Μετά από έρευνα της Ασφάλειας Αττικής διαπιστώθηκε ότι οι δολοφόνοι του 19χρονου Θωμά από το Μαρούσι ήταν τρεις Αλβανοί υπήκοοι, οι οποίοι μετά την διάπραξη του εγκλήματος εξαφανίσθηκαν. Ασχολούμαστε με εγκλήματα όπως το παραπάνω, δολοφονίες, βιασμούς, κλοπές, βασανισμούς και διάφορα άλλα, και δυστυχώς μας διέλαθε της προσοχής το πιο βάρβαρο και επικίνδυνο έγκλημα που μπορεί να διαπράξει ένας πολίτης, και αυτό είναι το έγκλημα γνώμης.
Ίσως να μην είναι ευρέως γνωστό αλλά το ελληνικό κράτος με διαφορετικές κυβερνήσεις, έχει μια ξεκάθαρη, συνεπή και διακομματική πολιτική όσο αφορά το έγκλημα. Όλα αυτά που ένας λογικός πολίτης θα καταλάβαινε ως εγκλήματα, δολοφονίες, βασανισμοί, ληστείες, ο νομοθέτης τα αντιμετωπίζει ελαφρά, ως απλά παραβατικές συμπεριφορές, ενοχλήσεις αλλά όχι εγκληματικότητα. Αντίθετα, οι νόμοι και οι κανονισμοί όσον αφορά την σκέψη και τον λόγο διαρκώς αυξάνονται και αυστηροποιούνται.
Και αυτή η αύξηση και εξάπλωση της λογοκρισίας είναι τέτοια που ξεπερνά ακόμα και τους κανόνες που ο ίδιος ο νόμος της λογοκρισίας θέτει. Έτσι για παράδειγμα ο κ. Θάνος Τζήμερος κατηγορείται με το νόμο λογοκρισίας του 2014, ενώ είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι δεν έχει παραβιάσει τον συγκεκριμένο νόμο. Ο εθνικός μας λογοκριτής, κ. Δημητράς, έχοντας προσθέσει μια επιπλέον μήνυση στο ενεργητικό του, βρίσκεται στην πρωτοπορία της ολοκληρωτικής λογικής που διέπει τον νόμο. Έτσι η ενοχή του κ. Τζήμερου δεν έγκειται στο ότι έχει παραβιάσει τον νόμο, αλλά στο ότι έχει προσβάλει τις πολιτικές προτιμήσεις των ατόμων που πιστεύουν στην αναγκαιότητα ύπαρξης τέτοιων νόμων.
Ο Leszek Kołakowski, ο καλύτερος αναλυτής της μαρξιστικής σκέψης, είχε πει ότι βασικό χαρακτηριστικό των ολοκληρωτικών καθεστώτων ήταν η κατάργηση του δικαίου. «Στα κρίσιμα σημεία, το ολοκληρωτικό δίκαιο έπρεπε να είναι ασαφές, έτσι ώστε η εφαρμογή του να εξαρτάται από τις αυθαίρετες και μεταβαλλόμενες αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας, ο πολίτης να μπορεί να θεωρηθεί εγκληματίας όποτε οι αρχές το επιλέξουν.» Στο ολοκληρωτικό δίκαιο δεν μπορεί να υπάρχει νομοθεσία που να «περιορίζει την αρχή ότι οι πολίτες είναι ιδιοκτησία του κράτους.»
Ο κ. Δημητράς δια της μηνύσεως προσπαθεί να προσθέσει περισσότερο ασάφεια σε έναν ήδη απαράδεκτο νόμο για μια φιλελεύθερη δημοκρατία. Νομικά αβάσιμος, αλλά πολιτικά απόλυτα συνεπής. Ο λόγος και οι σκέψεις του κ. Τζήμερου ανήκουν στο κράτος, δικαιούται να τις εκφράζει δημόσια μόνο εφόσον πληρούν τις προϋποθέσεις που το κράτος έχει υπαγορεύσει. Ο κ. Τζήμερος έχει την «ελευθερία» να εκφράσει την αποδοχή των ενδεδειγμένων από το κράτος απόψεων. Η μετάσταση της ολοκληρωτικής λογικής του καρκινώματος του νόμου λογοκρισίας του 14 είναι κάτι περισσότερο από γεγονός.
