Έχω μια μεγαλύτερη αδερφή η οποία είναι 53 ετών.Ζεί στην Αλεξανδρούπολη και εργάζεται ως ιατρός Παθολόγος στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο της πόλης.

        Τα τελευταία 3 χρόνια είναι και Διεθυντής στην παθολογική κλινική του ΕΣΥ.

        Ωραία καριέρα θα σκεφτόντουσαν οι περισσότεροι.

        Εργάζεται στο δημόσιο, η ιατρική αποτελεί αδιαμφισβήτητο λειτούργημα, εκπαιδεύει νέους γιατρούς, επιτελεί διευθυντικό έργο και πάνω απ’όλα βοηθά και θεραπεύει ανθρώπους.

         Η ίδια όμως μάλλον έχει άλλη άποψη.

         Όταν με επισκέπτεται στο νησί, για λίγες πάντα ημέρες, η εικόνα της και τα λόγια της με κλονίζουν.

         Συνήθως είναι κουρασμένη, τα μαλλιά της όλο και πιο άσπρα και οι κύκλοι κάτω από τα μάτια της μάρτυρες μεγάλης ταλαιπωρίας.

        Τις πρώτες μέρες της παραμονής της συνήθως κοιμάται και προσπαθεί να αποβάλλει την εργασιακή πίεση του διαστήματος που προηγήθηκε.

       Αφού συνέλθει η εξιστόρηση της εργασιακής της καθημερινότητας με αφήνει άφωνο.

       Από το πρωί στην κλινική, σε ένα σχετικά μίζερο

και κοινόχρηστο με άλλους συναδέλφους της γραφείο(παρότι διευθύντρια  η προοπτική του ανεξάρτητου γραφείου φαντάζει ως ανέκδοτο), διεκπεραιώνει γραφειοκρατικές εκκρεμότητες, συνταγογραφεί, μιλάει με απαιτητικούς συγγενείς ασθενών, κάνει εξωτερικά ιατρεία, έρχεται σε σύγκρουση με εριστικούς πολλές φορές συναδέλφους άλλων ειδικοτήτων και φυσικά απασχολεί το μυαλό της διαρκώς με την αντιμετώπιση και την θεραπεία των ασθενών της.

      Όλα τούτα γίνονται σχεδόν ταυτόχρονα.

      Χάος.

      Κάπως έτσι η ώρα φτάνει 3 και καμμιά φορά 4 το μεσημέρι για να γυρίσει σπίτι της αποκαμωμένη.

      Αυτές είναι οι καλές και “χαλαρές” ημέρες.

      Γιατί πολύ απλά υπάρχουν και οι ημέρες που έχει εφημερία.

      Αυτό σημαίνει ότι το χάος συνεχίζεται και όλη την υπόλοιπη ημέρα αλλά κι όλη την νύχτα, μέχρι τις 9 το πρωί οπότε και έρχονται οι συνάδερφοι της.

     Τι σημαίνει εφημερία?

      Όλη μέρα στο πόδι, τεράστια πίεση τόσο σωματική όσο και ψυχολογική, ανάγκη λήψης αποφάσεων σε μηδενικό χρόνο, με σοβαρότατες επιπτώσεις για την υγεία των ασθενών , ελλιπή βοήθεια απο νεότερους παθολόγους, με μικρή εμπειρία και ικανότητα και χώρις ουσιαστική βοήθεια από παραιατρικό προσωπικό.

     Κι όλα αυτά συνεχώς, χωρίς ανάπαυση, χωρίς στιγμές χαλάρωσης  και με την δαμόκλειο σπάθη του λάθους πάνω από το κεφάλι της.

     Το βράδυ, όταν η ροή ασθενών στα ΤΕΠ(τμήμα επειγόντων περιστατικών), καταλαγιάσει λίγο, η καημένη προσπαθεί να ηρεμήσει σε ένα σχετικά άθλιο δωμάτιο που της παρέχει τα στοιχειώδη…ένα κρεβάτι, ένα υποτυπώδες μπάνιο και τίποτα άλλο.

      Οποιαδήποτε στιγμή μέσα στην νύχτα χρειαστεί πρέπει να κατέβει αμέσως στα ΤΕΠ για να σώσει άλλη μια επικίνδυνη κατάσταση.

       Κουρασμένη και με τα χαρακτηριστικά ρίγη της αυπνίας την βρίσκει το χάραμα.

       Ο πόλεμος όμως δεν έχει τελειώσει.

       Τις περισσότερες φορές παραμένει στην κλινική εως και το μεσημέρι της επομένης είτε γιατί λείπει κάποιος συνάδελφος είτε γιατί κάποιο ή κάποια απο τα περιστατικά της εφημερίας χρήζει στενής  δρομολόγησης και        παρακολούθησης.

        Κλείνωντας λοιπόν περι τις 30 ώρες στο πόδι, κάνοντας μια πολύ υπεύθυνη και στρεσογόνο δουλειά, επιστρέφει σπίτι ξεζουμισμένη και στα όρια της απελπισίας.

         Τι ωραία ζωή!!

         Μετά απο όλα αυτά ας μου απαντήσει κάποιος πόσο πρέπει να αμοίβεται αυτός ο γιατρός?

         Όσο κι αν αγαπάς αυτό που κάνεις και όσο και αν αντλείς χαρά και ικανοποίηση απο το χαμόγελο του ασθενή κατά την εξοδό του από το νοσοκομείο χάρη στις άοκνες προσπάθειες σου, θέλεις να αμοιφθείς και οικονομικά.

         Ας μην συζητήσουμε αυτό το θέμα.

         Η αδερφή μου μετά από 30 χρόνια στο ΕΣΥ ζει όπως ένας αντίστοιχος υπάλληλος του δήμου(χωρίς να έχω κάτι με τους συγκεκριμένους υπαλλήλους).

         Ούτε περιουσία έχει κάνει, ούτε σπίτια έχει αποκτήσει , ούτε η ζωή της δείχνει ιδιαίτερη ευμάρεια(αν και θα έπρεπε).

         Παλεύει, ακόμα και με αυτήν την προυπηρεσία, να μαζέψει χρήματα για να αλλάξει ένα παλιό αυτικίνητο που έχει.

         Αυτούς του ανθρώπους- λειτουργούς έπρεπε το κράτος να τους έχει “κορώνα στο κεφάλι του”.

         Έπρεπε να τους παρέχει όλες τις εργασιακές ανέσεις και να τους αμοίβει πλουσιοπάροχα.

          Η ανθρώπινη ζωή  με την υγεία της οποίας ασχολείται η αδερφή μου και χιλιάδες άλλοι γιατροί, είναι ανεκτίμητη…άρα και η ζωή των γιατρών ειναι ανεκτίμητη.

          Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας πρέπει να φαίνεται και από το τρόπο που συμπεριφέρεται στους λειτουργούς της δημόσιας υγείας.

         Όπως μου λέει και η αδερφή μου:”Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει…πάντα θα υπάρχουν κορόιδα σαν εμένα που θα σκύβουμε το κεφάλι”.

          Σε όλα αυτά τα “κορόιδα” εγώ οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ.

         Κουράγιο αδερφή.

Μαρκάτος Αναστάσιος