Γράφει ο π.Ηλίας Μάκος
Πολλά προβλήματα δημιουργούνται σε τοπικές κοινωνίες (όπως και στα αστικά κέντρα), ειδικά τώρα το καλοκαίρι, όπου τελούνται σε χωριά, κωμοπόλεις και πόλεις, γάμοι και βαπτίσεις, όταν ιερείς αρνούνται να δεχθούν στην τέλεση του μυστηρίου του γάμου και στις βαπτίσεις νηπίων, σύμφωνα με παλαιότερη απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδας, που δεν τηρείται σ’ όλες τις περιοχές, είτε παράνυμφους (κουμπάρους), είτε ανάδοχους (νονούς), που έχουν συνάψει πολιτικό γάμο.
Οι αντιδράσεις πολιτών ποικίλλουν, κάποιοι φτάνουν και στα δικαστήρια. Είναι ένα ζήτημα, που πρέπει να απασχολήσει εκ νέου τους εκκλησιαστικούς παράγοντες, γιατι δημιουργεί κατά κάποιο τρόπο μια πλασματική “αντιδικία” μεταξύ της Εκκλησίας και μιας μερίδας της κοινωνίας.
Και για να μη δημιουργείται η εσφαλμένη εντύπωση, που σε καμία περίπτωση δεν ισχύει, ότι η Εκκηλσία λειτουργεί με αποκλεισμούς και τιμωρητικά.
Η Εκκλησία είναι πνευματικός καθοδηγητής. Μόνο κτίζει.
Και όταν χρειάζεται να γκρεμίσει το σάπιο, έχει σχέδιο ευεργετικό, όχι καταστροφικό.
Με την υπ’ αριθμ. 2320/19-5-1982 εγκύκλιό της, ήταν η περίοδος της έντονης αντιπαράθεσης με την πολιτεία, λόγω της θέσπισης του πολιτικού γάμου και άλλων αλλαγών στο οικογενειακό δίκαιο, η Εκκλησία της Ελλάδας, λαμβάνοντας υπόψιν τα δεδομένα εκείνης της εποχής, σημειώνει μεταξύ άλλων ότι “κανονικά και σύμφωνα με τις Εντολές των Ιερών Κανόνων της Αγίας μας Εκκλησίας, όσοι τελούν πολιτικό γάμο είναι σαν να συζούν μέσα στην προγαμιαία σχέση, που για την Ορθόδοξο Εκκλησία μας παραμένει αμάρτημα, το οποίον εν μετανοία καλούνται όσοι το διαπράττουν να εξομολογούνται.
Επίσης οι τελέσαντες μόνον πολιτικό γάμο, δεν μπορούν να γίνουν ανάδοχοι σε μυστήριο βαπτίσεως ή κουμπάροι σε γάμο. Και το πιο βαρύ είναι, ότι δεν θάπτονται με θρησκευτική κηδεία, εφόσον δεν μετανόησαν για την πράξη τους αυτή”.
Μπορεί, και με βάση, τις αντιδράσεις, που προκαλούνται ται κατά περιπτώσεις, αλλά και την οικονομία, σωστά κατά την ταπεινή μας γνώμη, που δείχνουν επί του θέματος διάφορες Μητροπόλεις και ιερείς, να υπάρξει ένας γόνιμος προβληματισμός περί του ζητήματος, που να ξεκινάει από δύο καθοριστικούς άξονες, οι οποίοι είναι οι πυλώνες της ζωής (λειτουργικής και ποιμαντικής) της Εκκλησίας: Της μετάνοιας και της αγάπης.
Όσοι τέλεσαν και τελούν πολιτικό γάμο, λίγοι είναι αυτοί που το κάνουν για λόγους άρνησης της πίστης, οι περισσότεροι το κάνουν κυρίως για οικονομικούς και άλλους κοινωνικούς λόγους (γι’ αυτό και σχετικά σύντομα ζητούν και την ευλογία της Εκκλησίας), έχουν τη δυνατότητα να τελέσουν και θρησκευτικό γάμο, όταν το αποφασίσουν.
Πνευματικά αυτό δείχνει τη μετάνοιά τους και η Εκκλησία με αγάπη τους δέχεται και τους αγκαλιάζει, γιατί δεν είναι ξένοι και εχθροί της.
Όσοι έχουν τελέσει πολιτικό γάμο και επιθυμούν να είναι παράνυμφοι ή ανάδοχοι δεν δείχνουν στην πράξη μετάνοια;
Και δεν είναι λίγα τα περιστατικά, που αυτά τα άτομα στη συνέχεια συνειδητοποιημένα προχώρησαν και στην τέλεση θρησκευτικού γάμου.
Όταν λοιπόν, μερικοί, που τέλεσαν πολιτικό γάμο, προσέρχονται και συμμετέχουν ως παράνυμφοι ή ανάδοχοι στα μυστήρια της Εκκλησίας, στην ουσία δεν αρνούνται, εκείνο, που αρνήθηκαν, εκείνο, που κατεδάφισαν, ανεξάρτητα από τα αίτια και τα αιτιατά της επιλογής τους, δεν το εγκαταλείπουν;
Και αυτή ακριβώς είναι η στιγμή, που οι λειτουργοί της Εκκλησίας οφείλουν να τους δώσουν δύναμη πνευματική, αίσθημα ευθύνης, περιεχόμενο, βάθος, γερή ψυχική πανοπλία. Με μια απλή πράξη: Την αγάπη.
Η Εκκλησία δεν κλείνει τις πόρτες σε κανέναν.
Αντίθετα τις ανοίγει διάπλατα. Δεν διώχνει. Τραβάει σαν μαγνήτης. Κυρίως τους αμαρτωλούς.
Τους βοηθάει πρώτα-πρώτα να διώξουν από την καρδιά τους ό,τι εμποδίζει την πορεία τους προς τα εμπρός.
Και ταυτόχρονα βοτανίζει τα ζιζάνια, που ξεπετάγονται κάθε τόσο μέσα τους. Αρχίζει τη σπορά στον εσωτερικό άνθρωπο, με σκοπό την καταλυτική αναγέννησή του.
Όχι με κενό, αλλά με καινούργιο λόγο, που γίνεται βίωμα, πόθος, φλόγα ζωής.
Η Εκκλησία αγωνίζεται να φραγεί ο δρόμος προς την απιστία και να ανοίξει ο δρόμος προς την πίστη. Αυτή είναι η ελπίδα στους χωρίς ελπίδα.
Πηγή: Romfea.gr
