σε νοσοκομείο αυτομάτως κατατάσσεσαι σε ασθενή δεύτερης κατηγορίας….δεν θα έχεις την απαιτούμενη περίθαλψη και το σύστημα υγείας θα σε σκοτώσει για να πάρει τα “χρυσά” σου νεφρά!!! (μην μειδιάτε γιατί όλα τούτα τα έχω ακούσει στον χώρο εργασίας μου πολλάκις).
Πρέπει κάποια στιγμή να ξεπεράσουμε ως χώρα τους φόβους και τις αδιανόητες καχυποψίες μας.
Πρέπει να σοβαρευτούμε και να καταλάβουμε ότι όλοι μας είμαστε εν δυνάμει ασθενείς-αναζητητές κάποιου μοσχεύματος.
Αν αγαπάμε τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπό μας οφείλουμε να γίνουμαι δωρητές οργάνων.
Από την άλλη οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι απέναντι στους συγγενείς μας….εάν μας συμβεί κάτι οδυνηρό και μή αναστρέψιμο η κάρτα του δωρητή θα βοηθήσει τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους, χωρίς μελοδραματισμούς και διλήμματα.
Καθιστώντας τον εαυτό μας δωρητή οργάνων σώζουμε την ψυχή μας και τον πάσχοντα διπλανό μας.
Σώζουμε την αξιοπρέπεια μας απο τα σκουλήκια που θα μας αποδομήσουν στο χώμα.
Πάντα συγκινούμε όταν βλέπω ταινίες με θέμα τις μεταμοσχεύσεις (επι τη ευκαιρία η ταινία “7 ζωές” αποτελεί ύμνο).
Καιρός λοιπόν είναι να νιώσω την ίδια και μεγαλύτερη συγκίνηση όταν κρατήσω στα χέρια μου την κάρτα του δωρητή.
Όταν κρατήσω στα χέρια μου την κάρτα της ανάστασης της ζωής.
Μαρκάτος Αναστάσιος
