Μετά από εννέα παρακμιακά και παρανοϊκά χρόνια, το Ληξούρι αποκτά και πάλι την αυτοδιοίκησή του. Μετά από είκοσι τέσσερα χρόνια γλωσσικής διαστροφής της πραγματικότητας, εκείνο το κουτοπόνηρο”Παλική” (ή “Παλλλλική” ή “Παλίκη”) παύει να υβρίζει την ιστορική μας περιοχή.
Ο Δήμος Ληξουρίου δεν είναι πλέον πόθος αλλά πράγμα. Είναι ένα κοινωνικό απόκτημα, που δεν χαρίστηκε στον Ληξουριώτη, αλλά κερδήθηκε από τον Ληξουριώτη, μετά από έναν σκληρό αγώνα για να κρατήσει το μυαλό του και την καρδιά του ανεπηρέαστα από την καλλικρατική προπαγάνδα, να κρατήσει το αίτημα, το όνειρο ζωντανό.
Εύχομαι ο ιστορικός του μέλλοντος να κατανοήσει την αξία και να αναδείξει τη σημασία του ότι μια ολιγάριθμη κοινωνία ανάγκασε τον σύγχρονο, τεχνοκράτη και στυγνό, νομοθέτη να γράψει στην αιτιολογική έκθεση της τροπολογίας: ” …. δεν πρέπει να παραγνωρίζει κανείς …. και το έντονο αίσθημα “ανήκειν” των κατοίκων, ιδίως στις περιοχές Ληξουρίου και Αργοστολίου….“
Εκείνοι που πρώτοι ένιωσαν αυτό το “ανήκειν” και εκτέθηκαν στον αγώνα, όταν αυτός έμοιαζε μάταιος, δικαιούνται να πανηγυρίζουν. Όσοι τους υποστηρίξαμε, χαιρόμαστε μαζί τους. Ακόμα και όσοι αντιτάχθηκαν μέχρι και την τελευταία στιγμή στο αίτημα, έχουν και αυτοί μερίδιο στην χαρά των συμπολιτών τους.
Ουδείς όμως δικαιούται να εφησυχάζει. Κανείς δεν δικαιούται να θεωρήσει ότι ο πολιτικός αγώνας τελείωσε.
Ο Δήμος Ληξουρίου οφείλει να είναι ένας “πολεμικός” Δήμος. Μια πολιτική οντότητα που θα μπει μπροστά στην διεκδίκηση της πραγματικής τοπικής αυτοδιοίκησης για κάθε πόλη και χωριό της Ελλάδας. Μια βάση πεισματικής και δυναμικής προβολής αιτημάτων, που το διακυβερνόν σύστημα τα χαρακτηρίζει “ουτοπικά”, όπως η αναδημιουργία των Κοινοτήτων, η κατάργηση του Β’ βαθμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η οικονομική ενίσχυση των ΟΤΑ από το κράτος και όχι η άφεση τους στην “εξ ιδίων πόρων επιβίωση”.
Ο Δήμος Ληξουρίου ούτως ή άλλως θα κληθεί να επιβιώσει και να προοδεύσει σε ένα εντελώς “αφιλόξενο” περιβάλλον. Θα είναι μια νησίδα κοινωνικής λογικής σε μια θάλασσα νεοφιλελεύθερης παράνοιας. Μια αντικαλλικρατική όαση στην καλλικρατική ερήμωση της Χώρας. Μια Πατρίδα σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο “άπατρις”. Συνεπώς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι ο νέος μας Δήμος θα πολεμηθεί από το σύστημα με κάθε μέσο. Στον πόλεμο αυτόν οφείλουμε λοιπόν, ως κοινωνία, να αντιτάξουμε την δική μας σθεναρή πολεμική.
Με αυτήν την προοπτική, καθίσταται κάτι παραπάνω από προφανές ότι η Ληξουριώτικη κοινωνία οφείλει να αποβάλλει τις “απολιτίκ” συνήθειες που απέκτησε με τον αλήστου μνήμης ενιαίο Δήμο και να επιστρέψει στην ενασχόληση με την πραγματική πολιτική. Μια πολιτική “βαθιά” και γνήσια που θα ασκείται για το Ληξούρι, αλλά και, κυρίως, από το Ληξούρι.
Καλούνται πλέον, συνδυασμοί και άτομα που θα είναι υποψήφιοι για τις προσεχείς εκλογές να αφήσουν στην άκρη κομματικές και προσωπικές διαφορές, μικροφιλοδοξίες και μωροφιλοδοξίες. Καλούνται ακόμα και όσο αυτό είναι δυνατόν, να υπερβούν και αυτήν την ιδεολογία τους. Οι δεξιοί, κεντροδεξιοί, κεντροκεντρώοι, κεντροαριστεροί κλπ, ας καταλάβουν, επιτέλους, ότι ο “αντικρατισμός” και η ανάθεση των πάντων στην ιδιωτική πρωτοβουλία, δεν έχουν καμία θέση στην προσπάθεια για ανασύσταση και πρόοδο των τοπικών κοινωνιών. Οι Αριστεροί, ας κατανοήσουν, επιτέλους, ότι ο γνησιότερος και αποτελεσματικότερος ταξικός αγώνας δίνεται από κοινωνίες που παλεύουν να εξουσιάσουν την γη τους, την πατρίδα τους.
Είτε γίνει το … θαύμα και κατέλθουν όλοι σε ένα κοινό ψηφοδέλτιο -όπως πολύ σωστά προτείνουν οι φίλοι μου οι ΦΙ.Κ.Ο.- είτε κατέλθουν χωριστά -“μακρυά κι αγαπημένοι” που λέει ο λόγος- καλούνται όλοι οι υποψήφιοι, πριν και κυρίως μετά τις εκλογές, να δώσουν πολιτικό αγώνα υποδειγματικό, με πραγματική συναίνεση , αλλά χωρίς την ανάλατη εκείνη “σύνεση”, την υπακοή και υποταγή δηλαδή στους συστημικούς κανόνες, συναίνεση που θα επιτυγχάνεται σε ό,τι πιο τολμηρό ότι πιο μαχητικό απαιτούν οι περιστάσεις.
Οι υπόλοιποι, οι απλοί δημότες Ληξουρίου, καλούμαστε να “σηκώσουμε το γάντι”, να δεχθούμε την πρόκληση, να στρέψουμε τα μάτια όλων των Ελλήνων, για άλλη μια φορά, εδώ στο Ληξούρι και στην προσπάθειά του να αντιταχθεί στην αντικοινωνική πολιτική των “μεγάλων” όπου γης. Καλούμαστε να παραμερίσουμε τα ατομικά μας μικροσυμφέροντα και από την έπαλξη που θα διαλέξει ο καθένας να παλέψουμε πρώτα για μια καλύτερη κοινωνία και μετά για μια καλύτερη πόλη, για ένα καλύτερο χωριό, για μια καλύτερη γειτονιά.
Η Μάχη μόλις άρχισε! Όσο πιο δύσκολη τόσο πιο ωραία θα είναι και τόσο πιο τυχεροί εμείς που θα την ζήσουμε.
Θα νικήσουμε και σε αυτόν τον αγώνα, αν έχουμε στο μυαλό και στην καρδιά μας:
– για τον Δήμο μας μία λέξη: αγώνας
– για την κοινωνία μας δύο λέξεις: ενότητα και αγάπη
– για τον Πολιτισμό μας, την ζωή μας όλη δηλαδή, τρεις λέξεις: Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου.
