Τους  ευχόμαστε Υγεία και χρόνους ευοίωνους

Ο Ζευγολάτης

Στη μνήμη του πατέρα μου

Οι πρώτες σελίδες έμειναν άγραφες

στο βιβλίο της μνήμης.

Μόνο σκιές ξεχωρίζω, όπου βάζοντάς τες μαζί,

ολοκληρώνουν κάτι σαν προστασία.

Δε σε   θυμάμαι τα πρωινά,

η  ημέρα σου άρχιζε στο ρήμα του ήλιου

Σε θυμάμαι ζευγολάτη, στο χωράφι

όταν σου κουβαλούσα το κολατσιό,

σταματούσες να πάρεις μια ανάσα,

για να μπορείς να τελέψεις την ημέρα.

Θυμάμαι όταν έκανα το μικρό  ζευγολάτη, μου  ’πες:

«να μάθεις  γράμματα, να μη γίνεις  ζευγολάτης».

Σε θυμάμαι τα δειλινά, που γύριζες  κατάκοπος,

καβάλα στο  Λάμπρο,

ενώ ο σκύλος  συμπλήρωνε το τρίο της  παρέας.

Σε  θυμάμαι  λιοκαμένο στ’  αλώνια

και ακούραστο σαν το κύμα,

πλάθοντας  κεραμίδια κάτω στα Καμίνια.

Σε  θυμάμαι στο καμίνι, που έσβηνες τη δίψα σου

από ένα φλασκί με άγιο  κρασί.

Στο αμπέλι έβλεπα την ικανοποίηση

στα εκφραστικά μπλε  μάτια σου.

«θα πιούμε και  φέτος, αν ζούμε», μου ’πες.

Σε θυμάμαι να πλανιέσαι την ημέρα

στα χωράφια,  για  μια χούφτα  σιτάρι,

και τα βράδια  στην τράτα, που τραβούσες  κρόκο,

κ’  έφερνες  στο σπίτι όλα τα καλούδια στης θάλασσας.

Σε  θυμάμαι στο λιοτρίβι, να γυρίζεις την μανουβέλα

και ν’  αρωματίζεις λαδήλας.

Σε  θυμάμαι τα μολημέρια του χειμώνα,

να ζεσταίνεις την γωνιά,

και η παρουσία σου με γέμιζε  σιγουριά.

Πού να τον βρεις άλλωστε τον καιρό να μου δώσεις

και να παίξεις μαζί μου, ζευγολάτη!

Μού  ’δωσες όμως ό,τι καλύτερο μπορούσε να πλάσει

η ταπεινή φαντασία σου για μένα.

Τώρα έγινα και ’γώ  προστάτης

και η φαντασία  μου πλάθει…. πλάθει…

και δημιουργεί,

ενώ η καρδιά μου παραμένει  ζευγολάτης!

Και βλέπω ότι μ’  έκανες  ομοίωμα,

γι΄ αυτό κι  εγώ σ’  έκανα

Ξωκλήσι να προσκυνώ.

Καπετά – Γιώργος Σπηλιώτης

Virginia  Οκτώβριος 1983