Την Κυριακή που μας πέρασε ήταν μια μεγάλη γιορτή για την Αθήνα αφού διεξήχθη ο 37ος Μαραθώνιος. Αυτός ο Μαραθώνιος ήταν ξεχωριστός για μένα γιατί βρεθήκαμε το πρωί της Κυριακής εκεί για να τρέξουμε τα 5χλμ… οικογενειακώς. Εγώ, ο Νίκος, ο Ερμής, η Ίριδα, οι αγαπημένες μας νονές, αγαπημένοι φίλοι… ήμαστε όλοι εκεί και περιμέναμε την εκκίνηση.
Γιατί έχω την ανάγκη να γράψω γι’ αυτή την εμπειρία μας; Γιατί με γέμισε με πολλά, διαφορετικά και μοναδικά συναισθήματα.
Ο ενθουσιασμός των παιδιών για τη συμμετοχή μας ήταν μεγάλος. Εγώ αρχικά δεν μπορώ να πω ότι είχα την ίδια χαρά με εκείνα. Ευχαριστήθηκα όμως πολύ τη διαδικασία να διαβάζουμε όλοι μαζί την ιστορία του Μαραθωνίου και να απαντάω στις ερωτήσεις τους. Προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι αυτός ο αγώνας είναι μια γιορτή. Τελικά σημασία έχει να τερματίσεις. Αυτός είναι ο στόχος.
Μετά από αρκετές μέρες, πολλές συζητήσεις και πολλή χαρά για αυτό που έρχεται, έφτασε η Κυριακή του Μαραθωνίου. Ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί, μπήκαμε στο μετρό και σύντομα φτάσαμε στον προορισμό μας, στις στήλες του Ολυμπίου Διός. Εκεί ήμασταν όλοι, είχα πολύ καιρό να δω τόσο κόσμο μαζεμένο με ένα κοινό στόχο και τόσο πολλή χαρά. Μπορώ να πω ότι μπήκα στο κλίμα γρήγορα και απόλαυσα κάθε στιγμή μέχρι την εκκίνηση. Όταν ξεκινήσαμε να τρέχουμε είδα έντονο τον ενθουσιασμό στα μάτια των παιδιών που με υπομονή περίμεναν αρκετή ώρα μέσα στη βροχή.. ναι ούτε αυτή μας πτόησε… τόσο πολύ την αγνοήσαμε που δεν την ανέφερα νωρίτερα.
Οι πιο όμορφες στιγμές όμως ήρθαν όσο τρέχαμε αυτή την όμορφη διαδρομή, εγώ έτρεξα με τους ρυθμούς της Ίριδας. Λίγο τρέχαμε, πολύ περπατούσαμε. Με ρωτούσε συνέχεια πότε φτάνουμε, ήθελε τόσο πολύ να τερματίσει, αφού στο μυαλό της αυτή θα ήταν η μεγάλη της νίκη. Και τερματίσαμε και πήρε μετάλλιο. Και με μάτια που έλαμπαν φώναζε τα κατάφερα, πήρα το πρώτο μου αληθινό μετάλλιο. Τη χαρά του Ερμή την είδα αργότερα αφού έφυγε πιο μπροστά από εμάς με το μπαμπά του. Ήταν και τα δυο τόσο περήφανα με το μετάλλιο στα χέρια.
Όλη αυτή η εμπειρία μου έδειξε για άλλη μια φορά πόσο σημαντικό είναι να κάνουμε διαφορετικές δραστηριότητες με τα παιδιά μας, να τους μαθαίνουμε τα σημαντικά αυτής της ζωής. Πόσο σημαντικό είναι να προσπαθείς και να τα καταφέρνεις. Ότι νίκη τελικά είναι να πετύχεις το δικό σου στόχο. Πόσο σημαντικό είναι να πανηγυρίζουμε τις μικρές και μεγάλες μας επιτυχίες. Πόσο κοντά μας φέρνουν με τους αγαπημένους μας οι κοινοί στόχοι. Δεν μπορώ να ξεχάσω το χαμόγελο της Ίριδας στην αγκαλιά της νονάς της όταν τη βοηθούσε να ξεκουραστεί για να συνεχίσει. Ούτε το χαμόγελο του Ερμή στον τερματισμό που τον κρατούσε από το ένα χέρι ο Νίκος κι από το άλλο ο κολλητός του.
Ήταν μια σπουδαία μέρα γεμάτη μηνύματα για εμένα και τα παιδιά. Και για το τέλος άφησα εμένα, κι εγώ ένιωσα πολύ περήφανη που τα κατάφερα, πολλή χαρούμενη που ήμουν εκεί. Και πολύ ενθουσιασμένη με την ιστορία του φετινού μεταλλίου, που το φιλοτέχνησαν Φασιανός, Βαρώτσος και Ψυχοπαίδης. Κάθε χρόνο θα χαράσσεται στο μετάλλιο κι ένα από τα γράμματα της λέξης “Marathon”, ώστε το 2026 στην επέτειο των 130 χρόνων του Μαραθωνίου, να έχει δημιουργηθεί ολόκληρη η λέξη. Ραντεβού του χρόνου!
Πηγή: anastasiasworld.gr
