Στις δεκαετίες του ’70 και ’80 πέρασα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Τότε παίζαμε ποδόσφαιρο με ότι μπάλα βρίσκαμε , κυνηγητο και κρυφτό στη γειτονιά, γελούσαμε πειράζοντας ο ένας τον άλλο (χωρίς να θεωρείται bullying), κοιτούσαμε με λαχτάρα να κερδίσουμε ένα χαμόγελο από το κορίτσι που μας άρεσε και τα μόνα τραύματα και ψεγάδια μας ,ήταν τα ματωμένα γόνατα από τα πεσίματα στις αλάνες και τους χωματόδρομους.
Τη δεκαετία που διανύουμε ,καθημερινά πλέον, γινόμαστε μάρτυρες τραγικών και ασύλληπτων συμβάντων με θύματα παιδιά. Δεκατετράχρονη πέθανε από υπερβολική λήψη αλκοόλ. Δεκατετράχρονη έπεσε στις γραμμές του τρένου ψυχικά και σωματικά στιγματισμένη από σχέση της με σαραντάχρονο. Φαινόμενα παιδεραστίας ,παιδικής πορνογραφιας,κακοποίησης ακόμα και μεσα στην οικογένεια, χρήσης ουσιών είναι πλέον δίπλα μας.
Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας μας συνήθως εξαντλούνται στη δημοσιογραφική “εκμεταλλευση”των γεγονότων για λίγες μέρες και στη δημοσιοποίηση φωτογραφιών των “τερατων”,κατόπιν εισαγγελικής απόφασης, έτσι για να δούμε και τη φάτσα τους.
Την ίδια ώρα κλειδαμπαρώμουμε τις πόρτες των σπιτιών μας μήπως μπει κανένας κλέφτης, ενώ ανενόχλητοι περιδιαβαίνουν σε όλα τα δωμάτια (wi-fi να ‘χουμε) μέσα από το διαδίκτυο και τις εφαρμογες του, κακοποιοί, παιδόφιλοι, εκβιαστές σάτυροι, ηδονοβλεψίες, λαθρέμποροι και ο,τι σκουπίδι υπάρχει.
Τα παιδιά από οχτώ ετών έρχονται ανεμπόδιστα και βίαια σε επαφή με εικόνες,θεάματα και ερεθίσματα τα οποία χαράσσονται στο παιδικό μυαλό και την ψυχή τους δημιουργώντας μια συναισθηματική και νοητική ισοπέδωση.
Οι μικροί έφηβοι βιάζονται να ζήσουν εμπειρίες άχρωμα ,απερίσκεπτα ,συνεπαρμένοι από τη φύση και την ορμή της εφηβείας χωρίς όμως επίγνωση,δύναμη και αντιστάσεις. Παραδίνονται στα προβαλλόμενα “κελεπουρια”μόνο για τη στιγμή και χωρίς αύριο.
Άραγε οι πάνσοφοι δημιουργοί και διαχειριστές της ηλεκτρονικής επανάστασης που μπορούν να ελέγχουν την κάθε μας κίνηση συνομιλία και σκέψη δεν μπορούν να ελέγξουν τα σκουπίδια του Διαδικτύου; Δεν μπορούν να βάλουν φραγμούς; Ή μήπως δεν θέλουν γιατί βολεύει πολλούς “,μετριους”να ελέγχουν και να κατευθύνουν άβουλους ανώριμους και αδύναμους νεους ανθρώπους;
Μπορούμε άραγε να αντισταθούμε ή το παιχνίδι χάθηκε;
Οι γενιές των ανθρώπων αλλάζουν πλέον κάθε 5-6 χρόνια. Οι ρυθμοί είναι ανελέητοι και οι αλλαγές θορυβώδεις. Πώς μπορούν μικρά παιδιά να διαχειριστούν αυτή την πανταχόθεν εισβολή;
Οι γονείς, ως πρώτο ανάχωμα,πρέπει να ανασυνταχτούν. Μιλήστε με τα παιδιά σας, παίξτε μαζί τους μπάλα και κρυφτό, πηγαίνετε μαζί τους βόλτα με το ποδήλατο, διαβάστε κοντά τους ένα βιβλίο, βγείτε παρέα για καφέ, μιλήστε τους για εσας,αφουγκραστείτε τις ανησυχίες τους, αφιερώστε τους χρόνο και όχι μόνο χρήμα.
Στα σχολεία είναι επιβεβλημένη,και έχει ήδη αργήσει, η μόνιμη και σε κάθε σχολείο παρουσία ψυχολόγου. Σκοπός του, να επικοινωνεί με τα παιδιά, ότι ώρα τον χρειαστούν, να συζητά με τους γονείς, να μιλά στους δασκάλους και να μπαίνει στην τάξη με άλλους ειδικούς και να ενημερώνει για σεξουαλικη αγωγή, διαπροσωπικές σχέσεις και κοινωνικές ανησυχίες.
Βέβαια και στις μέρες μας υπάρχουν ακόμη παιδιά που κρατούν τον πατέρα τους από το χέρι ,διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία, δεν έχουν κινητό, δεν έχουν Facebook και Instagram,πηγαίνουν ίσως και τις Κυριακές στην εκκλησία , αλλά οι συμμαθητές τους τα βλέπουν κάπως …
Silver Alert
Παιδικότητα αγνοείται
Μπορούμε όλοι να βοηθήσουμε;
Φώτης Αυγουστατος
Μαιευτηρας Γυναικολογος
