Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Γιορτινή ατμόσφαιρα στα σπίτια, στους στολισμένος δρόμους, ειδικά των μεγάλων πόλεων. Οι περισσότεροι , λίγο ή πολύ , προσπαθούν να μπουν και να συμμετέχουν στο κλίμα των ημερών.
Στις πόλεις , στον κάθε δρόμο , στην κάθε γειτονιά , συναντάμε καθημερινά εικόνες που τέτοιες μέρες , στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, χαράσσονται εντονότερα. Θα αναφερθώ σε κάποιες σκηνές στα φανάρια δρόμων , που έχω όπως και πολλοί από εσας αντικρύσει.
Μελαμψός , αδύνατος νέος , ντυμένος με δανεικά ρούχα εκτός εποχής, κρατώντας έναν κουβά και έναν καθαριστήρα τζαμιών , στέκεται στο φανάρι περιμένοντας να ανάψει κόκκινο για να ζητήσει την ελεημοσύνη των οδηγών καθαρίζοντας το παρμπρίζ των αυτοκινήτων τους. Άλλοι τον προσπερνούν αδιάφορα, άλλοι ανοίγουν τους υαλοκαθαριστήρες τους πετώντας νερό ,άλλοι τον βρίζουν και κάποιοι λιγότεροι αποδέχονται την υπηρεσία του.
Σε ένα άλλο φανάρι σταματούν τα αυτοκίνητα και ανάμεσα τους μια μηχανή με δυο κρανοφόρους νέους με δερμάτινα μπουφάν. Ο ένας εξ αυτών , με ένα λοστό σπάει το τζάμι ενός από τα σταματημένα αυτοκίνητα, αρπάζει μια τσάντα από μέσα , γκαζώνει η μηχανή , και μην τους είδατε.
Και στις δυο περιπτώσεις οι πρωταγωνιστές είχαν ανάγκη χρήματα· ο πρώτος λίγα πιθανόν για να φάει, οι δε μηχανόβιοι αρκετά περισσότερα ίσως για τη δόση τους ή για άλλες “επενδύσεις”. Απλά ο αλλοδαπός παρακαλούσε για βοήθεια με ανταπόδοση τη μικρή παροχή του ενώ οι άλλοι άρπαζαν βανδαλιζοντας.
Άλλη εικόνα:
Οδηγώντας και πλησιάζοντας το φωτεινό σηματοδότη ένας οδηγός αντικρίζει το πορτοκαλί να ανάβει και πατάει σιγά σιγά φρένο για να σταματήσει. Πίσω του , γύρω του και μόλις ανάβει κόκκινο , τα κορναρίσματα , οι “ επιδοκιμασιες” ,και τα ειρωνικά χειροκροτήματα τον κάνουν να νιώθει το πρόσωπο της ημέρας. Ποιος περίμενε ότι θα φρενάρει; Να πατήσει φρένο κι όχι γκάζι;
Κάτι ανάλογο. Το περασμένο καλοκαίρι σταμάτησα με το αυτοκίνητο σε μια διάβαση πεζών για να περάσουν δυο τουρίστες.
Ευτυχώς πρόλαβαν να σταματήσουν έγκαιρα , παρά τον αρχικό τους ενθουσιασμό, καθώς με προσπέρασε κορνάροντας και βρίζοντας ,επειδή σταμάτησα ,ένας επαγγελματίας αυτοκινητιστής.
Επόμενη εικόνα
Ένας τυφλός συνάνθρωπος μας , σε φανάρι κεντρικού δρόμου της Αθήνας , προσπαθεί να προσανατολιστεί όταν το χέρι ενός νεαρού τον πιάνει από το μπράτσο και τον βοηθά να περάσει απέναντι. Ποσό ωραία και δυνατή εικόνα για μια τόσο μικρή διαδρομή !
Κι ακόμα:
Σε πολυσύχναστη διασταύρωση χαλάνε οι φωτεινοί σηματοδότες. Προτεραιότητα έχει ο πιο τσαμπουκάς , μετά ο άσχετος , μετά όποιος προλάβει και τελευταίος αυτός που πήρε δίπλωμα διαβάζοντας τα σήματα.
Σε όλες αυτές τις μικρές ιστορίες καταγράφονται συμπεριφορές και συναισθήματα γνώριμα σε όλους μας. Αλήθεια τι κάνουμε εμείς; Τι επιδοκιμαζουμε  και τι αποδοκιμάζουμε; Τι θα θέλαμε να γίνεται;
Στη μακρινή Ταϊβαν υπάρχει ένα έθιμο όπου στις γιορτές ανάβουν χάρτινα φαναράκια – αερόστατα και τα απελευθερώνουν στον ουρανό γράφοντας πάνω τους μια ευχή. Το έθιμο αυτό αρχίζει να συμβαίνει και σε κάποιες περιοχές της χώρας μας.
Μια και μιλάμε για φανάρια λοιπόν , στο δικό μου χάρτινο φαναράκι αυτά τα Χριστούγεννα , αν έγραφα κάτι , θα ευχόμουν περισσότερο ΣΕΒΑΣΜΟ στο διπλανό μας, ιδιαίτερα στον ”θεωρητικα” πιο αδύναμο, και λίγο περισσότερο ΦΡΕΝΟ στο θυμό , στα πάθη και στην απληστία
Εσείς τι ευχή θα γράφατε στο δικό σας φαναράκι ;

Καλά Χριστούγεννα
Φώτης Αυγουστάτος
Μαιευτήρας Γυναικολόγος