Γράφει η Ελένη Βαλλιανάτου

Που είναι τα χρόνια που ο Μαρίνος Αντύπας  προκαλούσε αίσθηση στους κολίγους που τον άκουγαν να τους “δασκαλεύει” για οκτάωρο και εργασιακά δικαιώματα, που γύριζε στα καφενεία και παρακινούσε τους αγρότες να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, δικαιώματα που οι περισσότεροι δεν γνώριζαν καν, καθώς θεωρούσαν την κακοποίηση και την εκμετάλλευση τους  νόμιμο δικαίωμα των τσιφλικάδων;

Πως εξελιχθήκαμε σε  θύματα εκμετάλλευσης εμείς οι εργαζόμενοι  στον τόπο που γεννήθηκε ο πιο φλογερός σοσιαλιστής; Γιατί η κατάσταση έγινε τόσο δύσκολη;Πως φθάσαμε να δουλεύουμε σαν δούλοι σε εστιατόρια και ξενοδοχεία χτυπώντας δεκάωρα χωρίς ρεπό;
πως θα αντιμετωπίσουμε την κούραση;
την οικονομική ανέχεια;
την αντιμετώπιση μας ως ρομπότ;

Δουλεύεις, έχεις ανάγκη τα λεφτά αλλά τελικά το τίμημα είναι να μην έχεις ξεκούραση, να μην έχεις προσωπική ζωή, να μην έχεις προσωπικό χρόνο; Σήμερα η κουλτούρα των εργοδοτών είναι η καλύτερη απέναντι στους ξένους και ντόπιους  εργαζόμενους; γιατί  κάποιοι από εμάς  είμαστε ανίκανοι να συμπεριφερθούμε ανθρώπινα; Πως γίναμε παθητικοί σοσιαλιστές εμείς οι επιχειρηματίες στον τόπο μας και οι πολιτικοί;

Τιμήστε την μνήμη ενός σπουδαίου και ελεύθερου Έλληνα που αγωνίστηκε και θυσιάστηκε για τους συνανθρώπους του.. οι ανδριάντες δεν στήνονται για να εκφωνούνται μόνο πολιτικοί λόγοι εξάλλου ο Αντύπας δεν ήταν παθητικός σοσιαλιστής που διακήρυττε τις ιδέες του μόνο σε όσους τον συναναστρέφονταν!

Δημιουργήστε  με τους εργαζόμενους σας μια ουσιαστική ανθρώπινη σχέση μην τους «πετάτε» μόνο τα λιγοστά λεφτά σας δεν είναι δούλοι σας!