Του Γεράσιμου Σωτ. Γαλανού

Η γενιά μας από το 1960 και έως σήμερα, είναι ελάχιστα καταγεγραμμένη ιστορικά- λαογραφικά, αφού πρωτίστως οι μελετητές και οι ιστορικοί αναμοχλεύουν και μελετούν το πιο παλιό παρελθόν. Σε κάθε χρονική περίοδο, όπως και στη δική μας, (αυτή μετά το 1953), η οποία χαρακτηρίζεται «μεταβατική από το παλιό στο νέο»,  υπάρχουν πρόσωπα και γεγονότα που σημαδεύουν και οριοθετούν πράξεις ιστορικές και εικόνες ανεξίτηλες στη μνήμη των ανθρώπων. Υπήρξαν στο κοντινό παρελθόν   άνθρωποι, που χάραξαν πορεία δράσης και προσφοράς, η οποία βοήθησε  στην καλύτερη διαβίωση και συνέχεια του πολιτιστικού γίγνεσθαι.

Ένας τέτοιος άνθρωπος  ήταν και ο Διονύσης Ευαγγέλου Αλεξανδρόπουλος, παλιός μουσικός της Φιλαρμονικής Ληξουρίου.

Ο Διονύσης Ευαγγέλου Αλεξανδρόπουλος, γεννήθηκε το 1930, καταγόταν από τα Μιχαλιτσάτα, αλλά από μικρός έζησε στο Ληξούρι, μια και η οικογένειά του ήταν εγκατεστημένη, αρκετά πριν, από την προσεισμική περίοδο, στη πόλη αυτή.

Από μικρή ηλικία μαθήτευσε στη Φιλαρμονική του Ληξουρίου, αρχικά κοντά στον τότε αρχιμουσικό, Χρήστο Τσέκο, και μυήθηκε στα μονοπάτια της τέχνης των ήχων μέσα από το μουσικό όργανο που αγάπησε, το κλαρίνο.  Όργανο που με τους ήχους του αγγίζει πάμπολλες φανερές και κρυφές πτυχές των συναισθημάτων του ανθρώπου.

Στην παιδική του ηλικία εργάστηκε μαθητεύοντας κοντά στον κουρέα Χαράλαμπο Γερολυμάτο, μαθαίνοντας την τέχνη του κομμωτή, που αργότερα την εξάσκησε βιοποριστικά σε όλη του τη ζωή.
Το 1950  στρατολογήθηκε στην μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού και παράλληλα έως το 1954 μαθήτευσε στο Ωδείο Αθηνών, που  πέρα από τα θεωρητικά μουσικά μαθήματα θα ολοκληρώσει τη μελέτη του πάνω στο κλαρίνο και στο σαξόφωνο.

Μετά το πέρας της θητείας του, ήλθε στο Ληξούρι και εργάστηκε πάνω στην παλιά του τέχνη ως κουρέας, και συνέχισε να δίνει καθημερινά το μουσικό παρόν του στη Φιλαρμονική Σχολή του τόπου του. Ο Διονύσης δεν ήταν απλά ένας κλαρινίστας ή απλά ένας μουσικός, ήταν και εκπαιδευτής μουσικός, που προετοίμαζε τους μαθητές να αποκτήσουν εμπειρία και μέθοδο πάνω στη παίξιμο των μουσικών οργάνων.  Ήταν αυτός που συνέχισε την παλαιά, αλλά ωφέλιμη μαθητεία, που έπρατταν οι προχωρημένοι και άξιοι μουσικοί οργανοπαίχτες. Έγινε ένας εκπαιδευτής στο κλαρίνο για νέους μουσικούς και που κοντά του, πήραν σταθερές μουσικές βάσεις και δεξιότητες οι μετέπειτα και σημερινοί μουσικοί της Φιλαρμονικής. Τον χαρακτήριζε η υπομονή, η σταθερότητα του λόγου του, η αγάπη και η ανιδιοτέλεια για να μεταδώσει στους εκπαιδευόμενους μουσικούς ότι καλύτερο ήξερε.

Γύρω στα 1960,  μαζί με άλλους μουσικούς του Ληξουρίου, όπως: τον Γεράσιμο Μουρελάτο, υπέροχο κορνετίστα, τον Ανδρόνικο Κουρούκλη, αρχιμουσικό και μαέστρο χορωδιών, τον Νικόλα Σφαέλο, αξιόλογο μουσικό, τον Νίκο Λεγάτο, ντραμς, σχημάτισαν μια εξαιρετική ορχήστρα που κόσμησε με την παρουσία της, τις  πολιτιστικές εκδηλώσεις στο Ληξούρι και σε όλο το νησί, ιδίως κατά τη δεκαετία 60-70.

Ο Διονύσης Ευαγγέλου Αλεξανδρόπουλος παντρεύτηκε την Αδαμαντία Λιβαθινοπούλου το 1957 και απέκτησαν δυο παιδιά. Ο γιος του Βαγγέλης, (ο αγαπητός σε όλους μας, Λέλος ) συνεχίζει επάξια το παλιό επάγγελμα του πατέρα του, διατηρώντας  κομμωτήριο στο Ληξούρι, αλλά και τη μουσική γραμμή της πατρικής κληρονομιάς στη Φιλαρμονική Ληξουρίου, αφού είναι ένας άξιος κλαρινίστας και μουσικός με δράση σε τοπικές ορχήστρες του νησιού μας.
Στις 2  του Νοέμβρη  2008, ο παλαίμαχος μουσικός της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου,  Διονύσης Αλεξανδρόπουλος  έφυγε από τη ζωή για την αιωνιότητα.  Η Χριστουγεννιάτικη συναυλία της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου το 2008, αφιερώθηκε στη μνήμη του.

 Το κείμενο αρχικά δημοσιεύτηκε στο site  «Kefalonitis» το 2008

Αναδημοσιεύεται συμπληρωμένο. Στοιχεία χρησιμοποιήθηκαν από το Αρχείο του Γεράσιμου Σωτ. Γαλανού και από την οικογένεια του μουσικού.